Η Αποικία (Colonia)
Ένα ζευγάρι βρίσκεται στη Χιλή του 1973, όταν σημειώνεται το πραξικόπημα του Πινοτσέτ. Ο άνδρας, ο Ντάνιελ (Ντάνιελ Μπριλ) θα οδηγηθεί σε μία μυστική εγκατάσταση κοντά στις Άνδεις. Πρόκειται για μία κοινότητα την οποία έχει ιδρύσει ένας πρώην Ναζί, ο Πολ Σέφερ (Μίκαελ Νίκβιστ), από όπου κανείς δεν μπορεί να φύγει και η οποία χρησιμοποιείται για τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων. Η Λέινα (Έμμα Γουάτσον) θα εισχωρήσει στην κοινότητα και θα προσπαθήσει να βρει τον Ντάνιελ.
Η Αποικία είναι μία περίπτωση ταινίας όπου η πραγματική ιστορία έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ταινία που έχει εμπνευστεί από αυτήν. Η Αποικία βασίζεται σε μία σχεδόν απίστευτη δραματική ιστορία, την ιστορία μιας κοινότητας που ένας πρώην Ναζί ευαγγελιστής ίδρυσε στη Χιλή. Δεκαετίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών (κάτι που αφήνεται να εννοηθεί στην ταινία, αλλά δεν λέγεται ξεκάθαρα), με τα μέλη της κοινότητας να είναι ουσιαστικά δούλοι και το καθεστώς Πινοτσέτ να χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις για να βασανίζει και να «εξαφανίζει» πολιτικούς κρατούμενους.
Το πρόβλημα είναι στην ιστορία. Θέλοντας να αφηγηθεί αυτή την απίστευτη υπόθεση, η ταινία επιστρατεύει αρκετά από τα χολιγουντιανά στερεότυπα. Μέχρι τη στιγμή που η Λέινα φτάνει στις εγκαταστάσεις της κοινότητας, η ταινία περνάει στα γρήγορα σημαντικά γεγονότα της χιλιανής ιστορίας. Από τη στιγμή που μπαίνουμε μέσα στην λεγόμενη Colonia Dignidad («Αποικία της Αξιοπρέπειας»), η ταινία κερδίζει πόντους σε ατμόσφαιρα, αλλά δυστυχώς δεν διαθέτει χαρακτήρες που θα στηρίξουν την ιστορία.
Ο Ντάνιελ και η Λέινα μοιάζουν να ακολουθούν ένα μονοπάτι προκαθορισμένο: θα υπάρξει η προσπάθεια απόδρασης, τα βασανιστήρια, θα τους κυνηγήσουν, θα γλιτώσουν στο τσακ «από του Χάρου τα δόντια».
Από την αρχή, ο Φλόριαν Γκαλενμπέργκερ φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο να πει την ιστορία της κοινότητας, δίνοντας λιγότερη σημασία στους κεντρικούς χαρακτήρες του. Θυσιάζει τον ρεαλισμό για τα χολιγουντιανά κλισέ: την προσπάθεια απόδρασης της τελευταίας στιγμής, τους κακούς διπλωμάτες, το απαραίτητο love story.
Και μπορεί οι Ντάνιελ Μπριλ και Έμμα Γουάτσον να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, αλλά χωρίς χαρακτήρες είναι δύσκολο να δουλέψεις. Αυτός, πάντως, που ξεχωρίζει είναι ο Μίκαελ Νίκβιστ (από «Το Κορίτσι με το Τατουάζ»). Είναι απειλητικός χωρίς να προσπαθεί υπερβολικά και χωρίς να μετατρέπεται σε καρικατούρα. Και δίνει την αίσθηση της πραγματικής απειλής.
