Ουρανοξύστης (Skyscraper)

Ο Γουίλ Σόγιερ μετά από ένα τραυματισμό κατά την διάρκεια μιας αποστολής διάσωσης ομήρων του FBI, που του στέρησε ένα κάτω άκρο και την θέση του στην υπηρεσία, καλείται να ελέγξει την ασφάλεια ενός ουρανοξύστη 225 ορόφων. Πέρα όμως από τον φιλόδοξο ιδιοκτήτη του ουρανοξύστη, υπάρχουν και οι εχθροί που θέλουν να ισοπεδώσουν το αρχιτεκτονικό θαύμα. Μια φωτιά σε συνδυασμό με τα απενεργοποιημένα μέτρα πυρασφάλειας θα απειλήσει το Μαργαριτάρι, όπως ονομάζεται το κτήριο. Ο Τζόνσον αναλαμβάνει να προστατέψει όχι μόνο το κτήριο αλλά και την οικογένεια του, η οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ αυτό.

Ο Ρόουσον Μάρσαλ Θάμπερ σκηνοθετεί τον Ντουέιν Τζόνσον σ’ έναν ακόμα ρόλο σκληροτράχηλου προστάτη. Ο Ουρανοξύστης πιστός σ ’αυτό που υπόσχεται να προσφέρει, εντυπωσιάζει με τα τεχνολογικά επιτεύγματα που υποστηρίζουν την λειτουργία του κτηρίου και προσφέρει αγωνία μ΄ ένα κυνηγητό που η αιτία του έχει στηθεί πρόχειρα, χωρίς πρωτοτυπία αλλά σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά. Φυσικά σ’ αυτού του τύπου τις ταινίες το τελευταίο που ενδιαφέρει τόσο την παραγωγή, όσο και το θεατή που αναζητά το θέαμα, είναι το σενάριο. Και ο Ουρανοξύστης δεν αποτελεί εξαίρεση. Όμως η αφήγηση δεν είναι το μόνο που αγνοεί η ταινία, οι νόμοι της φυσικής- με το περιβόητο άλμα του Τζόνσον από ένα γερανό στον ουρανοξύστη, αλλά και ανθρώπινες ικανότητες με ένα ήρωα που θεωρητικά φοράει πρόσθετο άκρο αλλά κινείται σαν να διακατέχεται από σούπερ δυνάμεις, είναι σημεία που ή θα αγνοήσεις ή θα διασκεδάσεις. Αν ο Τζόνσον ήταν ο Σπίντερμαν ίσως η όλη υπόθεση να είχε περισσότερο νόημα. Τελικά φαίνεται πως ούτε ο ψηλότερος ουρανοξύστης του κόσμου δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον Ντουέιν Τζόνσον.

Ποιος όμως νοιάζεται για σεναριακό ρεαλισμό από την στιγμή που ταινίες όπως ο Ουρανοξύστης ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να προσφέρουν. Εντυπωσιασμό και ώρες διασκέδασης χωρίς προβληματισμό. Εξάλλου ταινία με τον Ντουέιν Τζόνσον διαλέγεις, όχι γουρούνι στο σακί.