Shutter Island
Δεν ήτανε να ακούσω για ταινία που διαδραματίζεται σε νησί που ζουν φυλακισμένοι ψυχασθενείς δολοφόνοι. Λύσσαξα να πάω να τη δω. Τετοια “ανωμαλία” κουβαλάω! Και μπορώ να πω η “ανωμαλία” μου ικανοποιήθηκε πλήρως.
Εντάξει πολλοί το χαρακτήρισαν προβλέψιμο. Δεν τους αδικώ. Βγαίνοντας από την αίθουσα άκουσα κάποιους να το χαρακτηρίζουν σαχλαμάρα. Ε δεν θα συμφωνήσω. Εντάξει είμαι φαν του είδους αλλά δεν νομίζω πως το Shutter Island ήταν πατάτα. Σχετικά προβλέψιμο ναι, αλλά σαχλαμάρα όχι.
Είχε δράση, είχε πλοκή, είχε ερμηνείες. Το μόνο που με κούρασε, ενώ σε άλλους-από ότι έμαθα άρεσε- ήταν οι αναδρομές του Ντι Κάπριο στο παρελθόν και στα πολεμικά βιώματα που είχε ζήσει.
Καταπληκτικός ο Λεονάρντο στο ρόλο του. Αλλά και το υπόλοιπο καστ ήταν εξαιρετικό. Θα την πω και την καλή κουβέντα μου για τον Μπεν Κίνγκσλει (εντάξει Τάιλερ;) και την ήρεμη δύναμη του ρόλου του.
Εξαιρετική η σκηνοθεσία και η ατμόσφαιρα της ταινίας. Συγχαρητήρια στον Μάρτιν Σκορτσέζε. Συγχαρητήρια και στον Τάιλερ που μπήκε στο μυαλό του Μάρτιν.
Συγχαρητήρια και στον Robert Richardson για την υπερτέλεια φωτογραφία 🙂
Να σας πω την πλήρη αλήθεια μου, ε δεν ηταν και αριστούργημα για να πέσεις και ξερός! Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η αντίθεση των χαρακτήρων Ντι Κάπριο (ένταση, επιθετικότητα) και του Κίνγκσλεϊ (ηρεμία). Ωραία φωτογραφία, όντως, αλλά αυτό που πέταγε στο άκυρο τον Ναζί με τη στολή με χάλασε. Σαν μια γενική θεώρηση, η ταινία ήταν καλή…
Σατίν