Για όλα φταίνε οι αράχνες

Χωρις να ειμαι πρόχειρη  στο να παραθεσω  σχετική βιβλιογραφία , ειμαι σίγουρη οτι οι υπερ-ήρωες (ή αντι- υπερήρωες) που εμφανίστηκαν στα αμερικάνικα κόμικς από μια δεκαετία και μετά,  εχουν γινει αντικείμενο  μελετης και ανάλυσης. Βλέποντας λοιπόν το remake του Ανθρώπου-Αράχνη απ΄τον Mark Webb , με τίτλο  The Amazing Spider-Man  δεν απέφυγα  τη θλιψη  που δεν έχω διαβάσει  τί ακριβώς έχει γραφτει  γιαυτα τα δημιουργήματα της ανθρωπινης φαντασίας ( και απελπισίας ίσως).

Η ταινία του Webb   ειναι ενα πολυ πετυχημένο παράδειγμα  απεικόνισης  στερεοτύπων  μ’ εντυπωσιακό, και κατά τι, προοδευτικό τρόπο. Πως  γίνεται αυτό;  Γίνεται με  τη διατήρηση του πυρήνα μιας στερεοτυπης φιγούρας, και μοντερνοποίηση  περιφερειακών στοιχείων της: π.χ. η θεία Μέϊ, παραμένει στοργική, καλή μαγειρισσα  και προστατευτική, αλλα “ειναι απολύτως ικανή να  επιστρεψει μόνη της σπίτι τη νύχτα”, ή ο υπερ-ήρωας, εκτος απο βαθιά πληγωμένος επειδή στερήθηκε τους γονείς τους μικρός, αμφισβητεί την  πατρική “αυθεντία”, τη σέβεται μεν αλλά δεν τη δέχεται άνευ όρων και (μνησικακίας). Παραλληλα αναζωογονείται  ο βασικός   χαρακτήρας ,εν προκειμένω ο Spider-Man ,  μεσω της πολύ καλής ερμηνείας που μας χαρίζει  0 Andrew  Garfield  ( ο οποίος ειχε ήδη τραβήξει την προσοχή μου στα The Social  Network  και Never Let Me Go) . Το  “σπασικλάκι” , ο άριστος μαθητής του σχολείου, το κοφτερό μυαλο μεν, αλλα τοσο διστακτικός με τα κορίτσια, που χλευάζεται απ΄τον ηλίθιο μπρατσαρά του ίδιου σχολείου, με τον οποίο βγαίνει η όμορφη αριστη επίσης μαθητρια, αλλα της οποίας  το μάτι έχει ήδη εντοπίσει τον όμοιό της διανοητικως, το “σπασικλάκι”.

Το τραγικό οικογενειακό συμβάν που σημαδεύει ανεξίτηλα τον ψυχισμό και την προσωπικότητα του νεαρού, η εξισορρόπηση της απώλειας με το ανέπλπιστο δώρο της  σούπερ δύναμης,  ο ευσυνείδητος επιστήμονας , ο μεθυσμένος απ΄την ιδια του τη διάνοια, ο αυστηρός -και μάλιστα αστυνομικός- πατερας της ωραίας μαθήτριας, κ.λ.π. , κ.λ.π, όλο το γνωριμο αμερικάνικο σύμπαν ειναι εδώ, αλλά περιέργως  αυτη η εκδοχή του Spider-Man  μ’ ενθουσιασε  τόσο πολύ , σε βαθμο να θεωρησω την προηγουμενη ερμηνεία του  Τόμπι ΜακΓκουάϊρ  ξενέρωτη. Συμβάλλουν  σ’αυτο η θαυμάσια, ευαίσθητη με τα απαραιτητα ξεσπάσματα οργης, ερμηνεία του Garfield  στον πρωταγωνιστικό ρόλο όπως και η πάντα αξιοπρόσεκτη ερμηνεία του Rhys  Ifans  στο ρόλο  του Δρ. Κερτ Κόνορς/ Ανθρώπου Σαύρα.

Ο Κόνορς δεν παρουσιάζεται αμιγώς ο  κακός  της ταινίας, και υποψιάζομαι ότι η ιδιότητά του ως γενετικού επιστήμονα επαιξε μεγάλο ρόλο σ’ αυτό. Θα προτιμούσα στο ρόλο της Γκουέν την Κίρστεν Ντανστ πάλι, και όχι την τωρινή επιλογή της Emma Stone η οποία εχει μεν καταφέρει το στυλακι της όμορφης και πανεξυπνης Αμερικανιδούλας, αλλα θεωρώ πως η “χημεια” της με τον Garfield  δεν ειναι επαρκής.

Το κρισιμο όμως δεν ειναι αυτο. Το  κρισιμο ειναι οτι η συγκεκριμένη ταινία , επειδή ακριβώς  ειναι άκρως συμπαθητική,  σου εφιστά την προσοχή στο ν’αναρωτηθείς , τί τελικά  φτιάχνει έναν σούπερ-ήρωα;  Ακόμη καλύτερα,  εναν σωτήρα της ανθρωπότητας;  Πως δημιουργείται; Τί τον ωθεί να πράξει όσα πράττει;  Ποιές αξίες, ποιές αρχές  δικαιολογούν τη δράση του;

Ειναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσες οι αντιπαραθεσεις μεταξύ Ανθρώπου-Αράχνης και Ανθρώπου-Σαύρας, ή  Γκουέν-πατερα της, Ανθρώπου-Αράχνης(Πίτερ Πάρκερ) και πατερα της Γκουέν, θα έλεγα οτι επιτελούν και μια συμβολική λειτουργία.

Όλες αυτες οι ταινίες για τους υπερ-ήρωες ( Bat-Man, Spider-Man, Cat-Woman,Super-Man κ.λ.π) που ειναι στην πλειοψηφία τους αρσενικού γένους , αποφασίζουν να μας προστατευσουν απ΄το κακό και οταν το κάνουν, τα κάνουν συνήθως γης- μαδιάμ, , λενε κάτι:  οτι η υπερ-δύναμη εχει πάντοτε  ακριβό ψυχικο κόστος. Οτι η υπερδύναμη, όπως ακριβώς και το μυθικό Εξκάλιπερ, πρεπει να χρησιμοποιείται από καλό άνθρωπο για καλο σκοπό (πρεπει να συντρεχουν αμφότερα), διαφορετικά,απο μεσο μαζικής σωτηρίας γίνεται μεσο μαζικού θανάτου. Η αντίστοιξη Ανθρώπου-Αράχνης και Ανθρώπου- Σαύρας  είναι χαρακτηριστική.

Επίσης μας λένε οτι  η ανίχνευση και κατανόηση του ατομικού παρελθόντος αποτελεί το κλειδί για την ερμηνεία της συμπεριφοράς  δεδομένου ανθρωπου. Το αν όμως το παρελθόν, τα βιώματα  ενός σούπερ- ήρωα καθορίζουν αναπόδραστα  το βίο του ειναι κατι που παραμένει σοφά αναπάντητο.

‘Αλλωστε  τι σόϊ υπερ-ήρωας θα ήταν ,αν δεν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να τσαλακώσει  τη μοίρα του;