Rio, I Love You

Μετά το Paris, je t’aime και το New York, I love you ήρθε η σειρά του Ρίο να μπει στο οπτικό πεδίο μεγάλων σκηνοθετών, να κινηματογραφήσουν το χώρο, τον χρόνο και τους ανθρώπους που πορεύονται μέσα τους.

Το σκεπτικό για δημιουργία σπονδυλωτών ταινιών αποτελούμενες με μικρού μήκους καταθέσεις διαφορετικών δημιουργών, με διαφορετικές οπτικές πάνω σε ένα κοινό θέμα – η πόλη -, έχει μια γοητεία, έχει ένα ενδιαφέρον, μπορεί να επιφέρει και έναν όμορφο αισθητικό συναγωνισμό, ένα κοινό αποτέλεσμα, μια νέα εικόνα πέρα από την ντοκιμαντερίστικη, μια εικόνα καθαρά κινηματογραφική μιας πόλης, ότι και να σημαίνει αυτή στον καθένα.

Ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να την ονομάσει «γεμάτη δρόμους και υπόνομους γεμάτη αγίους, ήρωες, ζητιάνους, παλαβούς, γεμάτη κοινοτοπίες και ποτά, γεμάτη βροχή αστραπές και περιόδους ξηρασίας, ένα ποίημα είναι μια πόλη εμπόλεμη». Ο δικός μας Ρίτσος, θα προσθέσει «Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, -όχι, όχι το φεγγάρι – την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου, την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας».

Όπως και να έχει οι ποιητές που ανέφερα, δώσανε μια κάποια και σε τελευταία ανάλυση σχετική θεώρηση του τι εννοούν με την έννοια πόλη. Στους τοίχους και στα στενά, βλέπουν ανθρώπους. Η ταινία όμως δεν τους βλέπει. Βλέπει τουρίστες ή καλύτερα αμερικανοευρωπαίους που διαμένουν εκτός των υπολοίπων και εντός των τειχών της ευμάρειας τους. Οπτική ελλειπτική, λοιπόν, οπτική ασύνδετη με την ουσία.

Πέρα από δυο ιστορίες – του πυγμάχου που παλεύει για την άρρωστη γυναίκα του, πόνημα του Guillermo Arriaga καθώς και της Nadine Labaki από τον Λίβανο που αφηγείται τις ταπεινές προσδοκίες ενός φτωχού πιτσιρικά που ζητά από τον θεό μια μπάλα, που είναι αφηγηματικά και ουσιαστικά συγκινητικές, ελπιδοφόρες και προσγειωμένες στην ρεαλιστική απεικόνιση των συναισθημάτων, οι υπόλοιπες αν και γλυκά διηγήματα ποιητικής αφαιρετικής μορφής και σχηματικής δράσης, απλά πλαισιώνονται από φορμαλιστικές ιδέες, υψηλής αισθητικής, που όμως αυτοαναιρούνται λόγω έλλειψης ουσιαστικής σύνδεσης των ίδιων των δημιουργών με την ψυχοσύνθεση, την παράδοση, το χώμα ενός χώρου, μιας πόλης.

Χρήστος Σκυλλάκος, για τους Cinepivates