Χελωνονιντζάκια 2
Ο Σενσέι Σρέντερ έχει συλληφθεί και η Νέα Υόρκη μοιάζει ασφαλής χάρη στα Χελωνονιντζάκια. Ωστόσο, ο Σενσέι Σρέντερ βρίσκει τρόπο να αποδράσει και επιθυμεί να ανοίξει μια πύλη σε έναν άλλο κόσμο. Οι τέσσερις μεταλλαγμένες χελώνες μαζί με την Έιπριλ θα πρέπει να αναλάβουν και πάλι δράση και να σώσουν την πόλη.
Ενώ η πρώτη ταινία (του Μάικλ Μπέι) δεν βλεπόταν, η δεύτερη είναι σαφώς καλύτερη. Εξ ορισμού, η ύπαρξη τεσσάρων εφηβικών μεταλλαγμένων χελώνων που είναι και νίντζα από πάνω ακούγεται λίγο γελοία. Τα Χελωνονιντζάκια ήταν άξιο τέκνο της δεκαετίας του 1980: ήρθαν σε μία εποχή αυξημένης εγκληματικότητας κουβαλώντας ένα οικολογικό μήνυμα (μεταλλαγμένα πλάσματα στους υπονόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης) και την… αγάπη για πίτσα.
Από την αρχή, λοιπόν, δεν πήραν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Και στη δεύτερη ταινία, ο σκηνοθέτης και κομιξάς Ντέιβ Γκριν καταφέρνει να πιάσει λίγο από το πνεύμα των χαρακτήρων. Δίνει διακριτά χαρακτηριστικά στους τέσσερις ήρωες (αναδεικνύοντας τις διαφορές τους και τη δύναμη που αποκτούν μέσα από αυτές), χρησιμοποιώντας την ίδια στιγμή πλήρως την τεχνολογία.
Και μπορεί οι περιφερειακοί χαρακτήρες (μεταξύ άλλων και η Μέγκαν Φοξ που εξακολουθεί να μοιάζει παντελώς αταίριαστη) να είναι αδιάφοροι, ωστόσο τα τέσσερα χελωνάκια που έχουν εκπαιδευτεί στην τέχνη του ninjutsu και παίρνουν τα ονόματά τους από ζωγράφους της Αναγέννησης μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
Προσθέστε σε αυτό και ένα αρκετά ενδιαφέρον τελείωμα, μία εντυπωσιακή σκηνή με μία απολαυστική εμφάνιση του Κρανγκ και έχετε μία ταινία που οι φαν των Teenage Mutant Ninja Turtles δεν θα μισήσουν.
