Ταξιδεύοντας με τον εχθρό μου (Hostiles)
Παρά τις έντονες αντιρρήσεις του, ο λοχαγός Τζόζεφ Τζ. Μπλόκερ αναγκάζεται να οδηγήσει έναν άρρωστο αρχηγό των Ινδιάνων Τσεγιέν και μέλη της οικογένειάς του στην πατρίδα τους. Στην πορεία θα συναντήσει μια νεαρή χήρα, της οποίας η οικογένεια έχει δολοφονηθεί και αντιμετωπίζει με τρόμο και επιφύλαξη τους Ινδιάνους που συνοδεύει ο λοχαγός και οι υπόλοιποι στρατιώτες.
Ο Σκοτ Κούπερ (Crazy Heart) επιχειρεί να αφηγηθεί ένα κομμάτι αμερικανικής ιστορίας, αντιμετωπίζοντας με ευαισθησία τη σχέση των αυτοχθόνων και των «κατακτητών». Δεν είναι πολλές οι ταινίες που έχουν ασχοληθεί με ουσιαστικό τρόπο με τις σχέσεις γηγενών και μη Αμερικανών. Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Σκοτ Κούπερ είναι να ασκήσει κριτική σε μία αμερικανική πολιτική που φαίνεται να διαρκεί εδώ και δεκαετίες, στυλιτεύοντας την επιφύλαξη που επικρατεί απέναντι σε ό,τι θεωρούμε «ξένο» ή απέναντι σε ότι είναι διαφορετικό. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία, ειδωμένη μέσα από τη ματιά του σήμερα (παραπέμποντας ίσως σε ταινίες όπως Οι Ασυγχώρητοι του Κλιντ Ίστγουντ.
Το Hostiles αποτελεί στην πραγματικότητα ένα γουέστερν που παίζει συνεχώς με τις έννοιες του εχθρού και του φίλου. Στη διάρκεια του ταξιδιού του, ο λοχαγός Μπλόκερ θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του, να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με τους γύρω του και να κοιτάξει βαθιά μέσα του για να βρει τα δικά του σφάλματα και αδυναμίες.
Αν και δεν θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει τον Κρίστιαν Μπέιλ για κακή ερμηνεία, μού φάνηκε υπερβολικός στην προσέγγιση του ρόλου του λοχαγού. Στον αντίποδα, ο Γουές Στούντι που ερμηνεύει το Κίτρινο Γεράκι στέκεται γεμάτος αξιοπρέπεια απέναντι στον λοχαγό, αλλά και στην ίδια του τη μοίρα. Πολύ καλή και η Ρόζαμουντ Πάικ, της οποίας ο ρόλος σύντομα περιορίζεται σε μία σειρά αναμενόμενων αντιδράσεων.
Υπέροχη δουλειά έχει γίνει στη φωτογραφία από τον Ιάπωνα Μασανόμπου Τακαγανάγκι, ο οποίος καταφέρνει να συλλάβει την ερημιά και τη σκληρότητα του τοπίου, όπως αυτή εναλλάσσεται με την όμορφη εικόνα μιας ομάδας καβαλάρηδων που περπατούν με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Αν κάτι νοιώθεις να σε «προδίδει» είναι το φινάλε που μοιάζει υπερβολικά αναμενόμενο και «εύκολο». Συνολικά, το Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου είναι μία ταινία που σε προϊδεάζει για το τι θα δεις, αν και αντιμετωπίζει το θέμα της με τέτοιο σεβασμό που καταφέρνει σε αρκετά σημεία της να σε κερδίσει.
