Suntan
Ο Κωστής φτάνει στην Αντίπαρο για αναλάβει το ιατρείο του νησιού. Ένας πληκτικός χειμώνας περνά και φτάνει το καλοκαίρι, γεμάτο χρώματα και κόσμο. Το νησί παρουσιάζει μία άλλη εικόνα. Ο Κωστής θα γνωρίσει την Άννα και την παρέα της και θα θελήσει να πάρει λίγη από τη ζωντάνια τους και να γίνει μέλος της συντροφιάς. Όταν όμως αρχίσει και γίνεται ενοχλητικός και η παρέα αρχίσει να τον αγνοεί, ο Κωστής θα βρεθεί αποκλεισμένος, έχοντας γευτεί πρωτόγνωρες ηδονές.
Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος σκηνοθέτησε υπέροχα το ελληνικό καλοκαίρι. Δείχνοντάς μας αρχικά την ερημιά του χειμώνα, ο σκηνοθέτης επιλέγει να ρίξει στην οθόνη τον τίτλο της ταινίας του με τον ήχο να υποδεικνύει ότι το νησί μετατρέπεται σε πολύβουο μελίσσι. Αυτό που ακολουθεί είναι χρώμα, θάλασσα, ήλιος, ηλιοκαμένα σώματα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου), αυτός ο άνδρας που φορά αντιηλιακό με μεγάλο δείκτη προστασίας και καπέλο, δύσκολα θα μπορούσε να προστατευτεί. Οι πειρασμοί μοιάζουν πολλοί και ο ίδιος άμαθος.
Ο Παπαδημητρόπουλος δίνει μεγάλη σημασία στο σώμα και όπως και στην προηγούμενη ταινία του (Wasted Youth) μιλά για τη νεανική ηλικία. Στο Wasted Youth η νεανική αυτή ηλικία βρισκόταν στο επίκεντρο της ταινίας, εδώ είναι η διαφορά με όσους μεγαλώνουν αυτή που καταλαμβάνει κεντρική θέση στην ιστορία.
Ο Κωστής αλλάζει, βιάζεται να ζήσει. Δεν είναι πια ο προσεκτικός και κουμπωμένος γιατρός. Γίνεται ο άνθρωπος που κάποιοι νέοι, ελεύθεροι, ηδονιστές, θέλουν να τον βάλουν στην παρέα τους. Υπάρχουν αρκετοί που του θυμίζουν τη θέση τους. Ο Σύλλας Τζουμέρκας (ο οποίος έχει συμβάλει και στο σενάριο) ερμηνεύει έναν παλιό του φίλο από τη σχολή, πλαστικό χειρουργό που συχνά του θυμίζει «δεν είναι για μας αυτά». Είναι μία φωνή προειδοποίησης που ο ίδιος ο κεντρικός χαρακτήρας δεν μοιάζει να ακούει.
Με μία αρκετά απλή ιδέα, ο Παπαδημητρόπουλος γυρίζει μία ταινία γεμάτη χρώμα, ήχο, ενέργεια. Αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει σινεφίλ σινεμά χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της παραδοσιακής αφήγησης. Το Suntan είναι γοητευτικό, είναι έντονο, καθηλώνει το βλέμμα στην οθόνη. Δίνει σημασία στο βλέμμα, είναι σχεδόν ηδονοβλεπτικό. Γυναικεία και αντρικά κορμιά που χορεύουν, κάνουν σεξ, κολυμπούν έρχεται σε αντίθεση με το φθαρτό του σώματος που χτυπά και γερνάει βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας. Ένας φόρος τιμής στη Λολίτα του Ναμπόκοφ; Σίγουρα έχουμε μία ευθεία αναφορά στη σκηνή που ο Κωστής προσπαθεί να βγάλει κάτι από το μάτι της Άννας.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου ενσαρκώνει πολύ καλά τον κουρασμένο, αλλά εμμονικό χαρακτήρα (δεν μαθαίνουμε πολλά για το παρελθόν και τα κίνητρά του, αλλά η ταινία αφήνει να εννοηθούν πράγματα. Αν και στη δημοσιογραφική προβολή κάποιοι αντέδρασν, προσωπικά δεν με ενόχλησε η μη ανάπτυξη του χαρακτήρα). Αυτή που ξεχωρίζει, όμως, είναι η Άννα της Έλλης Τρίγγου. Δεν είναι μόνο ένα υπέροχο πλάσμα, αλλά ο Παπαδημητρόπουλος με τον Τζουμέρκα έγραψαν ένα ρόλο που δεν εμπίπτει σε κλισέ. Η Άννα δεν είναι «σκύλα», ούτε κακιά. Είναι απλά νέα. Η Τρίγγου της δίνει ενέργεια, ζωντάνια, κάνοντάς την να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη παρέα.
Τώρα για τη φωτογραφία του Χρήστου Καραμάνη τι να πει κανείς; Στην ταινία βλέπουμε ίσως τις ομορφότερες εικόνες του ελληνικού καλοκαιριού που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη.
Υπάρχουν ορισμένες επαναλαμβανόμενες σκηνές και θεματικές που ίσως θα μπορούσαν να έχουν δοθεί διαφορετικά, αλλά πρόκειται για μία ταινία που χωρίς να είναι θρίλερ, εκτυλίσσεται με την ένταση ενός θρίλερ -ενός πολανσκικού θρίλερ (βλέπε Μαχαίρι στο Νερό) ή ενός θρίλερ στα πρότυπα του «Αγνωστου στη Λίμνη». Ενός θρίλερ για το σώμα που μεγαλώνει.
Τελικά να τη δω;
Ήλιος, θάλασσα, Αντίπαρος σε μία ταινία που μιλά για τις ηδονές και τις εμμονές. Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της νέας γενιάς.
Fun trivia: Εμφάνιση στην ταινία κάνει τόσο ο Σύλλας Τζουμέρκας, όσο και ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης. Η ταινία προβλήθηκε στο Ρότερνταμ και στο SXSW και απέσπασε πολύ καλές κριτικές.
