Σκουπίδια (Trash)
Μετά το Billy Eliot και το Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά, ο σκηνοθέτης Στίβεν Ντάλντρι ασχολείται και πάλι με παιδιά. Αυτή τη φορά «μετακομίζει» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα στη Βραζιλία για να αφηγηθεί την ιστορία τριών παιδιών που τα βάζουν με έναν διεφθαρμένο πολιτικό.
Ο Χοσέ Άντζελο συλλαμβάνεται από την αστυνομία, την ώρα που προσπαθεί να εγκαταλείψει το διαμέρισμά του. Πετάει το πορτοφόλι του στα σκουπίδια και αυτό καταλήγει σε μία χωματερή, όπου τη βρίσκει ο νεαρός Ραφαέλ. Εκτός από τα χρήματα, στο πορτοφόλι υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία και ο Ραφαέλ με τον φίλο του Γκάρντο θα βρεθούν αντιμέτωποι με μεγάλα προβλήματα, καθώς ένας ισχυρός άνδρας που φοβάται ότι τα στοιχεία στο πορτοφόλι θα καταστρέψουν την πολιτική του καριέρα έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους.
Ο Ντάλντρι είναι άλλος ένας Βρετανός που προσπαθεί να ασχοληθεί με το θέμα της φτώχειας και της ανέχειας σε μία αναπτυσσόμενη οικονομία του κόσμου αυτού (όπου οι διαφορές ανάμεσα στους πλούσιους και ισχυρούς και τους φτωχούς είναι τεράστιες). Όπως και ο Ντάνι Μπόιλ στο Slumdog Millionaire προσπαθεί να αφηγηθεί μία feelgood ταινία με όρους δυτικούς.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να ασχοληθεί με ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα -όπως είναι η διαφθορά και η φτώχεια στις φαβέλες της Βραζιλίας- και παρά το γεγονός ότι θέτει στην «καρδιά» της ταινίας τρία μικρά παιδιά από τη χώρα (οπότε δεν θα ακούσετε εδώ τους ήρωες να μιλάνε αγγλικά, αλλά στη μητρική τους γλώσσα), η ταινία δεν αποτελεί μία καινούρια «Πόλη του Θεού».
Αν και οι «δυτικοί» ήρωες (ένας ιερέας -τον ερμηνεύει ο Μάρτιν Σιν- και μία δασκάλα -η Ρούνεϊ Μάρα) δεν έχουν ιδιαίτερο ειδικό βάρος στην ταινία, ο Ντάλντρι δεν μπορεί να αποτινάξει την ματιά ενός εξωτερικού παρατηρητή. Η αφέλεια και η ευκολία με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα του γίνονται φανερές.
Παρ’ όλα αυτά, οι προθέσεις είναι καλές και αυτό είναι μάλλον πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Ο Ντάλντρι παρακολουθεί με την κάμερά του το κυνηγητό στις φαβέλες, προσπαθεί να δώσει μία αίσθηση για το πως είναι η ζωή στη βάση του κοινωνικού συστήματος (εξού και ο τίτλος Σκουπίδια που αναφέρεται τόσο στο πού βρίσκουν τα παιδιά το πορτοφόλι, όσο και στον τρόπο που τα αντιμετωπίζουν οι πλούσιοι και ισχυροί). Δεν τα καταφέρνει εντελώς, αλλά αυτή είναι μία feelgood ταινία για τη φιλία, την πίστη, την επιθυμία να κάνεις το σωστό.
Η αφήγηση στην κάμερα μάλλον διακόπτει τον θεατή από τη φυσική ροή της ταινίας παρά βοηθάει, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στην φωτογραφία του Αντριάνο Γκόλντμαν (Αύγουστος, Τζέιν Έιρ), καθώς και στο εξαιρετικό μοντάζ του Έλιοτ Γκράχαμ.
Βέβαια, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι οι τρεις πρωταγωνιστές της. Οι Ρίκσον Τέρβις, Εντουάρντο Λούις και Γκάμπριελ Γουάινσταϊν δίνουν στην ταινία όλη την ενέργειά της, σε κάνουν να συμπάσχεις με τους χαρακτήρες της και δείχνουν την τρομερή ικανότητα του σκηνοθέτη να δουλεύει με παιδιά. Πρόκειται για μία ικανότητα που δύσκολα αποκτά κανείς.
Τελικά να τη δω;
Θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον και η προσπάθεια είναι φιλότιμη. Δεν μπορεί, πάντως, να συλλάβει την εκρηκτικότητα του Slumdog Millionaire, ούτε την «αλήθεια» της Πόλης του Θεού.
