Σε ξένα παπούτσια (The Cobbler)
Ένας παπουτσής που βλέπει τον χρόνο να προσπερνά το επάγγελμά του, ανακαλύπτει μία μαγική ραπτομηχανή στο υπόγειο. Διαπιστώνει ότι τα παπούτσια που διόρθωσε με αυτήν τού επιτρέπουν να μετατρέπεται σε κάποιον άλλο, «μπαίνοντας κυριολεκτικά στα παπούτσια του». Ταυτόχρονα, μετά την εξαφάνιση του πατέρα του, καλείται να φροντίσει την ηλικιωμένη μητέρα του και να διαχειριστεί τη μοναξιά του. Γρήγορα, όμως, η μηχανή και η χρήση της τον βάζει σε μπελάδες.
Μία ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα που δυστυχώς εξαντλείται γρήγορα σε αδιάφορα αστεία και στις γκριμάτσες του Άνταμ Σάντλερ. Το πρώτο μέρος προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα του με πιο σοβαρό τρόπο, παρουσιάζοντας έναν σχεδόν καταθλιπτικό Σάντλερ στον ρόλο ενός ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τη ζωή του. Στο δεύτερο μέρος, όμως, τα μπλεξίματα του ήρωα αποκτούν κωμική χροιά και η ταινία δεν ξεφεύγει από τα κλειστά όρια άλλων κωμωδιών του Σάντλερ, με το σεναριακό εύρημα να μετατρέπεται απλά σε όχημα για να αντιμετωπίσει μπελάδες ο ήρωας.
Μία από τις πολύ καλές στιγμές της ταινίας είναι η παρουσία του Ντάστιν Χόφμαν, στον ρόλο του πατέρα του Ανταμ Σάντλερ. Ο Χόφμαν προσδίδει μία ξεχωριστή ποιότητα στον ρόλο του και ίσως η καλύτερη σκηνή της ταινίας είναι εκείνη στην οποία ο Σάντλερ φορά τα παπούτσια του πατέρα του, γίνεται ο Ντ.Χόφμαν, για να κάνει χαρούμενη την ηλικιωμένη μητέρα του. Δυστυχώς, η ταινία επιλέγει να μην αναπτύξει αυτή τη συναισθηματικά τρυφερή ιστορία, αφήνοντας μόνο αυτή τη σκηνή να ξεχωρίζει.
Αντιθέτως, ο σκηνοθέτης Τομ ΜακΚάρθι -που έχει δει καλύτερες ημέρες με ταινίες όπως τα Win Win, The Station Agent, The Visitor- επιλέγει να επικεντρωθεί σε υποϊστορίες που είναι τόσο αδιάφορες και ασήμαντες, ώστε γρήγορα και ο θεατής χάνει το ενδιαφέρον του. Η ιστορία με έναν εγκληματία, στου οποίου τα παπούτσια μπαίνει ο Σάντλερ, είναι μάλλον βαρετή, ενώ πολλοί έχουν κατηγορήσει την ταινία ότι σε στιγμές είναι προσβλητική -και δεν έχουν άδικο, καθώς όποιος κάνει κάποιο έγκλημα μοιάζει να είναι Αφροαμερικανός.
Υπό αυτό το πρίσμα, το τέλος μοιάζει απλά γελοίο και ενώ θα μπορούσε να είναι μία ταινία για το πώς ένας μοναχικός άνθρωπος βρίσκει τον τρόπο να ενωθεί ξανά με τον κόσμο, δεν τα καταφέρνει ποτέ.
Τελικά να τη δω;
Η ενδιαφέρουσα ιδέα δεν αρκεί για να σώσει αυτή τη φιλόδοξη μεν, αλλά αδιάφορη ταινία.
