Το Παραμύθι των Παραμυθιών (Tale of Tales)

Σε έναν παραμυθένιο κόσμο υπάρχουν τρια κοντινά βασίλεια. Στο ένα ζει ένας καλοσυνάτος βασιλιάς που η γυναίκα του δεν μπορεί να μείνει έγκυος και είναι δυστυχισμένη. Στο άλλο βασίλειο ζουν ένας άμυαλος βασιλιάς με την μικρή του κόρη, ενώ στο τρίτο βασιλεύει ένας φιλήδονος άντρας που έχει αδυναμία στις όμορφες κοπέλες.

Ο σκηνοθέτης Ματέο Γακρόνε αποδεινύεται καλός παραμυθάς και πλάθει ένα μαγικό σύμπαν, όπως το θυμόμαστε από τα παραμύθια της γιαγιάς, μόνο λίγο περισσότερο «μεγαλίστικο» και μπλεγμένο, μιας που παρακολουθεί ταυτόχρονα και τις τρεις διαφορετικές ιστορίες, που δεν αλληλοσυναντόνται ιδιαίτερα. Η ιταλική φινέτσα του σκηνοθέτη και των συνεργατών του, προσδίδει μια ευρωπαϊκή ποιοτική και καλλιτεχνική πινελιά στην ταινία. Στο ωραίο τελικό αποτέλεσμα βοηθά η ακριβή παραγωγή και οι ταιριαστές μουσικές συνθέσεις του Αλεξάντρ Ντεσπλά.

Δίπλα στα γνωστά ονόματα των Βινσέλ Κασέλ, Τζον Σι.Ράιλι, Σάλμα Χαγιέκ και Τόμπι Τζόουνς, βλέπουμε αξιόλογες εμφανίσεις από λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς, όπως την Σίρλεϊ Χέντερσον και τα δίδυμα Κρίστιαν και Τζόνα Λις.

Ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες, με έμφαση στην εικόνα και την ατμόσφαιρα, δηλαδή το αισθητικό αποτέλεσμα και την υπόθεση και όχι την αναζήτηση του εύκολου εντυπωσιασμού, με τα συνηθισμένα εφέ που μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι αξιέπαινο και χτίζει τη δική του ξεχωριστή, μαγική ατμόσφαιρα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια συναρπαστική δημιουργία. Γιατί όμως τελικά δεν συναρπάζει;

Το μεγάλο πρόβλημα του Tale of Tales, έχει να κάνει πάλι με την παρουσίαση, ότι οι τρεις σχετικά ασύνδετες ιστορίες, που εξελίσσονται παράλληλα, τελικά μένουν ασύνδετες. Αντίθετα με άλλα είδη, όπου η σπονδυλωτή εξιστόρηση ενισχύει το αποτέλεσμα, εδώ μοιάζει να μας χαλά λίγο τη ροή.

Άραγε πόσο διαφορετικό θα ήταν το αποτέλεσμα, αν η παρουσίαση των τριών ουσιαστικά παραμυθιών δεν ήταν μπλεγμένη, αλλά η μια μετά την άλλη, σαν τρεις μικρές ιστορίες στο ίδιο σύμπαν; Οι εναλλαγές αυτές, «πετάνε εκτός» το κοινό από το ένα παραμύθι, εισάγωντας δεδομένα του άλλου. Ιδίως, όταν τέτοια παραμύθια μυθικών βασιλείων με πριγκιποπούλες και τέρατα, τα έχουμε συνηθίσει από παιδιά, από τις γιαγιάδες μας, να μας τα λένε με συνεχόμενη ροή.

Θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος και ένα άλλο σημείο. Το ότι δεν αποφεύγει τις νόρμες των παραμυθιών, στην αναμενόμενη εξέλιξη των ιστοριών. Όμως και πάλι, στα παραμύθια πολλές φορές ξέρουμε το τέλος κι όμως θέλουμε να τα ακούμε ξανά και ξανά.

Τελικά να τη δω; Αξίζει τον κόπο, ιδιαίτερα στη μεγάλη οθόνη, που αποδίδει τις μαγευτικές εικόνες σε όλο το μεγαλείο τους. Ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική επίτευξη, παραγωγή, κουστούμια και ήχος, με το πρόβλημα να γεννιέται στο μοντάζ, με την μπλεγμένη εξιστόρηση να μειώνει την αξία του τελικού αποτελέσματος, θαμπώνοντας το.

Fun trivia: 
Κύρια έμπνευση για τις τρεις ιστορίες αποτέλεσε η συγγραφική συλλογή Ιl Pentamerone (Lo cunto de li cunti overo lo trattenemiento de peccerille – “The Tale of Tales, or Entertainment for Little Ones”), μια συλλογή παραμυθιών του 17ου αιώνα, από τον ιταλό ποιητή και μεσίτη, Τζιαμπατίστα Μπαζίλ.