Το Κορίτσι από τη Δανία (The Danish Girl)

Η Λίλι Έλμπε γεννήθηκε ως Έιναρ. Η αληθινή ιστορία του Έιναρ Μόγκενς Βέγκενερ, ενός Δανού ζωγράφου που υπήρξε ένας από τους πρώτους ανθρώπους στον κόσμο που αποφάσισε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου. Ο Έιναρ, παντρεμένος με την Γκέρντα Βέγκενερ -επίσης ζωγράφο- καταλαβαίνει ότι θέλει να γίνει γυναίκα, όταν η σύζυγός του τού ζητά να ντυθεί με γυναικεία ρούχα για να ποζάρει για έναν δικό της πίνακα. Ο Έιναρ καταλαβαίνει ότι αυτό που ήθελε όλη του τη ζωή ήταν να είναι γυναίκα και θα προσπαθήσει να το επιτύχει, με τη στήριξη και της συζύγου του.

Μετά το, επίσης, βιογραφικό The Theory of Everything που του χάρισε το Όσκαρ, ο Έντι Ρεντμέιν «μπαίνει στο πετσί» ενός άλλου ήρωα: του Έιναρ / Λίλι. Ο Ρέντμεϊν αποδεικνύεται χαμαιλέοντας και -τουλάχιστον στην αρχή- εντυπωσιάζει, αναζητώντας την ταυτότητά του και μπαίνοντας με έμφυτη περιέργεια σε έναν κόσμο που δεν είχε φανταστεί -όπου από την αίσθηση των εσωρούχων και την παιχνιδιάρικη διάθεση περνά στο αθώο φλερτ και στη συνειδητοποίηση της πραγματικής ταυτότητας. Η πρώτη εμφάνιση της Λίλι σε ένα πάρτι είναι εντυπωσιακή και ο θεατής αισθάνεται ότι έχει μπροστά του μία γυναίκα φυλακισμένη στο σώμα ενός άνδρα. Ωστόσο, ο αρχικός θαυμασμός γρήγορα περνάει και ο Ρεντμέιν σύντομα κουράζει με τους μανιέρισμούς του.

Εκείνη που σίγουρα εντυπωσιάζει είναι η Αλίσια Βίκαντερ, εδώ σε ρόλο μάλλον υποστηρικτικό του βασικού πρωταγωνιστή (ίσως γι’ αυτό είναι υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου αν και θα άξιζε για Α΄). Δεν είναι η δική της ιστορία που ο θεατής παρακολουθεί στην οθόνη, αλλά η ιστορία της Λίλι. Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει το ψυχικό της σθένος, αλλά και τη μεστή ερμηνεία της  Βίκαντερ -μιας γυναίκας που πρωτοπορεί, αλλά όχι χωρίς συναισθηματικό αντίκτυπο.

Στη  μέση όλων αυτών η τέχνη. Και για μένα αυτό είναι ίσως το βασικότερο σημείο της ταινίας. Μία φοβισμένη προσωπικότητα στους πίνακες του Έιναρ, μία ελπίδα πίσω από τα τοπία και μία απελευθέρωση στους πίνακες της Γκέρντα -αυτό που φοβάσαι περισσότερο να αντικρίσεις είναι τελικά αυτό που σε εμπνέει.

Κατά τα άλλα, η αφήγηση είναι μάλλον κλασική, το ίδιο και η σκηνοθεσία του Τομ Χούπερ (Οι Άθλιοι). Αυτό που δεν καταφέρνει είναι να σε κάνει να αισθανθείς τον πόνο και το βάρος, ακόμα και την απελευθέρωση που κρύβεται στις αποφάσεις της Λίλι. Σε καμία στιγμή ο θεατής δεν αισθάνεται γιατί η Λίλι είναι τόσο αποφασισμένη να κάνει τις επικίνδυνες εγχειρήσεις αλλαγής φύλου. Το κατανοεί, αλλά δεν το αισθάνεται. Εν μέρει, γι’ αυτό μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ρεντμέιν, αλλά εν μέρει φταίει και ο μάλλον επιδερμικός τρόπος αντιμετώπισης του θέματος στο σενάριο.

Τελικά να τη δω;

Ο Ρεντμέιν αρχικά εντυπωσιάζει, αλλά είναι η Βίκαντερ εκείνη που κλέβει την παράσταση. Πάντως,  η ταινία δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το πρώτο, επιδερμικό επίπεδο και να μιλήσει βαθύτερα για την πολυπλοκότητα της ταυτότητας.

Fun trivia: Η ταινία υπήρξε passion project της Νικόλ Κίντμαν για πολλά χρόνια. Η Κίντμαν ήθελε να ερμηνεύσει η ίδια τον Έιναρ/Λίλι και αναζητούσε συμπρωταγωνίστρια για τον ρόλο της Γκέρτα, για τον οποίο ρόλο ακούστηκαν τα ονόματα πολλών σταρ (από τη Σαρλίζ Θερόν στην Μαριόν Κοτιγιάρ). Επρόκειτο, μάλιστα, να αναλάβει και την παραγωγή, ενώ κάποια στιγμή σκεφτόταν να αναλάβει και την σκηνοθεσία. Τελικά η Νικόλ Κίντμαν αποχώρησε όταν ανέλαβε το πρότζεκτ ο Τομ Χούπερ.