Ταξί στην Τεχεράνη (Taxi Tehran)
Ένα κίτρινο ταξί κινείται στους δρόμους της Τεχεράνης. Θα μπορούσε να είναι στην Αθήνα. Οι άνθρωποι περνούν βιαστικά τον δρόμο, δύο επιβάτες ανεβαίνουν στο ταξί και ένας ταξιτζής που δεν γνωρίζει πολλά αναλαμβάνει να τους πάει στον προορισμό τους. Οι δύο επιβάτες (ένας άνδρας και μία γυναίκα) διαφωνούν για ένα θέμα: το εάν θα πρέπει να τιμωρείται κάποιος με τη θανατική ποινή ή όχι.
Σταδιακά, ο οδηγός αυτού του παράξενου ταξί αποκαλύπτεται: δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, στον οποίο έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα και η δυνατότητα να γυρίζει ταινίες. Με μία μικρή κάμερα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου που κοιτάζει προς τα μέσα, ο Παναχί βάζει στο μικροσκόπιο την ιρανικοί κοινωνία: άνθρωποι συντηρητικοί και επαναστάτες, πωλητές απαγορευμένων ταινιών, γυναίκες με χρυσόψαρα και κορίτσια που κάνουν μάθημα σινεμά.
Ο Παναχί δεν αφήνει την απογοήτευση για τη δική του κατάσταση να τον καταπιεί. Με χιούμορ και διακριτικότητα, αλλά και με σαφείς υπαινιγμούς, μιλά για την κατάσταση στη χώρα του. Όλο κι όλο αυτό που χρειάζεται είναι μικρές φράσεις, όπως: «Σαν να άκουσα τη φωνή του ανακριτή μου» για να κατανοήσεις τι συμβαίνει στο Ιράν.
Η καθημερινότητα των Ιρανών σκιαγραφείται στην ταινία του Παναχί. Με τα πιο απλά υλικά, ο ιρανός σκηνοθέτης δημιουργεί μια ιστορία που σε ελάχιστες στιγμές βγαίνει από το ταξί. Μία ταινία που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί του που έχουν το «ελεύθερο» να επιλέξουν θέμα και προσέγγιση.
Σε μία χώρα όπου τα δικαιώματα των γυναικών δεν έχουν τον πρώτο λόγο, όπου η λογοκρισία δρα υπογείως, ο σκηνοθέτης επιμένει να δημιουργεί με αγάπη και πόνο για την πατρίδα του και να στέλνει κρυφά τις ταινίες του στη Δύση για να τις δουν όλοι. Δυστυχώς χωρίς τίτλους τέλους, καθώς δεν έχουν λάβει την απαραίτητη «έγκριση» από τις Αρχές. Αλλά με πολύ μεράκι και αγάπη.
Τελικά να τη δω;
Ανθρώπινο, τρυφερό και άκρως πολιτικό σινεμά από τον Τζαφάρ Παναχί. Η πρότασή μας για την εβδομάδα.
Trivia: Τη Χρυσή Άρκτο στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου παρέλαβε η ανιψιά του σκηνοθέτη, η οποία εμφανίζεται και στην ταινία, καθώς ο ίδιος ο Παναχί απαγορεύεται να βγει από την χώρα.
