Samba

Ο Σαμπά είναι ένας νεαρός μετανάστης από τη Σενεγάλη που ζει παράνομα στη Γαλλία. Όταν η αίτηση για άδεια παραμονής δεν γίνεται δεκτή, θα κληθεί να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο ίδιος, όμως, θα μείνει εδώ υπό τον συνεχή φόβο να τον πιάσουν και να τον απελάσουν άμεσα. Παράλληλα, έρχεται κοντά με την Αλίς, μία παράξενη εργαζόμενη σε ένα γραφείο που βοηθά πρόσφυγες.

Μετά τη γαλλική έκπληξη που άκουγε στο όνομα «Άθικτοι», το δίδυμο των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό επιστρέφουν. Αυτή τη φορά καταπιάνονται με ένα πιο σοβαρό θέμα: την μετανάστευση και τη μόνιμη απειλή της απέλασης. Η προσέγγιση, όμως, είναι η ίδια όπως και στους Άθικτους. Παίρνουν ένα φαινομενικά βαρύ θέμα και το ποτίζουν με χιούμορ και τρυφερές στιγμές.

Το αποτέλεσμα είναι μία ταινία που σίγουρα δεν είναι τέλεια, αλλά διαθέτει αρκετή ανθρωπιά ώστε να σε κάνει να προβληματιστείς και αρκετό χιούμορ για να σε κάνει να χαμογελάσεις.

Μπορεί να τραβάει σε μάκρος (ένα πρόβλημα που είχαν και οι Άθικτοι), οι δύο πρωταγωνιστές (Ομάρ Σάι και Σαρλότ Γκενσμπούρ) να έχουν ελάχιστη χημεία, μπορεί σε στιγμές η προσέγγιση του θέματος να μοιάζει σχεδόν απλοϊκή, ωστόσο το Samba καταφέρνει να είναι μία αισιόδοξη ταινία, ένας χορός παρόμοιος με αυτόν που δανείζει το όνομά του στον ήρωα της ταινίας.

Ο Ομάρ Σάι έχει μεγάλο μερίδιο «ευθύνης» και σε αυτή την απόπειρα του διδύμου. Μπορεί να ερμηνεύσει τέλεια αυτό το μείγμα κωμωδίας και δράματος, χωρίς να γίνει γελοίος. Η Γκενσμπούρ είναι όπως πάντα καλή, αλλά λίγο υποτονική στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μεγάλη έκπληξη ήταν και ο Ταχάρ Ραχίμ, τον οποίο έχουμε συνηθίσει σε δραματικούς ρόλους. Εδώ επιδεικνύει μία καθαρή κωμική φλέβα που ελπίζουμε να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη στο μέλλον.

Οι Νακάς και Τολεντανό κινηματογραφούν με ενδιαφέρον τρόπο το Παρίσι, κυρίως το νυχτερινό Παρίσι. Τα πλάνα τους δεν είναι βαρετά. Από το πρώτο τράβελινγκ που ξεκινά από το γαμήλιο πάρτι ενός ζευγαριού για να ακολουθήσει την γαμήλια τούρτα στα άδυτα της κουζίνας και από εκεί στο «χειρότερο» σημείο της, τη λάντζα, οι δύο σκηνοθέτες κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους. Θα μιλήσουν για τους ανθρώπους που μοιάζουν αόρατοι, που ελπίζουν να παραμείνουν αόρατοι, αλλά που δεν μπορούν παρά να είναι πολύ μα πολύ ορατοί.

Αυτός ο συνδυασμός κωμωδίας και δράματος και το γεγονός ότι οι Νακάς και Τολεντανό δεν φοβούνται να πάρουν τα κλισέ και να παίξουν με αυτά είναι αυτό που τους κάνει τουλάχιστον μοναδικούς. 

Τελικά να τη δω;

Κατά τη γνώμη μου η ταινία της εβδομάδας. Αστεία και παραδόξως αισιόδοξη, μία ταινία με σοβαρό θέμα, αλλά τρυφερή καρδιά, χρησιμοποιεί όλα όσα περιμένεις να δεις και φτιάχνει ένα συμπαθητικό σύνολο.