A Blast
Νευρώδης σκηνοθεσία, κοινωνικός προβληματισμός, χαρακτήρες στα άκρα: το σινεμά του Σύλλα Τζουμέρκα αρχίζει και διαμορφώνεται και έχει ενδιαφέρον.
Η Μαρία είναι μια γυναίκα γύρω στα 30κάτι με τρία παιδιά, άνδρα ναυτικό και όνειρα που ματαιώνονται. Κάποια στιγμή θα αισθανθεί ότι πνίγεται από τα χρέη, την καθημερινότητα και μια ζωή που ματαιώθηκε και η αντίδρασή της θα είναι έντονη.
Στην ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα δεν υπάρχουν πια μισόλογα για την κρίση: υπάρχουν απλήρωτοι λογαριασμοί, προσπάθειες συνεννόησης με το δημόσιο (που απλά αποτυγχάνουν), χρέη… Υπάρχει και ένα πάθος που μετατρέπεται σε απογοήτευση, όταν η πρωταγωνίστρια πρέπει να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά βάρη, έχοντας και τρία παιδιά που μεγαλώνει μόνη της.
Και παρ’ όλο που στην αρχή μοιάζει άνισο (έως και ενοχλητικό) και παρ’ όλο που κάποιες από τις σεναριακές υπερβολές που υπήρχαν και στη Χώρα Προέλευσης δεν λείπουν (κυρίως όσον αφορά την οικογενειακή ζωή της ηρωίδας την μάνα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και την «ειδικών αναγκών και ειδικών δεξιοτήτων» -όπως λέει η ίδια- αδελφή), το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιο συγκροτημένο από εκείνο της προηγούμενης ταινίας του και πολύ πιο στοχευμένο.
Η έξυπνη ιδέα της εναλλάξ παράθεσης σκηνών από διάφορες στιγμές της ζωής της ηρωίδας απογειώνεται στο τέλος, σε ένα υπέροχα σκηνοθετημένο τελευταίο μισάωρο που αποδεικνύει ότι ο Τζουμέρκας είναι πολύ καλός κινηματογραφιστής και έχει πολλά ακόμα να μας δώσει.
Η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια είναι πολύ καλή στον ρόλο της εγκλωβισμένης Μαρίας. Αυτό που δεν κατάλαβα, βέβαια, είναι η σεναριακή αστοχία σε σχέση με τις ερωτικές περιπέτειες του συζύγου της στο πλοίο. Όπως και στη Χώρα Προέλευσης υπάρχουν στιγμές που ο Τζουμέρκας φαίνεται ότι θέλει να σοκάρει για να σοκάρει. Η χημεία της Παπούλια και του Βασίλη Δογάνη είναι εξαιρετική και οι ερωτικές σκηνές γυρισμένες με έμπνευση.
Τελικά να τη δω;
Πολύ πιο συγκροτημένη από την ενδιαφέρουσα (αλλά με τάση «τρικυμίας εν κρανίω») Χώρας Προέλευσης, το Blast μιλάει με σαφήνεια και υπερβολές για τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης. Αν και σεναριακά αμήχανο σε στιγμές, σκηνοθετικά δείχνει ότι έχουμε πολλά ακόμα να περιμένουμε από τον Σύλλα Τζουμέρκα.
