Serena

Βρισκόμαστε στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Οι νεόνυμφοι Τζορτζ (Μπράντλεϊ Κούπερ) και Σερίνα Πέμπερτον (Τζένιφερ Λόρενς) ταξιδεύουν από τη Βοστόνη στα βουνά της Βόρειας Καρολίνας, όπου χτίζουν μια αυτοκρατορία ξυλείας. Η Σερίνα, δυναμική και φιλόδοξη ανακαλύπτει ότι ο άντρας της έχει ένα εξώγαμο διάδοχο. Όταν η Σερίνα μαθαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά, το μέλλον της αυτοκρατορίας των Πέμπερτον απειλείται.

Αγαπώ τα larger than life δράματα εποχής. Εάν δείχνουν και καταδικασμένους έρωτες, ακόμα καλύτερα. Εάν σκεφτεί κανείς ότι στην ταινία της Σούζαν Μπίερ παίζει και η αγαπημένη μου Τζένιφερ Λόρενς, τότε αυτή η ταινία θα έπρεπε να μου αρέσει. Και λέω θα έπρεπε γιατί η αλήθεια είναι ότι σχεδόν τίποτα δεν μου άρεσε στο Serena. Κι αυτό γιατί τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί σωστά σε αυτή την ταινία.

Η υπόθεση μοιάζει αδιάφορη. Είναι περισσότερο ο τρόπος που παρουσιάζεται από την ιστορία. Τα πάντα παρουσιάζονται βιαστικά και με τρόπο επιφανειακό. Δεν καταλαβαίνουμε πολλά ούτε για το κραχ, ούτε για τον πόνο μιας γυναίκας που δεν μπορεί να κάνει παιδιά.

Η Τζένιφερ Λόρενς ταιριάζει εμφανισιακά στον ρόλο (έχει κάτι από swinging 20s και από τη θλίψη του οικονομικού κραχ), αλλά παρά το γεγονός ότι έχει συνεργαστεί αρκετές φορές με τον Μπράντλεϊ Κούπερ, υπάρχει μια άνεση, αλλά όχι και ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους. Και αυτός βέβαια είναι αρκετά καλός στον ρόλο του. Οι ερμηνείες μαζί με τις εικόνες από τα δάση της Αμερικής αποτελούν ίσως και τα μόνα φωτεινά σημεία της ταινίας.

Κατά τα άλλα, η ιστορία της Σερίνα δεν έχει τίποτα καινούριο να μας προσφέρει, ενώ δεν μας εμπλέκει ούτε συναισθηματικά.

Τελικά να τη δω;

Περιμένετε μήπως τη βρείτε κάποιο απόγευμα στην τηλεόραση. Θα μπορέσετε να χαζέψετε τα πλάνα της φύσης, τη Τζένιφερ Λόρενς και τον Μπράντλεϊ Κούπερ με την ησυχία σας. Γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για μία αδιάφορη ταινία.