Ρισάλτο

Ο Άρης έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της γενιάς του και της χώρας του. Σκηνοθέτης στο επάγγελμα πασχίζει να πείσει για την αξία του τους συνεργάτες του, τους ηθοποιούς του αλλά και τους χορηγούς. Στην χώρα συμβαίνει μια πολιτική αλλαγή που έρχεται να εισβάλλει στην καθημερινότητα του. Ο έρωτας που του χτύπησε την πόρτα του δημιουργεί νέα προβλήματα ενώ η οικογένεια του αναζητά συνεχώς την προστασία του.

Ο ήρωας του Βασίλη Βαφέα μοιάζει να είναι ένα alter ego του σκηνοθέτη και ένας στοχασμός πάνω στην νεότητα που αγωνιά να δημιουργήσει σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο σε μια χώρα που καταρρέει όχι μόνο από τα πολιτεύματα αλλά και από την διαφθορά των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο Νίκος Πουρσανίδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο διατηρεί το ύφος ενός νέου που περιφέρεται χαμένος στους δρόμους της Αθήνας. Μπλεγμένος σε καταστάσεις που αδυνατεί να εξηγήσει, συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι το φινάλε της ταινίας που δίνει την λύση στον λαβύρινθο της ζωής του.  

Το σύμπαν που δημιουργεί ο Βαφέας δεν υπακούει στον χώρο και στον χρόνο αλλά λειτουργεί έξω από αυτά τα όρια. Η χρονική στιγμή όπου τοποθετείται δεν προσδιορίζεται και όροι όπως «πραξικόπημα» αφήνουν τον θεατή να την τοποθετήσει χρονικά χρησιμοποιώντας δικές του αναμνήσεις ή μελλοντικούς φόβους. Ο σουρεαλισμός, που ο Βαφέας ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά με κλασσικό παράδειγμα Το Ρεπό, έχει την θέση του και στο Ρισάλτο, ίσως όχι με την ίδια τόλμη που μας έχει συνηθίσει αλλά με μια διακριτική παρουσία σε μια αφήγηση που μεταμφιέζεται ως ρεαλιστική.

Με ήρεμη ένταση και σε ασπρόμαυρο φόντο, ο Βαφέας δημιουργεί μια ιστορία για τον παραλογισμό της σύγχρονης κοινωνίας τοποθετώντας την πλοκή σ’ ένα περιβάλλον με αλληλεπικαλυπτόμενες πραγματικότητες.  Αξίζει να ακολουθήσεις τον Άρη αν γνωρίζεις το έργο του σκηνοθέτη και είσαι εξοικιωμένος με την “πειραγμένη” του έμπνευση.