Tad: Το Μυστικό του Βασιλιά Μίδα
Ο Ταντ είναι ένας ονειροπόλος οικοδόμος που έχει πάθος με την αρχαιολογία και τη φίλη του Σάρα, αναγνωρισμένη στο χώρο, για την οποία τρέφει έναν ανομολόγητο έρωτα. Η Σάρα αυτή την περίοδο αναζητά το μυθικό περιδέραιο του βασιλιά Μίδα που ο θρύλος λέει ότι ότι αγγίζει μετατρέπεται σε χρυσό. Το κακό είναι ότι το ίδιο ακριβώς αναζητά και ο κακός Ρακχάμ, που θα απαγάγει την καλή του. Ο Ταντ θα προσπαθήσει να βρει το περιδέραιο και να σώσει την καλή του με τη βοήθεια της βοηθού της, Τίφανι, αλλά και του εκκεντρικού Μόμια, μιας φιλικής μούμιας που γνώρισε από την προηγούμενη περιπέτεια του.
Η ταινία αποτελεί συνέχεια του Tad: Ο Χαμένος Εξερευνητής (Tad the Lost Explorer) του 2012 όπου η περιπέτεια λάμβανε χώρα στο Περού. Επειδή έχουν μεσολαβήσει κοντά έξι χρόνια, είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς εύκολα από την αρχή τη συνέχεια, που πατά πάνω σε γεγονότα της πρώτης. Το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό δε θα δυσκολευτεί να συνδέσει τα κενά, τα μικρότερης ηλικίας παιδιά θα χρειαστούν κάποιες επεξηγήσεις ή καλύτερα μια μικρή επανάληψη της πρώτης ταινίας πριν. Στο σύνολο της η ταινία είναι μια μίξη από αγαπημένες φόρμουλες Τεν Τεν, Indiana Jones και Lara Croft, κάτι που γίνεται μεν δημιουργικά και με χιούμορ, αλλά ταυτόχρονα εντελώς απροκάλυπτα και που δε προσπαθεί να το κρύψει, αφού φαίνεται ακόμα και από τα ονόματα των χαρακτήρων (Tadeo Jones, Sara Lavrof, Rackham). Το πως θα το χαρακτηρίσουμε, αν είναι «ερωτική επιστολή» και φόρος τιμής σε αυτές τις περιπέτειες δράσης ή εύκολη λύση και έλλειψη ευρηματικότητας και σεναριακών ιδεών, μένει στην υποκειμενική αυστηρότητα ή το χιούμορ του θεατή.
Τα γραφικά του animation είναι αξιοπρεπή, αλλά δε φτάνουν σε καμία περίπτωση τα αντίστοιχα των ακριβών παραγωγών του είδους. Πρόκειται για μια ισπανική παραγωγή, που είναι φιλότιμη προσπάθεια, ιδιαίτερα στην αποτύπωση τοπίων και υφών, αλλά δεν μπορεί να πείσει ότι είναι ποιοτικά ανώτερη αντίστοιχων τηλεοπτικών (για παράδειγμα ενός επεισοδίου Scooby Doo) ώστε να δικαιολογήσει την προβολή της σε κινηματογραφικές αίθουσες.
H ελληνική μεταγλώττιση έγινε από το studio της Sierra Post υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ειρήνης Τσίγκα, σε μετάφραση Λίλας Τσαγκαράκη, με τις φωνές των Παναγιώτη Καποδίστρια, Στέφανο Γεωργόπουλο, Στεφανία Φιλιάδη, Κατερίνα Χόλη, Σωτήρη Δουβρή, Ειρήνη Τσίγκα, Γιάννη Τσούτσια, Αυγερινό Σουλόπουλο και Βαγγέλη Ζαπαντιώτη. Είναι αξιοπρεπής και μάλιστα έδωσε φωνή και στο πτηνό της Σάρα (παραπομπή σε Angry Birds) που αντί να μιλά χρησιμοποιεί ταμπλό για τα καυστικά σχόλια του, ώστε να μπορούν και μικρά παιδιά που δε διαβάζουν να το καταλάβουν.
Παρά τις σεναριακές ευκολίες, η ταινία βλέπετε ευχάριστα. Θεωρώ όμως ότι απευθύνεται περισσότερο σε μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά ή μεγάλους. Ο διασκεδαστικός χαρακτήρας της μούμιας, είναι πιθανότατα ο πρώτος «trans» animation χαρακτήρας που βλέπουμε σε παιδική ταινία, καθώς συχνά επιλέγει να ντύνεται γυναικεία και να φλερτάρει με άντρες. (Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν συναντάμε και σε κλασικά cartoon, για παράδειγμα με τον Bugs Bunny να ντύνεται συχνά γυναικεία για να κρυφτεί από κάποιον που τον κυνηγά, απλά εδώ γίνεται λίγο περισσότερο συνειδητά και φαίνεται και στην κινησιολογία του χαρακτήρα γενικότερα). Προσωπικά δε θεωρώ ότι ξεπερνά τα όρια του παιδικού, αλλά οφείλω να το σημειώσω, μιας και κάποιες μαμάδες μπορεί να το βρουν υπερβολικό. Αντίθετα, αυτό που με ενόχλησε στην ταινία, είναι η αδικαιολόγητη απουσία της Ελλάδας, μιας και ο μύθος γεννήθηκε στη χώρα μας και αντλεί φανερά στοιχεία από ελληνική μυθολογία. Όχι μόνο δεν αναφέρεται αλλά και τα ταξίδια που γίνονται είναι είτε στην ισπανική Γρανάδα, είτε στην τουρκική Καππαδοκία.
