Ο Λογιστής (The Accountant)

Ο Κρίστιαν Γουλφ (Μπεν Άφλεκ) έχει σύνδρομο Άσπεργκερ. Ζει μόνος του, έχει ελάχιστους φίλους, δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους γύρω του, αλλά είναι μαθηματική ιδιοφυΐα, ξέρει πολεμικές τέχνες, είναι άκρως επικίνδυνος και έχει μία δική του αίσθηση ηθικής. Ο Κρίστιαν εργάζεται ως λογιστής για μεγαλοκακοποιούς, αναλαμβάνοντας τις βρώμικες δουλειές τους: να κρύψει χρήματα εκεί που πρέπει, να καθαρίσει τα λογιστικά βιβλία από οποιαδήποτε ύποπτη δραστηριότητα. Όταν μια εταιρεία κατασκευής προσθετικών οργάνων τον καλεί να αναζητήσει ένα ποσό που έχει χαθεί από τα βιβλία, ο Κρίστιαν θα διαπιστώσει ότι πολλοί είναι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν, τόσο για τον ίδιο όσο και για μια νεαρή λογίστρια.

Είναι παράξενο πως τα ετερόκλητα στοιχεία της ταινίας μπορούν να συνδυαστούν ώστε να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι «τι στο καλό γίνεται;» και απορείς πώς στο χαρτί θα μπορούσε η ταινία να ενδιαφέρει ένα στούντιο: νεαρός με αυτισμό που μαθαίνει καράτε και χρήση όπλων, έχει θέματα με τον πατέρα του, μπορεί να σπάσει το κρανίο κάποιου για πλάκα και ταυτόχρονα του αρέσει να περνά τον χρόνο του μπροστά σε λογιστικά βιβλία. Και όμως, ο σκηνοθέτης Γκάβιν Ο’ Κόνορ κάπως τα καταφέρνει.

Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον Μπεν Άφλεκ σαν ηθοποιό -αντιθέτως τον θεωρώ ταλαντούχο σκηνοθέτη-, αλλά έχει καταφέρει το τελευταίο διάστημα και έχει επιτύχει κάτι πολύ σημαντικό: γνωρίζει τους περιορισμούς του, γνωρίζει για τι είναι ικανός και το εκμεταλλεύεται. Σίγουρα κάποιος άλλος ηθοποιός θα μπορούσε να δείξει περισσότερο συναίσθημα, αλλά η επιλογή του Άφλεκ να δώσει έναν ανέκφραστο χαρακτήρα πετυχαίνει εδώ απόλυτα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουμε είναι μία ταινία Μπάτμαν και μάλιστα μία ταινία Μπάτμαν που υμνεί τη διαφορετικότητα. Ένας φαινομενικά απλός άνθρωπος, ένας λογιστής έχει στην πραγματικότητα μια κρυφή «ταυτότητα». Ο Κρίστιαν είναι ένας Μπρους Γουέιν: έξυπνος, πολυμήχανος, πολύ καλός μαχητής προορισμένος να τα βάλει με τις βρώμικες συμμορίες και τα μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα. Δεν φορά μάσκα και κάπα, αλλά και στο παρελθόν του κρύβονται μεγάλες πληγές -κάποιες από τις οποίες έχουν να κάνουν με τη σχέση του με τους γονείς του-, ενώ διαθέτει και αυτός τον δικό του «Άλφρεντ»: μία γυναικεία φωνή στο τηλέφωνό του που εμπιστεύεται απόλυτα. Η πιο φανερή σχέση είναι φυσικά η σχέση του Κρίστιαν με τον χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Τζ.Κ. Σίμονς. Ο Σίμονς είναι ένα είδος επιθεωρητή Γκόρντον και μάλιστα θα παίξει τον Γκόρντον στην ταινία Μπάτμαν που ετοιμάζει ο Άφλεκ, καθώς και στη Justice League. Σε συνέντευξή του, ο ίδιος ο Σίμονς δήλωσε ότι «ο Λογιστής είναι ένα preview» του Μπάτμαν και δεν έχει άδικο σε αυτό.

Ταυτόχρονα η ταινία αποτελεί ένας θρίαμβος του ανθρώπου με αυτισμό. Μπορεί ο Κρίστιαν να ζει μια ζωή μάλλον άχρωμη, αλλά η ταινία φροντίζει να υπογραμμίσει την ιδιοφυΐα και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό του. Είναι μια παράξενη επιλογή και ίσως ξενίσει κάποιους, αλλά είναι ενδιαφέρουσα.

Παρά τη μπερδεμένη εξέλιξη της ιστορίας (υπάρχουν πολλά flash-back που ενίοτε δημιουργούν απορίες στον θεατή), το τρίτο μέρος της ταινίας είναι αρκετά απλό. Σε στιγμές αισθάνεσαι ότι ο Κρίστιαν μετατρέπεται σε ένα είδος υπέρ-μαχητή που όλοι προσπαθούν να τον χτυπήσουν και κανένας δεν τα καταφέρνει, ενώ η υπο-πλοκή που έχει σχέση με τον αδελφό του Κρίστιαν μάλλον θα εκνευρίσει κάποιους με την απλοϊκότητά της.

Ο λογιστής δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από στρατιώτες ή επαγγελματίες δολοφόνους που βλέπουμε να παρελαύνουν στην οθόνη. Δεν διαθέτει, όμως, την τελειότητά τους. Μοιάζει με έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ σαν αυτόν που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι του Κρίστιαν: στο χάος κρύβεται η ομορφιά του.