Sinister… Αρρώστια!
… Αρρώστια!
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας με αυτές τις ταινίες; Αφού ξέρουμε από πριν τι θα δούμε. Θα αρχίσει, μετά θα μπούμε στο μουντό υπνωτιστικό κόσμο της και θα αρχίσουμε να μπαίνουμε στην υπόθεση. Μετά ενώ θα το περιμένουμε ότι θα γίνει κάτι, το “απότομο” μαζί με τη μουσική και τα παιχνίδια της κάμερας θα μας κάνει να αναπηδήσουμε και στο τέλος θα κολλήσουμε στη πολυθρόνα μας μέχρι να τελειώσει. Το κακό είναι ότι ως συνήθως δε θα εξηγήσει και πολλά, θα αφήσει πιθανότατα στο τέλος νύξη για συνέχεια (το κακό δε πεθαίνει ποτέ ρε κουφάλες) και σίγουρα θα πούμε “τι βλακεία είδαμε πάλι”. Παρόλα αυτά, μετά θα ανάψουμε όλα τα φώτα μια γύρα στο σπίτι για να σιγουρευτούμε και πριν κοιμηθούμε καλού κακού θα αφήσουμε και κανένα φωτάκι αναμμένο!
[highlight color=”eg. yellow, black”]Θα βρεις περισσότερο κέφι σε ένα νεκροταφείο – Gimli[/highlight]
Ένας συγγραφέας ιστοριών εγκλήματος (Ethan Hawke) μετακομίζει με τη γυναίκα του και τα δυο μικρά του παιδιά σε ένα απομονωμένο σπίτι στο οποίο δολοφονήθηκε μια οικογένεια και αγνοείται το μικρό κοριτσάκι. Με το που φτάνει ο τοπικός σερίφης του κάνει σύσταση να μη μείνει εκεί την οποία παρακούει. Η ιστορία παίρνει περίεργη τροπή όταν στο δωμάτιο που μαζεύει το υλικό του βιβλίου του βρίσκει ένα χαρτόκουτο με φιλμ από τη συγκεκριμένη δολοφονία, όπως και άλλες και τον κάνουν να αντιληφθεί ότι πρόκειται ίσως για κάποιον serial-killer που δρα από τα 60’s ανενόχλητος. (δείτε το τρέιλερ εδώ)
Τώρα θα μου πείτε και γιατί όταν βρήκε το κουτί δε φώναξε την αστυνομία; Και αφού βλέπει ότι κάτι δε πάει καλά γιατί συνεχίζει να ψαχουλεύει αντί να φέρει κανά παπά να κάνει κανά ευχέλαιο! Τι πιο φυσιολογικό να πάει κάποιος να μένει στο χώρο που διαπράχθηκε ένα έγκλημα. Και τι πιο λογικό από το να σύρει μαζί του και την οικογένεια του. Σε ταινίες τρόμου είναι συνηθισμένη η τακτική μπαμπάδες να παίρνουν τα μικρά παιδιά τους σε άσχημα μέρη. Μη περιμένετε βέβαια εδώ να δείτε τον Τζάκ Νίκολσον στη Λάμψη του Κιούμπρικ! Ο Ήθαν Χώκ παίζει περισσότερο στο ρόλο του θεατή, φοβισμένα. Έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του αυτό το ύφος που λέει “το ξέρω ότι τώρα με βρίζουν οι θεατές” αφού έχει τον κλασικό ρόλο “μην ανοίξεις αυτή την πόρτα… φτου την άνοιξε”!
Θα μου πείτε και με το δίκιο σας τι περίμενα κι εγώ από τον σκηνοθέτη Scott Derrickson. Καταρχάς, όλο αντίλογο μου φέρνετε σε αυτό το άρθρο! Αφού όλες του οι ταινίες σκοτεινές είναι! Να θυμίσω τις πιο σημαντικές, Hellraiser: Inferno (2000), The Exorcism of Emily Rose (2005), The Day the Earth Stood Still (2008).
Τα σκοτεινά πλάνα αφήνουν τη φαντασία μας να πλάσει δράκους και τέρατα κρυμμένα στη ντουλάπα μας. Η ανατριχιαστική μουσική συναινεί στη δημιουργία της spooky ατμόσφαιρας, ενώ ο σκηνοθέτης στα καίρια σημεία βάζει έξτρα μουγκρητά και βαθιές αναπνοές βγαλμένα από την κόλαση για να δέσει το γλυκό. Λυπόμουν τον καημένο τον Ήθαν Χώκ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι τουλάχιστον αυτός δεν ακούει και τα ηχητικά που ακούμε εμείς.
Πάντως αγαπητοί αναγνώστες είμαι σίγουρος ότι άμα έχετε δει αντίστοιχες τέτοιου τύπου ταινίες δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να δείτε και αυτή. Από την άλλη, για τον ίδιο ακριβώς λόγο καθόμαστε και τις βλέπουμε! Πάντως, δεν αγγίζει καν την ατμόσφαιρα των the Ring, the Eye και των υπόλοιπων δυνατών εκπροσώπων. Για την ιστορία να πούμε ότι υπήρχε ταινία μικρού μήκους του 2002 με αντίστοιχη υπόθεση, αλλά δεν φαίνεται τα δυο έργα να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους πέραν του τίτλου.
