Διχασμένος (Split)
Η επιστροφή του Μ.Νάιτ Σιάμαλαν στις καλές ταινίες γίνεται με μία πολυεπίπεδη -αν και συχνά άνιση και αμήχανη- ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Μακ Άβοϊ σε αβανταδόρικο ρόλο (ή μάλλον ρόλους).
Ξεκινώντας ως ένα κλειστοφοβικό θρίλερ για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε περιπέτεια και να εντάξει σφήνα στην αφήγησή του μπόλικους συμβολισμούς, ο Σιάμαλαν αφηγείται την αρχετυπική ιστορία «γέννησης» ενός τέρατος, την οποία έρχεται να ανατρέψει αρκετές φορές στη διάρκεια της ταινίας.
Ο Κέβιν είναι ένας άνδρας με 23 προσωπικότητες, ο οποίος ετοιμάζεται να φέρει στην επιφάνεια την 24η προσωπικότητά του, η οποία φέρεται να είναι η πιο επικίνδυνη από όλες. Ο αριθμός 23 είναι μάλλον αυθαίρετος και ο Σιάμαλαν τον τοποθετεί εκεί περισσότερο για εντυπωσιασμό. Στην οθόνη ο θεατής βλέπει συνολικά περί τις 6 προσωπικότητες του Κέβιν με τρεις να είναι οι κυρίαρχες: το αφελές 9χρονο αγόρι Χέντγουικ, η αυστηρή Πατρίσια και ο μικροβιοφοβικός Ντένις. Ο Ντένις απαγάγει τρία νεαρά κορίτσια τα οποία κλειδώνει σε ένα δωμάτιο, λέγοντας ότι τα χρειάζεται το Κτήνος. Τι είναι το κτήνος, κανείς δεν ξέρει. Ο Ντένις επιμένει ότι το Κτήνος έρχεται και ότι είναι άκρως επικίνδυνο. Την ώρα που οι καταπιεσμένες προσωπικότητες του Ντένις αναλαμβάνουν τα ηνία, οι υπόλοιπες προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν με την ψυχολόγο που παρακολουθεί τον Ντένις εδώ και χρόνια.
Είναι σε αυτό το κομμάτι που τουλάχιστον από πλευράς χαρακτήρων, ο Σιάμαλαν φαίνεται να έχει κάνει αρκετή δουλειά. Για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ο χαρακτήρας της ψυχολόγου (η Μπέτι Μπάκλεϊ υπέροχη) είναι σχεδόν άψογος. Η Δόκτορ Φλέτσερ πιστεύει στις δυνατότητες ενός ατόμου με σχιστοειδή προσωπικότητα, πιστεύει ότι αποτελεί ένα ξεπέρασμα των ανθρώπινων ορίων και δεν προσπαθεί να καταπιέσει καμία προσωπικότητα του Κέβιν. Προσπαθεί να τον βοηθήσει, κατανοώντας τι συμβαίνει μέσα του.
Ο Σιάμαλαν κινείται στο πρώτο μέρος της ταινίας ανάμεσα σε αυτές τις συνεδρίες και στο σπίτι όπου είναι κλεισμένα τα τρία κορίτσια. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη νεαρή Κέισι Κουκ (η Άνια Τέιλορ Τζόι που είδαμε στο The Witch), μία μάλλον απόμακρη κοπέλα -κατά τα λεγόμενα των άλλων δύο κοριτσιών στην αρχή της ταινίας-, της οποίας την ιστορία παρακολουθούμε σε flash back. Σε αυτό το κομμάτι, η ταινία μου θύμισε αρκετά το «10 Cloverfield Lane» αν και βρήκα πολύ πιο έξυπνα και κλειστοφοβικά τα τεχνάσματα του δεύτερου.
Ο Τζέιμς ΜακΆβοϊ είναι εξαιρετικός ηθοποιός και η ταινία θεωρώ ότι θα αποτύγχανε πλήρως εάν στη θέση του βρισκόταν κάποιος άλλος, λιγότερο ικανός ηθοποιός. Ο ΜακΆβοϊ δεν γίνεται γελοίος, προσέχει στην παρουσίαση των χαρακτήρων του, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να ξεπεράσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν γραφτεί και παρουσιαστεί με τρόπο στερεοτυπικό και όχι ρεαλιστικό (ο gay μόδιστρος, η αυστηρή κυρία, το αφελές παιδί).
Στο τρίτο μέρος της, η ταινία -με οδηγό το μοντάζ- παρακολουθεί ταυτόχρονα την έλευση του Κτήνους (και εδώ υπάρχουν σεναριακά σφάλματα: ο Ντένις δηλώνει ότι έχει ήδη γνωρίσει το Κτήνος, το έχει δει ενώ προηγουμένως είπε στα κορίτσια ότι το Κτήνος έχει κάνει κακό σε ανθρώπους, ωστόσο προς το τέλος της ταινίας πηγαίνει για να το υποδεχθεί) και τις προσπάθειες των κοριτσιών να αποδράσουν. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ανθρώπινη μεταμόρφωση σε ενός είδους κτήνος, η ζωώδης δύναμη, η οποία μοιάζει να εμπνέεται από τα ζώα που είναι κλεισμένα στα κλουβιά τους. Χωρίς να αποκαλύψουμε περισσότερα για το τέλος είναι ενδιαφέρουσα η κορύφωση της ταινίας και τα νοητικά μονοπάτια στα οποία κινείται αν και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό που έχει προηγηθεί είναι υπερβολικό, αν και ο Σιάμαλαν καταφέρει να διατηρήσει την ένταση σε υψηλά επίπεδα. Δεν ξεφεύγει, βέβαια, από τις φαινομενικά εύκολες απαντήσεις για σύνθετα ζητήματα.
Όσο για την τελευταία στιγμή της ταινίας; Αυτή αποτελεί ένα κλείσιμο του ματιού στους θαυμαστές του Σιάμαλαν -και κατά τη γνώμη μου τίποτα περισσότερο.
