Interruption
Η Ορέστεια εκτυλίσσεται στην σκηνή σε μια μοντέρνα εκδοχή της. Λίγο πριν την δολοφονία της Κασσάνδρας νεαροί εισβάλλουν στο θέατρο και αλλάζουν την ροή της παράστασης. Θεατές καθοδηγούμενοι από τον αρχηγό των εισβολέων παίρνουν θέση ανάμεσα στους ηθοποιούς και αναλαμβάνουν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη του δράματος. Οι υπόλοιποι θεατές παρακολουθούν την παράσταση μη γνωρίζοντας αν πρόκειται για μια σκηνοθετική ιδιομορφία ή μια επικίνδυνη κατάσταση ομηρίας.
Ο Γιώργος Ζώης σκηνοθετεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία η οποία προβλήθηκε στα πλαίσια του τμήματος «Ορίζοντες» του 72ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Μετά το εξαιρετικό Casus Belli και τους Τίτλους Τέλους – και οι δύο μικρού μήκους, ο Ζώης έρχεται να δικαιολογήσει την φήμη γύρω από το όνομα του. Η έμπνευση για το Interruption πηγάζει από την εισβολή τσετσένων αυτονομιστών σε θέατρο της Μόσχας το 2002. Στην αρχή οι θεατές δεν αντιλήφθηκαν ότι πρόκειται για ομηρία αλλά πίστεψαν ότι η κατάσταση που ζούσαν αποτελούσε μέρος της παράστασης. 
Το Interruption προκαλεί προβληματισμό γύρω από το τι θεωρείται θέαμα. Πότε αρχίζει, πότε σταματά, αν είναι ικανό να σε παγιδεύσει σε μια λήθη και απραξία και ποιος στην τελική το διευθύνει. Έχοντας ως κεντρικό σημείο αναφοράς την τραγωδία του Αισχύλου που διαπραγματεύεται ζητήματα προδοσίας και δικαιοσύνης, ο Ζώης χτίζει ένα καινούργιο μύθο. Οι θεατές που ανεβαίνουν στην σκήνη είναι άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και ιδιοσυγκρασίες, κάποιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση άλλοι γεμάτοι ντροπή, κάποιοι είναι οικονομικά ευκατάστατοι ενώ άλλοι μάχονται για την επιβίωση και την πραγματοποίηση των ονείρων τους. Ο κάθε ένας από αυτούς διαφορετικός, αλλά όλοι εκτεθειμένοι πάνω στην σκηνή γίνονται εκείνοι αντικείμενο προσοχής καθώς τους απομακρύνουν από την ασφάλεια και την ανωνυμία που τους προσφέρει η θέση στην πλατεία του θεάτρου.
Με αργό ρυθμό – σε σημείο που κάποιες στιγμές να νιώσεις ότι δοκιμάζει την υπομονή σου- το Interruption δεν βιάζεται να σου δώσει μασημένο αυτό που θέλει να πει. Αφήνει σ’ εσένα – που είσαι ο θεατής αυτού του θεάματος- να αποφασίσεις για τους συμβολισμούς του. Εκθέτει και εσένα, όπως εκθέτει και ο πρωταγωνιστής της ταινίας τους δικούς του θεατές. Δεν σου υπόσχομαι ότι δεν θα εγκαταλείψεις την προσπάθεια, και θα αφήσεις το Interruption να σε προσπεράσει. Και αυτό είναι το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας, ότι είναι εγωκεντρική. Χωρίς να σκεφτεί τον θεατή ο Ζώης δημιουργεί μια ιστορία που αν σε παρασύρει θα σε προβληματίσει, αν όχι απλά θα ξεχάσεις πολύ γρήγορα τι είδες.
Πέρα όμως από την σημασία και τα συμπεράσματα της ταινίας υπάρχει και το τεχνικό μέρος, και εκεί ο Ζώης παίρνει άριστα. Η διαχείριση του φωτός, των κάδρων και των ηθοποιών αποδεικνύουν το ταλέντο του στην δημιουργία μιας ταινίας. Η μαγεία που αποπνέει εικαστικά συμπληρώνεται απο τα εμβόλιμα πλάνα των ερημωμένων χώρων – κεντρικό θέμα, αλλά με διαφορετικό αντικείμενο, και στους Τίτλους Τέλους- έξω από την θεατρική σκηνή. Η ερημιά και η απομόνωση του θεάτρου από τον έξω κόσμο λειτουργεί σαν στοιχείο σουρεαλισμού κόντρα σε όποιο ρεαλιστικό στοιχείο θέλεις να αποδόσεις στην ταινία.
Στο ερμηνευτικό μέρος έχουμε τον πρωταγωνιστή Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου να σηκώνει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στους ώμους του, πιστός στις απαιτήσεις του ρόλου ενός ψυχρού εισβολέα που είναι αποφασισμένος να σκηνοθετήσει με δικούς του όρους ένα θέαμα. Γύρω του η Μαρία Καλλιμάνη, η Αλεξία Καλτσίκη, ο Παύλος Ιορδανόπουλος, η Σοφία Κόκκαλη, ο Αινείας Τσαμάτης, η Εφι Ραμπσίλμπερ, η Αγγελική Μαργέτη, o Αλέξανδρος Σωτηρίου και η Νατάσσα Μπρουζιώτη.
Τελικά να το δω; Εικαστικά άψογο, νοηματικά πλούσιο αλλά με τον δικό του ρυθμό. Αν δεν είσαι εξοικιώμενος με πιο απαιτητικα θεάματα που θέλουν να επιστρατεύσεις την καλή σου διάθεση και την υπομονή σου για να τα επεξεργαστείς, μην το τολμήσεις.
Fun Trivia: Δεν θα σου πω πολλά, παρά μόνο ότι έχει δηλώσει ο ίδιος ο Ζώης. Πρόσεξε την τελευταία σκηνή για να προσθέσεις ακόμα μια λεπτομέρεια στα «χαρακτηριστικά» των εισβολέων, και ίσως τότε να ανατρέψεις και τα όποια συμπεράσματα στα οποία είχες καταλήξει.
