Tanna
Ένα ερωτικό δράμα σε εξωτικό ντεκόρ.
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα το 1987, στη Βανουάτου της Ωκεανίας, ώστε ο έρωτας να μπορεί να πάει κόντρα στις παραδόσεις. Οι σκηνοθέτες ως τώρα έκαναν ντοκιμαντέρ και το Tanna αποτελεί την πρώτη τους απόπειρα ταινίας μυθοπλασίας και όπως είναι αναμενόμενο έχει μεν σενάριο, αλλά περιλαμβάνει και τη λαογραφική προσέγγιση της ματιάς του ντοκιμενταρίστα.
Σε ένα πανέμορφο τοπίο, μες τη ζούγκλα, με ενεργό ηφαίστειο και τη δυναμική παρουσία των ιθαγενών να γεμίζουν τα πλάνα, η ταινία δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι αδιάφορη. Η αρχή της μάλιστα έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς ξεκινάμε γνωρίζοντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια της μικρής Σελίν, με κέφι και χιούμορ.
Στη συνέχεια όμως ο ρυθμός της ταινίας πέφτει, γίνεται αργή και ίσως κουράσει ορισμένους. Περιμένετε όμως, διότι όταν φτάσουν στο ηφαίστειο τα πλάνα θα είναι πραγματικά εντυπωσιακά! Είναι ο ντοκιμενταρίστας που βγαίνει από μέσα τους και συχνά αναλαμβάνει αυτός τα ηνία, αφήνοντας τους χρόνους πιο ρεαλιστικούς και σπρώχνοντας το σενάριο και τα πιο καλλιτεχνικά πλάνα στο περιθώριο.
Μα, τι περίεργο ταξίδι που κάνουν μερικές φορές οι ταινίες ε; Την ταινία είδα πρώτη φορά στο BFI, το φεστιβάλ του Λονδίνου, όχι πέρσι, αλλά πρόπερσι! Μάλιστα προβαλλόταν back to back με το Ixcanul Volcano (Ηφαίστειο). Έκτοτε δεν ακούστηκε σχεδόν πουθενά, για να φτάσει τελικά (από το πουθενά) να είναι στην 5αδα, υποψήφιο για ξενόγλωσσο Όσκαρ (που τελικά πήρε Ο Εμποράκος). Έτσι, κοντά 3 χρόνια μετά οι αιθουσάρχες μας θα προβάλλουν την ταινία.
Οι σκηνοθέτες στην ομιλία τους μετά την προβολή, παραδέχτηκαν ότι στην αρχή έκαναν δοκιμαστικά και πρόβες, όμως είδαν ότι οι ντόπιοι κουράζονταν γρήγορα κι έτσι άρχισαν να τραβούν κατευθείαν -κάτι που σε στιγμές φαίνεται. Αξίζουν όμως τα μπράβο για τα δύσκολα γυρίσματα, ενώ παράλληλα, επειδή δεν υπήρχε ρεύμα, αναγκάστηκαν να στήσουν μεγάλα φωτοβολταϊκά. Για το χωριό τα γυρίσματα ήταν γιορτή, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, όμως αντιμετώπισαν προβλήματα και αντιρρήσεις, καθώς οι παραδόσεις τους δε τους επιτρέπουν να δείχνουν συναισθήματα ανοιχτά ο ένας για τον άλλο, ακόμα κι αν υποδύονται.
Πάνω σε αυτό, στο ζευγάρι κι ιδιαίτερα στην κοπέλα έχω και μια μεγάλη ένσταση: Αν θες να παρουσιάσεις ρεαλιστικά μια κατάσταση πρέπει να φροντίζεις τις λεπτομέρειες, για να μη πετάς το θεατή εκτός ταινίας. Όταν όλες οι γυναίκες του χωριού κυκλοφορούν παραδοσιακά γυμνόστηθες, κουνώντας εμφανώς και με άνεση τα στήθη τους, δεν μπορείς να έχεις την πρωταγωνίστρια σου να κρύβει συνεχώς τα δικά της. Βλέποντας την, ιδίως στην προσπάθεια της να τρέξει κρατώντας τα σφιχτά με τα χέρια της, βγαίνεις κατευθείαν εκτός κλίματος.
