Sound City
To Sound City ήταν ένα θρυλικό στούντιο ηχογράφησης στο Λος Άντζελες, όπου σ’ αυτό ηχογραφήθηκαν κάποια από τα διασημότερα άλμπουμ των προηγούμενων δεκαετιών. Ο Ντέιβ Γκρολ γνώρισε το συγκεκριμένο στούντιο ως ντράμερ των Nirvana όταν ηχογράφησαν εκεί το Nevermind. Αποφάσισε να καταγράψει την ιστορία του στούντιο σ’ ένα ντοκιμαντέρ στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια.
Το Sound City χωρίζεται σε δύο κινηματογραφικές αφηγήσεις. Το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στην αφήγηση της ιστορίας του στούντιο με συνεντεύξεις των ιδιοκτητών (του ενός για την ακρίβεια, του Tom Skeeter, καθώς ο δεύτερος, Joe Gottfried, είχε πεθάνει το 1992), των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί αλλά και αρκετών καλλιτεχνών που ηχογράφησαν στο στούντιο. Το μεγάλο ατού του Sound City αποτελούσε η κονσόλα Neve 8028 την οποία ο Γκρολ αγόρασε μετά το κλείσιμο του στούντιο το 2011. To δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ ακολουθεί την κονσόλα στο Studio 606 του Γκρολ και στην ηχογράφηση ενός δίσκου με καλεσμένους εκείνους που κάποτε δημιούργησαν στα μικρόφωνα του Sound City.
Ο Γκρολ αντιμετωπίζει το Sound City με συναισθηματικό και ανθρώπινο τρόπο αποτυπώνοντας την ιστορία του τόσο στα καλά όσο και στα άσχημα. Εστιάζοντας στις ανθρώπινες σχέσεις των ιδιοκτητών με τους καλλιτέχνες αλλά και με τους υπαλλήλους του στούντιο, αποκαλύπτει στοιχεία όπως η διαμάχη του Gottfried με τον Rick Springfield όταν ο δεύτερος αποφάσισε να αλλάξει μάνατζερ, η υπάλληλος Σιβάν που δεν δίστασε να δώσει όσα χρήματα της είχαν απομείνει για να βαφτεί το στούντιο όταν αυτό έπνεε τα λοίσθια κατά την απόβαση της ψηφιακής εποχής αλλά και το πώς το στούντιο φιλοξενούσε καλλιτέχνες όταν εκείνοι δεν είχαν που να κοιμηθούν, ανεξάρτητα που όλοι το κατηγορούσαν για ισχνή καθαριότητα και κακή διακόσμηση.
Ο Γκρολ παίρνει συνέντευξη από αρκετούς καλλιτέχνες και συνθέτει την εικόνα του Sound City μέσα από τα δικά τους λόγια. Μεταξύ εκείνων που εμφανίζονται είναι: Stevie Nicks, Trent Reznor, Neil Young, Butch Vig, Mick Fleetwood, Rick Springfield, Lars Ulrich, Paul McCartney και πολλοί άλλοι. Από την πρώτη ηχογράφηση του στούντιο με τους Buckingham Νicks, την πτώση κατά την ψηφιακή εποχή και την εποχή των στούντιο με τζακούζι μέχρι και την τελευταία άνοδο πριν το οριστικό κλείσιμο, το ντοκιμαντέρ του Γκρολ βάζει ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της μουσικής ιστορίας εκείνης της εποχής.
Και φυσικά η συνεισφορά των Nirvana στην φήμη του στούντιο δεν παραγκωνίζεται. Με την έλευση του cd, το καθαρά αναλογικό Sound City δεν έμοιαζε να μπορεί να επιβιώσει. Η επιλογή όμως των Nirvana να ηχογραφήσουν εκεί το Nevermind, και η μετέπειτα επιτυχία του άλμπουμ, έδωσε νέα ώθηση στο στούντιο για επάνοδο. Δεν λείπουν και οι σκηνές που εξυμνούν τον Γκρολ ως ντράμερ, πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Όμως η σταρ του στούντιο είναι η κονσόλα Neve με την οποία ήταν όλοι «ερωτευμένοι». Ο ήχος των ντραμς ήταν εκείνος που έκανε την διαφορά και δεν ακουγόταν με καμία άλλη ηχογράφηση το ίδιο. Μια από τις αστείες σκηνές του ντοκιμαντέρ είναι η συνέντευξη που παίρνει ο Γκρολ από τον κατασκευαστή της, Rupert Neve, ο οποίος εξηγεί με απόλυτα μηχανικό τρόπο την λειτουργία των κυκλωμάτων της κονσόλας και ο Γκρολ – που παράτησε το σχολείο, όπως αποδέχεται ο ίδιος σε υποτίτλους που «μαρτυρούν» την σκέψη του- χαμογελά με συγκατάβαση στα «κινέζικα» που ακούει.
Το Sound City κλείνει με μουσική και την ηχογράφηση του ομώνυμου δίσκου που βγήκε προς τιμήν του στούντιο ενώ είναι αφιερωμένο στην μνήμη ενός μέλους του κινηματογραφικού συνεργείου που πέθανε το 2012, του Brian Hauge.
