Η Κλέφτρα των Βιβλίων

Η περίπτωση της Κλέφτρας των Βιβλίων είναι ως εξής: έχει όλα τα προσόντα για να γίνει ένα αξιοπρεπές μελόδραμα (Ναζί, Εβραίοι, παιδιά και δη ορφανά παιδιά), αλλά καταφέρνει να μην λέει τίποτα.

Ένα κορίτσι πηγαίνει σε μία μικρή γερμανική πόλη για να μεγαλώσει με μία αυστηρή γυναίκα και έναν τρυφερό άνδρα. Ο Χίτλερ έχει ήδη ανέβει στην εξουσία, ο πόλεμος ξεσπά και  η καθημερινότητα των πρωταγωνιστών της ιστορίας ανατρέπεται. Η μόνη σταθερά για τη μικρή είναι η κλοπή των βιβλίων.

Ενώ το βιβλίο λειτουργεί με έναν τρόπο ενδιαφέροντα παράδοξο (αξίζει να αναφέρω ότι το αφηγείται ο χάρος), στην ταινία οι περισσότερες παραδοξότητες απλά δεν λειτουργούν.

Από άποψη σκηνικών και κοστουμιών, η ταινία είναι εξαιρετική. Αλλά γιατί σε μία ταινία γερμανική οι ήρωες μιλούν μεταξύ τους ένα μείγμα αγγλικών με γερμανική προφορά, πετώντας ενίοτε κάποιες γερμανικές λέξεις;

Τον ναζισμό μέσα από γερμανικά μάτια δεν τον έχουμε δει τόσο συχνά στο σινεμά. Τις τύψεις που μπορεί να προκαλεί, το λεγόμενο γερμανικό τραύμα, τη στάση του πληθυσμού απέναντι στις θηριωδίες των Ναζί.

Είναι κρίμα που η ταινία δεν εκμεταλλεύεται μια ευκαιρία να μας πει περισσότερα για το θέμα αυτό. Ειδικά το τέλος, είναι τόσο μελοδραματικό, βαρύ και κλασικό όσο θα περίμενε κανείς (προσέξτε την ατάκα του Ρούντι, προς στιγμήν νομίζεις ότι ο σκηνοθέτης σου κάνει πλάκα).

Από άποψη ερμηνειών, ξεχωρίζει η Έμιλι Γουότσον και ο Μπεν Σνέτσερ.

Είναι παράξενο. Πώς μπορεί μια ταινία με ενδιαφέρον θέμα να είναι τόσο αδιάφορη και άχρωμη; Πώς μπορεί να προσπαθεί να πει πολλά και τελικά να λέει λίγα;