Still Alice: Κάθε Στιγμή Μετράει
Η Άλις είναι ακαδημαϊκός και γλωσσολόγος. Με τον σύζυγό της ζουν μια μάλλον ήρεμη ζωή, ενώ έχουν και τρία παιδιά που ακολουθούν πια τον δικό τους δρόμο. Όταν η μνήμη της Άλις την προδίδει, εκείνη δεν δίνει σημασία στα πρώτα σημάδια. Χρειάζεται να συμβεί μερικές φορές πριν αποφασίσει να επισκεφθεί γιατρό. Και τότε μαθαίνει ότι πάσχει από πρόωρο Αλτσχάιμερ, μία ασθένεια η οποία πρόκειται να της αλλάξει τη ζωή.
Από την άγνοια στην επίγνωση και από εκεί στη σύγχυση και την σοκαριστική αλλαγή, η Τζούλιαν Μουρ μεταμορφώνεται με τρόπο συγκλονιστικό επί της οθόνης. Η μεταμόρφωσή της δεν είναι σωματική, αλλά έχει να κάνει πλήρως με την ερμηνεία της. Δικαίως κέρδισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, καθώς με τις κινήσεις, το βλέμμα της, τον τρόπο που εκφέρει τον λόγο καταλαβαίνει κανείς ότι κάνει έναν ερμηνευτικό άθλο χρησιμοποιώντας τα βασικά υλικά της τέχνης της.
Χωρίς τη συγκλονιστική ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ, αυτή θα ήταν μία άλλη ταινία. Αυτό που παλαιότερα θα αποκαλούσαμε ως τηλεοπτικής αισθητικής ταινία, αλλά με την ολοένα και αυξανόμενη προσοχή που δίνονται στις τηλεοπτικές δουλειές, μάλλον πρέπει να βρούμε ένα διαφορετικό όνομα να την αποκαλέσουμε.
Σκηνοθετικά η ταινία είναι άνευρη. Παρουσιάζει με τρόπο αδιάφορο την ιστορία μιας γυναίκας της οποίας η μνήμη της ξεφεύγει από τα χέρια. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά εδώ, οι επιλογές όμως γίνονται κάπως πρόχειρα και με κάποια ευκολία, καθώς όλοι δίνουν σημασία στο βαρύ πυροβολικό, την Τζούλιαν Μουρ.
Οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, ενώ υπάρχουν υπο-ιστορίες που δεν αναπτύσσονται ποτέ: για παράδειγμα υπάρχουν υπόνοιες ότι ο σύζυγος -τον ερμηνεύει ο Άλεκ Μπάλντουιν- μπορεί και να απατά την Άλις, αλλά αυτό παραμένει ένα ερώτημα που δεν απαντάται ποτέ. Αντίστοιχα, χωρίς ανάπτυξη μένουν ζητήματα που αφορούν τα παιδιά της Άλις: τον τρόπο αντιμετώπισης της μητέρας τους, τον ανταγωνισμό τους. Ίσως η μόνη που της δίνεται κάποιος χώρος είναι η Κρίστεν Στούαρτ που ερμηνεύει την μία κόρη της Άλις, ηθοποιό. Δεν είναι ένας ρόλος στον οποίο καλείται η Στούαρτ να κάνει και πολλά, αλλά τουλάχιστον είναι αξιοπρεπής.
Η μάχη για αξιοπρέπεια βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας. Ο ξένος τίτλος Still Alice κάνει ένα ωραίο λογοπαίγνιο με τις έννοιες «Είμαι Ακόμα η Άλις», δηλαδή παραμένω ο εαυτός μου παρά το γεγονός ότι χάνω τον εαυτό μου και του still life, της νεκρής ζωής, κάτι που υπάρχει, είναι ζωντανό και όμως ταυτόχρονα παγωμένο και νεκρό. Η Άλις ξεκινάει από την αρχή έναν αγώνα, ο οποίος είναι από την αρχή χαμένος.
Τελικά να τη δω;
Μάλλον αδιάφορη ταινία με μία συγκλονιστική -και δίκαια βραβευμένη- Τζούλιαν Μουρ
