Ο Μικρός Νικόλας πάει Διακοπές
Σαν μικρό παιδί, λάτρευα τις ιστορίες του Μικρού Νικόλα των Σεμπέ-Γκοσινί. Αγαπούσα την αθώα και σκανταλιάρικη ματιά του, το πώς μπορούσε να τα κάνει όλα μπάχαλο με τους φίλους του, το πώς δεν μπορούσε να κατανοήσει τον κόσμο των μεγάλων. Κυρίως λάτρευα τη «φωνή» του. Τον κόσμο του που τον έβλεπα μέσα από τα δικά του μάτια. Και ύστερα ήρθε το σινεμά. Και ο Μικρός Νικόλας δεν κατάφερε παρά να μεταφέρει ελάχιστα από αυτή τη μαγεία στη μεγάλη οθόνη.
Τα σχολεία τελείωσαν και ο Μικρός Νικόλας θα φύγει για διακοπές. Φέτος το πρόγραμμα έχει θάλασσα με τον μπαμπά, τη μαμά και τη γιαγιά του. Ο Μικρός Νικόλας θα αφήσει πίσω του τη Μαρί Εντουίζ, τον «μεγάλο του έρωτα» και θα πάει στην παραλία όπου θα γνωρίσει πολλούς καινούριους φίλους και θα κάνει ένα σωρό σκανταλιές.
Με διαφορετικό… Μικρό Νικόλα (η πρώτη ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2009) και κατά τη γνώμη μου κατώτερη από αυτή, η ταινία μεταφέρεται «εκτός έδρας».
Εντάξει, η ατμόσφαιρα είναι υπέροχα ρετρό. Τα κοστούμια, τα μαγιό, τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα, τα ραδιόφωνα, όλα παραπέμπουν σε καλοκαιρινές διακοπές. Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, με τον Καντ Μεράντ να μετρά έναν (ακόμα) ρόλο σε γαλλική κωμωδία.
Διαθέτει νοσταλγία, αλλά δεν διαθέτει χιούμορ και το πρόβλημα είναι ότι θυμίζει υπερβολικά δείγματα παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν κακό, εάν δεν βρισκόμασταν στο 2014. Και το είδος αυτό, εάν δεν έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει, είναι κάτι που έχει φαίνεται πια πολυφορεμένο.
Στην ταινία τα γκαγκ διαδέχονται το ένα το άλλο: η συμπεριφορά του μπαμπά προς το αφεντικό, η συνάντηση με τον παλιό φίλο, μια όμορφη ύπαρξη από τη Γερμανία, ένας Ιταλός παραγωγός που πολιορκεί τη σύζυγο, η εμμονή του Νικόλα ότι θέλουν να τον παντρέψουν είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά που συνθέτουν την ταινία. Και με εξαίρεση μια δυο ενδιαφέρουσες σκηνές, η υπόλοιπη ταινία είναι μία ταινία που μπορεί να απολάμβανες στη μεγάλη οθόνη ή ακόμα και σε ένα θερινό σινεμά, αλλά σίγουρα φαντάζει παράταιρη ενώ τα σχολεία έχουν ήδη ξεκινήσει.
Από την άλλη, μιας και απευθύνεται σε παιδιά, αυτά μπορεί να την απολαύσουν.
Τελικά, αυτό που εμένα μου έλειψε πιο πολύ, ως θαυμάστρια του Μικρού Νικόλα, είναι η φωνή του. Ελάχιστες στιγμές βλέπουμε τον κόσμο του μέσα από τα μάτια τα δικά του. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία για τον σκηνοθέτη Λοράν Τιράρ.
Τελικά να τη δω;
Αρκετά ρετρό και σε στιγμές χαριτωμένη, αλλά χωρίς να μπορεί να «συλλάβει» την ματιά του Μικρού Νικόλα όπως την εξέφρασαν οι Γκοσινί και Σεμπέ, η δεύτερη ταινία θα μπορούσε να είναι κατάλληλη για παιδιά ή για ένα θερινό σινεμαδάκι εάν διέθετε περισσότερο χιούμορ.
