Tο cinema πήγε rockwave
Τέλειωσε και το φετινό rockwave, ένα από τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά “ραντεβού”. Φέτος αρκετοί οι καλεσμένοι, ανάμεσα τους, Lana del Ray, Dead Can Dance, Ska-p, Marky Ramones Blitzkrieg, the Subways, Echo & the Bunnymen, Monophonics, Iced Earth, Graig Walker, Suicidal Tendencies, Saxon, Albokosie, Gautier, 1000Mods, Septic Flesh, Kreator, αλλά στο δρόμο συναντήσαμε αρκετούς φίλους, αλλά και ανθρώπους του χώρου, όπως τον ιδιαίτερα συμπαθή κριτικό κινηματογράφου Άκη Καπράνο. Εν μέσω κρίσης και με διάφορα προβλήματα, κυρίως οργανωτικά, είχε τα ups και τα downs του. Κάνοντας έναν μίνι απολογισμό δε μπορούσα να σταματήσω το μυαλό μου να ανατρέχει σε κινηματογραφικές αναφορές.
Για άλλη μια φορά η διεξαγωγή έγινε στο terra vibe park στη Μαλακάσα, με τσουχτερό για τα δεδομένα εισιτήριο. Να μην ξεχνάμε ότι για να πάει κάποιος πρέπει να συνυπολογίσει και τη βενζίνη και τα διόδια, όπως και τα αναγκαστικά έξοδα που θα κάνει κατά την παραμονή του στο χώρο. Τα περίπτερα και happenings δεν είχαν κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο -οι μπύρες παρέμειναν πανάκριβες μα μίκρυναν κιόλας, ενώ προστέθηκαν περίπτερα που πουλούσαν (συγκριτικά) φθηνά ντόνατς τα οποία έκαναν τελικά χρυσές δουλειές.
Αυτή τη φορά ο συντονισμός των δυο σκηνών (με εξαίρεση την τελευταία ημέρα που χρησιμοποιήθηκε μόνο η κεντρική) ήταν καλύτερος από ποτέ, τα χρονοδιαγράμματα αρκετά πιστά και η αναμονή ελάχιστη. Το κακό ήταν ότι οι διοργανωτές αντί να ξεχωρίσουν μια μέρα ως πιο metal επέλεξαν να βάλουν κάθε μέρα metal συγκροτήματα στην δεύτερη σκηνή εναλλάξ με τα υπόλοιπα συγκροτήματα που έπαιζαν στην κεντρική, με αποτέλεσμα να μειώσουν το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου. Έτσι πολλοί θεατές δεν ανηφόριζαν καν στην πάνω σκηνή να παρακολουθήσουν τους σκληρούς ήχους των συγκροτημάτων, ενώ οι πάνω ένθερμοι θεατές συνήθως αδιαφορούσαν για τα συγκροτήματα που εμφανίζονταν στην κεντρική σκηνή. Αν βάλετε σε αυτά ότι δύο από τις μέρες της διοργάνωσης ήταν καθημερινές (Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη) και ο πολύς κόσμος δεν ερχόταν πριν τις 18.30-19.00 τότε είναι φανερό ότι ουσιαστικά οι περισσότεροι θεατές έρχονταν για δυο συγκροτήματα.
Ίσως κάπου σε όλα αυτά οφείλεται και η μικρή προσέλευση κόσμου, που για τα δεδομένα άλλων ετών ήταν αρκετά απογοητευτική. Μπορεί η Lana del Ray την Δευτέρα να ακούστηκε ότι μάζεψε πάνω από 16.000 κόσμο, μέχρι λίγες ώρες πριν βγει όμως, στα πρώτα αξιόλογα συγκροτήματα, όπως στους Subways ο κόσμος που παραβρέθηκε ήταν ελάχιστος. Η πιο απογοητευτική προσέλευση, όμως ήταν της Τρίτης, παρόλο που ήταν αρκετά αξιόλογη μέρα και οι Dead Can Dance έδωσαν μια πολύ καλή παράσταση.
Τι μου έμεινε περισσότερο; Μικρές καλές στιγμές. Οι καλλιτέχνες που ήταν πολύ κοντά στον κόσμο ήταν από τα πιο αξιομνημόνευτα. Για παράδειγμα οι Iced Earth είχαν έρθει πολύ νωρίτερα από την ώρα που έπαιζαν, μιλούσαν με τον κόσμο και μοίραζαν αυτόγραφα, ενώ παρακολούθησαν ολόκληρη τη συναυλία των Suicidal Tendencies. Οι τελευταίοι κλείνοντας την συναυλία τους κάλεσαν τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή και να χορέψει και να τραγουδήσει μαζί τους κάτι που έγινε. Για να πω τη μαύρη αλήθεια αρχικά ανησύχησα ότι αυτό το αυθόρμητο κάλεσμα θα έβγαινε σε κακό, ίσως κάποιο ατύχημα συνωστισμού, όμως τελικά οι θεατές αποδείχτηκαν καλύτεροι των προηγούμενων γενιών και η σκηνή που ακολούθησε είναι από τις πιο ωραίες που έχω δει (φυσικά μαζί με την εικόνα λίγων ημερών πριν της Patti Smith στο Ηρώδειο να παρακινεί τον κόσμο να σηκωθεί και να χορεύει ανάμεσα στους θεατές της). Επίσης, θα μείνουν τα “φροντιστήρια ελληνικών” των Subways που τραγούδησαν στα ελληνικά το γνωστό κομμάτι τους κερδίζοντας χαμόγελα και εντυπώσεις, η ωραία σκηνική παρουσία των Ska-p, τα καυστικά σχόλια των Echo & the Bunnymen για τους κατέχοντες VIP εισιτήριων και ο Craig Walker των Archive που αφού τελείωσε πήρε το ποτό του και πήγε μπροστά να χορέψει και να παρακολουθήσει τους Monophonics.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που ίσως δεν έχετε σκεφτεί είναι το πόσο σημαντική είναι η παρουσία αρκετών σχημάτων που παρακολουθήσαμε για το σινεμά. Το μεγάλο φετινό όνομα, η Lana del Ray είναι από μόνη της κινηματογραφική σαν παρουσία, τόσο στα videoclip της όσο και στην ίδια της την εμφάνιση. Όλο το στήσιμο της προσεγμένα παρέπεμπε στα 60’s, όχι μόνο στο μαλλί ή το κοντό φορεματάκι, αλλά και ο τρόπος που στεκόταν στη σκηνή ή που χαιρετούσε τον κόσμο και υπέγραφε αυτόγραφα. Εξάλλου, δεν έχουν περάσει πολύ μήνες από τη συμμετοχή της στο soundtrack του μεγάλου Gatsby (the Great Gatsby, 2013) και το Young and Beautiful ήρθε απλά και μας το ξαναθύμισε.
