Ο Στέλιος Μάινας μιλά για σινεμά στους Cinεπιβάτες
Με αφορμή την προβολή της νέας του ταινίας, Τετάρτη 04:45 συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή Στέλιο Μάινα και είχαμε μαζί του μία άκρως κινηματογραφική -και νουάρ- συζήτηση. Ο αγαπημένος ηθοποιός μάς μίλησε για τον κινηματογράφο είδους, τις σκληρές αντιπαραθέσεις στις ταινίες, τον σκηνοθέτη της Τετάρτης 04:45 Αλέξη Αλεξίου, το σενάριο, αλλά και το weird cinema…
«Το νουάρ δημιουργήθηκε σε μία εποχή για να σχολιάσει τα κοινωνικο-πολιτικά γεγονότα της Αμερικής μετά το μεγάλο κραχ. Εάν δεν υπήρχε αυτή η εκρηκτική καπιταλιστικότητα της Αμερικής των αρχών του αιώνα, δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθεί αυτό το είδος κινηματογράφου. Ο άνθρωπος δεν ζητάει να του πεις με υψωμένο το δάχτυλο κάτι, διδακτικά, γιατί τότε τον βάζεις σε υποδεέστερη θέση. Θέλει να του δώσεις μία παραβολή. Να του αφήσεις με δυο λόγια τη δυνατότητα να επιλέξει εκείνος και να διεισδύσει στην αλήθεια που θα του δώσεις. Αυτό κάνει νομίζω και ο παραβολικός κινηματογράφος και σε εισαγωγικά και ο κινηματογράφος ο στυλιζαρισμένος και ο κινηματογράφος είδους.
» Ένα από τα πρόσωπα που έχουν γράψει ιστορία στο νουάρ είναι ο Μπόγκαρτ φυσικά. Με όλη αυτή τη μυθολογία μιας κρυμμένης κατάστασης. Γιατί το νουάρ παίζει με τις σκιές, παίζει με τα κρυμμένα πράγματα. Γι’ αυτό και υποκριτικά, οι ηθοποιοί που ξεχώρισαν έπαιζαν εντελώς μίνιμαλ, αυτοί που έκρυβαν πράγματα κάτω από το ύφος τους. Εμείς μετά τους ονομάσαμε οι σκληροί του κινηματογράφου. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το νουάρ έχει μεγάλη σχέση και με το γουέστερν. Το νουάρ προέρχεται από το γουέστερν, όπου και εκεί οι αντιπαραθέσεις είναι άσπρο – μαύρο και εκεί υπάρχει μία τελική αντιπαράθεση και εκεί υπάρχει ένα ξεσκαρτάρισμα, και εκεί υπάρχουν βίαιες συγκρούσεις.
» Το νουάρ επιλέγει τη νύχτα γιατί δημιουργεί τις μεγάλες αντιθέσεις, φως-σκιά. Δεν εξομοιώνονται όλα κάτω από το φως του ήλιου. Η Τετάρτη 04:45 δημιουργεί μία άλλη μυθολογική Αθήνα, μία πόλη που βρίσκεται στη φαντασία του σκηνοθέτη.
» Δεν γράφω σενάρια, θεωρώ ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Το σενάριο, κατά τη γνώμη μου, είναι το Α και το Ω. Πρέπει να έχεις ένα πολύ καλό πρόπλασμα, ένα πολύ καλό υλικό για να βαδίσεις. Κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να κάνει καλό ένα κακό σενάριο. Μπορεί να το διαμορφώσει ή να το σώσει, αλλά να το κάνει καλό, αποκλείεται. Τα συστατικά μιας ταινίας υπάρχουν γραμμένα μέσα σε ένα σενάριο. Ο Αλέξης προς τιμήν του δουλεύει με storyboard. Πριν το στάδιο της προ-παραγωγής έχει storyboard με απόλυτο άξονα τι πλάνα θα κάνει. Δεν είναι ο σκηνοθέτης που αυτοσχεδιάζει. Σε ένα στυλιστικό κινηματογράφο είδους, κάθε αυτοσχεδιασμός είναι εναντίον της ατμόσφαιρας, δημιουργεί λιγότερο στυλ. Στυλ αυτό σημαίνει κατά τη γνώμη μου: απόλυτη αυστηρότητα στο περιεχόμενο, αλλά κυρίως στο φαίνεσθαι.
» Η δουλειά μου είναι να κάνω κινηματογράφο. Δεν κάνω αρκετά συχνά, ομολογώ. Δεν είμαι ο κινηματογραφικός ηθοποιός. Έχω κάνει μόνο έξι ταινίες, αν και πολλοί πιστεύουν ότι έχω κάνει περισσότερες. Πιστεύω ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι σε πολύ καλό δρόμο. Ήταν. Δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά. Υπάρχει μία ιστορία στο ελληνικό σινεμά, με όλο αυτό που λέμε εμπορικό κινηματογράφο των δεκαετιών 1960 και 1970, τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο και αυτόν που ονομάζουμε τον κινηματογράφο των δημιουργών. Εδώ και μία δεκαετία περνάει μια άλλη φάση επαναπροσδιορισμού στους νέους σκηνοθέτες που ξεχώρισαν: τον Λάνθιμο, τον Τζουμέρκα, την Τσαγγάρη και άλλους. Μια νέα γενιά που έκανε το weird cinema, έναν άλλο κινηματογράφο, οργισμένο, μιας πιο ουσιαστικής κοινωνικής κριτικής. Αυτό είναι ένα άλλο είδος κινηματογράφου που δεν το ξέρω καθόλου. Δεν θα ήθελα να το μάθω, πρέπει να κάνεις αυτό που γουστάρεις, αυτό που σου πάει η ψυχή σου. Εμένα με ενδιαφέρει ένας κινηματογράφος που μπορεί να μιλήσει σε πολύ κόσμο, με πιο παλιά -μπορεί να είμαι και συντηριτικός- υλικά, υλικά που μπορώ να αναγνωρίσω. Υλικά που δεν τα ξέρω καθόλου, δεν μπορώ να τα πιάσω γιατί δεν θα τα κάνω καλά. Δεν ξέρω τα πάντα. Εκεί που δεν ξέρω και δεν μπορώ, δεν πάω».
