St Vincent: Ο αγαπημένος μου Άγιος
Ο Βίνσεντ μοιάζει να είναι ένα χαμένο κορμί. Έχοντας περάσει κατά πολύ την πρώτη νιότη του, ζει σε ένα σπίτι σχεδόν ρημάδι, κάνοντας σεξ κάθε εβδομάδα με μία έγκυο πόρνη, με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη του και πολύ μα πάρα πολύ γκρίνια. Όταν στο διπλανό σπίτι μετακομίζει μία γυναίκα με τον γιο της, ο Βίνσεντ θα αναλάβει να προσέχει τον μικρό, προκειμένου να εξοικονομήσει λίγα χρήματα.
Αν το σενάριο σας θυμίζει λίγο το Για Ένα Αγόρι, αυτό είναι γιατί έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Και οι δύο ταινίες μιλούν για τη σχέση δύο ανθρώπων (ενός ενηλίκου και ενός ανηλίκου) που «αναγκάζονται» να έρθουν κοντά χωρίς να το θέλουν. Και για το πώς η ζωή του ενός γίνεται καλύτερη εξαιτίας του άλλου. Χωρίς να παραβλέπουμε, βέβαια, και τα κοινά σημεία με το Καλύτερα Δεν Γίνεται, όπου τρεις άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους αναγκάζονται να συμβιώσουν και να μάθουν να μοιράζονται.
Δεν ξέρω πώς ακούγεται στο χαρτί, στην οθόνη, πάντως, είναι μια μικρή έκπληξη. Όχι τόσο για την ερμηνεία του Μπιλ Μάρεϊ για την οποία πολλά έχουν ακουστεί (αρκετοί θέλουν τον ηθοποιό να φτάνει και μέχρι τα Όσκαρ). Ναι, ως ο γκρινιάρης Βίνσεντ, ο Μπιλ Μάρεϊ είναι καταπληκτικός και δεν κάνει καμία έκπτωση στο προφίλ που έχει καλλιεργήσει τόσο καιρό. Το επίτευγμα, όμως, δεν οφείλεται μόνο στον ίδιο, αλλά και στον νεαρό συμπρωταγωνιστή του, τον Γέντεν Λίμπερχερ που ερμηνεύει τον Όλιβερ. Η χημεία μεταξύ τους είναι υπέροχη, είτε πρόκειται για τους δυο τους να κάθονται απλώς στον καναπέ, είτε παρακολουθούμε τον Βίνσεντ να διδάσκει στον Όλιβερ πώς να τζογάρει. Η καλοσύνη και η γλυκύτητα του Όλιβερ είναι αυτή που «μεταδίδεται» φυσικά σε ολόκληρη την ταινία. Και είναι αυτή που σε πείθει ότι ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είναι και άγιος, εάν υπήρχε κάποιος που θα τον έβλεπε ως τέτοιο.
Στους δεύτερους ρόλους βλέπουμε τη Ναόμι Γουότς στο ρόλο μιας εγκύου πόρνης και η ηθοποιός είναι πολύ καλή στον ρόλο της, ενώ είναι μία ανακούφιση να βλέπουμε την Μελίσα ΜακΚάρθι να μην επιδίδεται σε φτηνά αστεία.
Τίποτα «φτηνό» δεν υπάρχει στην ταινία. Μπορεί από τη μέση και μετά να περιμένεις λίγο πολύ το τι θα δεις -υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πίσω ο γκρινιάρης Βίνσεντ κρύβει μια μεγάλη καρδιά;-, αλλά δεν σε πειράζει ιδιαίτερα. Η μεγάλη καρδιά της ταινίας σε αποζημιώνει και με το παραπάνω (εγώ προσωπικά δεν θα το κρύψω: συγκινήθηκα).
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο κεντρικός χαρακτήρας του About A Boy και το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στην περίπτωση του Βίνσεντ. Μόνο που στο νησί του Βίνσεντ υπάρχει αλκοόλ, ροκ μουσική και ένας πανέμορφος γάτος.
ΥΓ. Επίσης, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθώ στους τίτλους τέλους. Πώς καταφέρνεις να κάνεις το κοινό να κάτσει και να δει όλους τους συντελεστές; Βάζοντας τον Μπιλ Μάρεϊ να τραγουδά το «Shelter from the storm» του Μπομπ Ντύλαν.
Τελικά να τη δω;
Μία αξιοπρεπέστατη προσπάθεια από μία mainstream ταινία. Η δύναμή της κρύβεται στην υποκριτική ικανότητα του Μπιλ Μάρεϊ και του νεαρού συμπρωταγωνιστή του. Δεν θα δείτε κάτι που δεν περιμένατε, αλλά θα συγκινηθείτε και θα διασκεδάσετε εξίσου.