Φυσικά, το Young & Beautiful, δεν ήταν το μόνο, καθώς το hit κομμάτι των Subways Rock’n’Roll Queen (το οποίο μας το είπαν και σε σπαστά ελληνικά “είσαι ο ήλιος…”) ήταν το σήμα κατατεθέν της ταινίας RocknRolla (2008). Κομμάτια των Subways, όμως έχουν ακουστεί και στα Charlie Bartlett (2007) και το δυνατό γερμανικό κύμα, Die Welle (2008). Από την άλλη, ο Craig Walker (Archive) έχει συνεισφέρει μουσικά στο γαλλικό Michael Vaillant (2003). Από όλους αυτούς κανείς όμως δεν έχει δικιά του ταινία, όπως οι Ramones (Marky Ramones Blitzkrieg), που έχουν το Rock’n’Roll High School και φυσικά το Pet Cemetery (που έγινε χαζό θριλεράκι, ανεξαρτήτως). Επίσης, τραγούδια τους ακούγονται σε αρκετές ταινίες, όπως, I wanna be sedated (Burnout 3), Chop Suey (Get Crazy), Sheena is a punk rocker (Whip it) και το Do you remember rock’n’roll radio (Shrek the third).
Επάξια πρώτο σε κινηματογραφικές αναφορές, γι’ αυτό και το άφησα για το τέλος, το βαρύ όνομα της ιστορίας των Dead Can Dance. Η ξεχωριστή ατμόσφαιρα τους, όσο και τα διαφορετικά ακούσματα που έχουν εντάξει στο ύφος τους, σε συνδυασμό με την πολύ ιδιαίτερη φωνή της Lisa Gerrard (που εμένα παρά τα χρονάκια της ακόμα με ανατριχιάζει) έκαναν τους Dead Can Dance να έχουν ιδιαίτερη προτίμηση στη μουσική ένδυση ταινιών. Αρχίζουμε με Baraka και In the Kingdom of the Blind (1992), The Crossing Guard (1995), Ruth’s Journey (1996), In the Presence of mine Enemies και Nevada (1997), La Chacala (1998), the Affair of the Necklace (2001), για να φτάσουμε στα πιο εμπορικά Troy, τον ταλαντούχο Ripley’s Game και S.Darko (2004), Killing the Afeternoon (2005), το ενδιαφέρον θριλεράκι με το κωμικοτραγικό τέλος the Mist και Vexille (2007), Legend of the Guardians και …πάει λέγοντας. Να σημειώσω ότι ανάμεσα σε σειρές που έχουν ακουστεί κομμάτια τους είναι και οι σκληροί Μiami Vice!
Ιδιαίτερη μνεία να κάνω αναγκαστικά στην Lisa Gerrard, μιας που στη σόλο καριέρα της με δυνατές συνεργασίες αποδείχτηκε έξτρα χολιγουντιανή. Εδώ πλέον έχουμε πολύ ηχηρά ονόματα, όπως the Insider (1999), Gladiator (2000) για το οποίο τσάκωσε και το Golden Globe Award, αλλά και το εξαιρετικό μουσικό θέμα του Black Hawk Down. Επίσης, the Hunger, Man on fire, Red Dog, Ashes & Snow (Womb, Wisdom), Whale Rider, Burning Man. Από τα πιο παλιά El niño de la luna (1989) στο οποίο πρωταγωνίστησε και ως ηθοποιός στον ρόλο της Georgina, στο feat.film A thousand Roads, στο Fateless (2005), Balido (2009), Tears of Gaza και το Oranges & Sunshine (2010) ή το Priest (2011), η ξεχωριστή της φωνή της αυστραλιανής την βοήθησε ως τώρα να έχει συνθέσει πάνω από 32 soundtracks, να έχει συμμετάσχει ήδη σε 38 και να έχει παίξει ως μουσικός ή τραγουδήσει σε αρκετές ακόμα κινηματογραφικές παραγωγές. Από τις τελευταίες της συμμετοχές, ως playback singer στο πρόσφατο σούπερμαν-Άνθρωπο από Ατσάλι (Man of Steel).
