Suspiria

 

 

 

Ήρθε και η ώρα του πολυαναμενόμενου Suspiria του Luca Guadagnino, το οποίο να σας υπενθυμίσω  πως είχαμε παρακολουθήσει τον Σεπτέμβριο στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας. Από εκεί ξεκίνησε η πορεία της ταινίας, μιας ταινίας σαφώς περίεργης, όχι για όλους, όχι ακριβώς remake και σίγουρα όχι μια ταινία αντικείμενο χλευασμού. Γιατί στην χώρα μας συμβαίνουν και αυτά και επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κάθετα διότι παρά τα όποια προβλήματα της, εγώ την ταινία την απόλαυσα!

Χωρισμένο σε 6 κεφάλαια και έναν επίλογο- μας θύμισε λίγο Lars Von Trier ο χωρισμός της ταινίας- το Suspiria του 2018, φιλοδοξεί να γίνει αφετηρία για ένα νέο είδος ταινίας τρόμου, εντελώς μακριά από τα γνωστά Αμερικάνικα αλλά ακόμα και τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Νεαρή Αμερικάνα από το Οχάιο (Dakota Johnson) και την κοινότητα των Άμις, θα βρεθεί στο Βερολίνο για να τελειοποιήσει το ταλέντο της στον χορό. Η περίεργη ομάδα της σχολής χορού στην οποία θα γίνει μέλος κρύβει κάτι άρρωστο και εφιαλτικό. Κάποιοι θα γλιτώσουν και κάποιοι άλλοι όχι. Και από εκεί και μετά τον λόγο έχουν οι εικόνες και η ατμόσφαιρα. Διότι αυτό ακριβώς είναι το Suspiria. Ατμόσφαιρα, Tilda Swinton σε μορφή ιέρειας, σκηνές εφιαλτικού χορού και παράλληλα με δυνατό μοντάζ, τρομαχτικές σκηνές παραμορφώσεων, θανάτων και ένα φινάλε γκραν γκινιόλ. Αρκούν όλα αυτά;

Ο Guadagnino στην προσπάθεια του να εντυπωσιάσει ξεχνάει το βασικότερο. Τον θεατή. Κάτι που έκανε σε όλες σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του ( I am Love, A bigger Splash) και μόνο στο Call me by your name κατάφερε να χτυπήσει κινηματογραφική φλέβα του θεατή, έστω συναισθηματική. Εκεί όμως είχε και ένα σενάριο κομψοτέχνημα του James Ivory, εδώ έχει ένα σενάριο εικόνων, ένα χάος που προσπαθεί να το κάνει στιλιστικά ελκυστικό και ταυτόχρονα εφιάλτη. Δύσκολα πράγματα δηλαδή. Αλλού τα καταφέρνει και αλλού όχι.

Οι ερμηνείες των δεύτερων ρόλων, όπως αυτή της Angela Winkler και της Ingrid Caven, διαπιστευμένες στις ταινίες του Rainer Werner Fassbinder κλέβουν την παράσταση και από την Tilda Swinton αλλά και από την όμορφη αλλά λίγη ερμηνευτικά Dakota Johnson. H υπέροχη μουσική του Thom Yorke στα υπέρ και η φωτογραφία του Sayombhu Muskeeprom, που έβγαλε ταυτόχρονα ένα σκοτεινό Βερολίνο και μια σχολή χορού που δεν θα ήθελες να περάσεις ούτε απ’έξω!

Σαγηνευτικό και ελκυστικό αλλά απαθές και χωρίς να καταφέρνει να ταρακουνήσει τον θεατή για πάνω από 3 λεπτά ανά μισή ώρα, το Suspiria του Luca Guadagnino επιβεβαιώνει το στυλ  και το ύφος του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και καταφέρνει να διχάσει. Το κυριότερο όμως είναι ότι αποκτά οντότητα σαν ταινία από μόνη της, ξεχωριστή  και αφήνει απλά το πρωτότυπο Suspiria του 1977 να αναπαύεται στην cult διάσταση του. Άλλες εποχές, άλλη ταινία και σίγουρα άλλος σκηνοθέτης!