Ζωή στον αέρα
Η ταινία του Clint Eastwood SULLY (βασισμένη στην αυτοβιογραφία HIGHEST DUTY των Chesley “Sully” Sullenberger και Jeffrey Zaslow), ξεκινάει με τρόμο και άγχος και τελειώνει με χαμόγελα ανακούφισης, πορεία που –έξυπνα και παραπλανητικά− δεν υπονοεί το απίστευτο δυστύχημα με την ευτυχή κατάληξη που έλαβε χώρα στις 15 Ιανουαρίου 2009 στον ποταμό Hudson, αλλά το μετά αυτού, και κυρίως την επίδρασή του στον έχοντα μετατραυματικό σοκ πρωταγωνιστή/ήρωα αυτής της ιστορίας Σάλι Σάλενμπεργκερ- κυβερνήτη του επίμαχου αεροπλάνου.
Στο ανάμεσα λοιπόν αυτών των δύο αντιδράσεων παρακολουθούμε μία εξαιρετική, στιβαρή ταινία, με σωστής διάρκειας πλάνα, για την επαγγελματική ευσυνειδησία, την (τυφλή) εμπιστοσύνη κάποιου στην πείρα και τις ικανότητές του και τα ευτυχή αποτελέσματα της ψυχραιμίας και της συλλογικής δουλειάς : και στην ταινία παρακολουθούμε τον αξιοθαύμαστα ψύχραιμο Σάλι και τον συγκυβερνήτη Τζεφ Σκάϊλς (οι θαυμάσιοι Tom Hanks , Aaron Eckhart αντιστοίχως) και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος αλλά και τους 155 επιβάτες του αεροσκάφους, να μην πανικοβάλλονται και να διασώζονται, και στην πραγματικότητα χρειάστηκαν περίπου 24 λεπτά για να περισυλλεγούν όλοι οι επιβάτες του αεροσκάφους που προσθαλασσώθηκε στο ποτάμι. Το ατύχημα συνέβη 8 χρόνια μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, και η φοβερή εναρκτήρια σεκάνς «παίζει» ειρωνικά και μακάβρια με όσα βιώσαμε όσοι είδαμε την απερίγραπτη πρόσκρουση στην τηλεόραση. Το πολύ ενδιαφέρον, και από ψυχαναλυτικής σκοπιάς θα έλεγα, είναι ότι η συγκεκριμένη σκηνή ΔΕΝ συνέβη βεβαίως, ο συγκλονισμένος Σάλι σα να αμφισβητεί έμμεσα/συμβολικά την ορθότητα της απόφασής του, «βλέπει» την τραγική κατάληξη που απεφεύχθη όμως, επειδή όπως λέει σε κάποια σκηνή ο συγκυβερνήτης «αν ακολουθούσε τους κανόνες θα ήμασταν όλοι νεκροί».
Μία ατάκα που μαζί μ’ αυτήν του Σάλι «έχω μεταφέρει πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους επί 40 χρόνια, αλλά θα με κρίνουν γι αυτά τα 208 δευτερόλεπτα», αποτελούν πιστεύω, τον άξονα της προβληματικής που υποκρύπτει αυτή η ταινία : το να πράττεις by the book αποτελεί πάντα, εγγύηση ορθοπραξίας; από ποιό χρονικό σημείο κρίνουμε την πράξη; Το «τέλος καλό, όλα καλά» που επέφερε την αποδοχή του κόσμου και των Μ.Μ.Ε, καλώς ή κακώς δεν ικανοποίησε την Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας Μεταφορών, η οποία ως όφειλε διενήργησε έρευνα; πόσο αξιόπιστες είναι οι προσομοιωμένες πτήσεις όταν, όπως πολύ σωστά παρατήρησαν οι δυό κυβερνήτες, έχουν στην ουσία εξοβελίσει τον ανθρώπινο παράγοντα; « Ψάχνετε για ανθρώπινο λάθος. Ε,κάντε τη [εννοεί την προσομείωση της πτήσης] ανθρώπινη» λέει ο Σάλι στα μέλη της Επιτροπής.
Ήταν απρόβλεπτο συμβάν η πρόσκρουση πτηνών και δη Καναδικών χηνών, στο αεροσκάφος εν πτήσει; ήταν απρόβλεπτο συμβάν το ότι τέθηκαν εκτός λειτουργίας και οι δύο κινητήρες; Το εξαιρετικά ιντριγκαδόρικο στην ταινία είναι πως εναλλάσσει την ηθική ικανοποίηση που ένιωσαν οι δυό κυβερνήτες λόγω του ότι η πράξη τους είχε ευτυχή κατάληξη (διασώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες), με την νομικά αμφισβητούμενη θέση τους όταν η Υπηρεσία Ασφάλειας Μεταφορών και η αεροπορ.εταιρεία «σκαλίζουν» περισσότερο το συμβάν.
Ο Hanks δείχνει ο καταλληλότερος για τέτοιους ρόλους ηγετικού καθήκοντος, και είναι ενδεικτικό της ευσυνειδησίας του χαρακτήρα που υποδύεται, ότι είχε αγωνία μετά την διάσωση για τον ακριβή αριθμό των διασωθέντων− πολύ συγκινητική είναι η σχετική σκηνή και μαζί με τις εικόνες απ΄το re-union του πραγματικού Sullenberger με τους πραγματικούς επιβάτες εκείνης της πτήσης, κάνουν την ταινία του Eastwood και ψυχοσωτήρια παραμυθία που σίγουρα χρειαζόμαστε και είναι ίδιον της αληθινής Τέχνης.
«Είμαστε δυό άνθρωποι που απλώς έκαναν τη δουλειά τους» λέει ο Σάλι, και που τελικά δεν βρήκαν τον μπελά τους παρατηρούμε εμείς, κοιτάζοντας τα χαμόγελα στο φινάλε.
