San Andreas, Επικίνδυνο Ρήγμα
Μετά την ενεργοποίηση του επικίνδυνου ρήγματος του Σαν Ανδρέας στην Καλιφόρνια, ένας διασώστης και η εν διαστάσει σύζυγός του θα ταξιδέψουν μέχρι το Σαν Φρανσίσκο, σε μια προσπάθεια να βρουν την κόρη τους εν μέσω της απόλυτης καταστροφής.
Στις ΗΠΑ έσπασε τα ταμεία. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Το San Andreas είναι μία ταινία που μας «τρολάρει» με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο. Δεν είναι πυρηνική φυσική, ούτε υψηλή τέχνη. Αλλά λίγη σημασία έχει αυτό όταν βλέπεις τον Ντουέιν Τζόνσον να τρέχει να σώσει κόσμο και στην πορεία να στέκεται και μερικά δευτερόλεπτα για να «μιλήσει για τα συναισθήματά του». Το San Andreas είναι από εκείνα τα no brainer blockbuster που δεν θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο -αλλά θα σε κάνουν να περάσεις πολύ καλά για ένα δίωρο.
Αψηφώντας τους κανόνες της φυσικής, αυτά που συμβαίνουν στην ταινία αγγίζουν τα όρια της απιθανότητας. Κτίρια πέφτουν, αλλά άνθρωποι μένουν όρθιοι πάνω τους, το ωστικό κύμα από την πτώση κτιρίων σχεδόν δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο στο ελικόπτερο που οδηγεί ο Ντουέιν Τζόνσον (The Rock), ενώ τα πάντα καταρρέουν γύρω σαν πίνακας από τραπουλόχαρτα. Τι σημασία έχει; Τα εφέ είναι φανταστικά, ίσως από τα καλύτερα που έχουμε δει σε ταινία καταστροφής τα τελευταία χρόνια. Και τι δεν συμβαίνει; Ρήγματα ανοίγουν στη γη, κτίρια πέφτουν, τσουνάμι παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Είναι ένας οργασμός του αμφιβληστροειδή, καθώς η ταινία φαίνεται να έχει μότο «όσο πιο εντυπωσιακό, τόσο πιο καλό».
Επειδή, όμως, αυτή είναι μία ταινία ψυχαγωγίας (και όχι οι ειδήσεις των 9, όπου αν γύριζε κανείς να τις δει, θα μάθαινε και για τις πραγματικές τραγωδίες του πρόσφατου σεισμού στο Νεπάλ), η ταινία διαθέτει την απαραίτητη μάλλον χαρούμενη μουσική, αριθμό νεκρών δεν ακούμε ποτέ και όσους βλέπουμε να χάνονται είναι απλά κουκίδες σε μία θάλασσα CGI εφέ.
Το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια καλά κρατεί, αλλά είναι τουλάχιστον απολαυστικός ο τρόπος που βλέπουμε τον Τζόνσον να κάνει τον οικογενειάρχη. Στο σημείο που λέει στη γυναίκα του (με την απαραίτητη δόση στόμφου): «Πάμε να πάρουμε την κόρη μας», έπεσε χειροκρότημα στη δημοσιογραφική, πράγμα που υποπτεύομαι ότι θα επαναληφθεί και σε άλλες προβολές της ταινίας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι η δεύτερη ταινία του Ντουέιν Τζόνσον που επενδύει στο γέλιο και στο χαβαλέ, γεγονός που είναι μάλλον υπέρ του, καθώς φαίνεται ότι ξέρει να αυτοσαρκάζεται. Στην ταινία βλέπουμε και τον Πολ Τζιαμάτι, ο οποίος φαίνεται να το διασκεδάζει στον ρόλο του σεισμολόγου που καλείται να εξηγήσει (με «επιστημονικούς όρους») όλα αυτά τα απίθανα που βλέπει κανείς στην ταινία.
Το υπέρτατο τρολάρισμα έρχεται, πάντως, με τη σκηνή του τέλους. Χωρίς να αποκαλύψουμε κάτι παραπάνω, θα πούμε ότι εκεί πια ο The Rock μοιάζει να μας κάνει πλάκα. Αλλά τουλάχιστον το διασκεδάζουμε.
Τελικά να τη δω;
Είναι η ένοχη απόλαυση που (δεν) θα ομολογήσεις ότι σου άρεσε. Ό,τι και να πεις για τις ερμηνείες ή για το σενάριο, η αλήθεια είναι ότι θα διασκεδάσεις παρέα με ένα μεγάλο ποπ-κορν. Πάρτε την παρέα σας και τρολάρετε χωρίς ενοχές!
