Το Μαύρο Άλογο

Νεοζηλανδέζικη παραγωγή βασισμένη στην αληθινή ιστορία της σκακιστικής διάνοιας Τζένεσις Ποτίνι, ενός Μαορί που έπασχε από ψυχικές διαταραχές αλλά αποτέλεσε εμπνευστή και δάσκαλο για μια λέσχη εφήβων.

Όταν μια ταινία έρχεται από τόσο μακριά εκείνο που περιμένεις είναι να αξίζει τον κόπο. Η υπόθεση του Τζένεσις δεν φωτίζει το άσπρο πανί για πρώτη φορά, καθώς έχει προηγηθεί το ντοκιμαντέρ του Τζιμ Μάρμπρουκ, Dark Horse, το 2003. Το Μαύρο Άλογο του 2014 έρχεται να αφηγηθεί με συναισθηματικό και ανθρωπιστικό τόνο την προσωπικότητα του Ποτίνι. Ένας άνθρωπος, που λόγω της διπολικής διαταραχής από την οποία έπασχε, μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία με αποτέλεσμα να μην έχει ζωή, ούτε σε προσωπικό ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Όταν μετά από θεραπεία, ο αδερφός του Αρίκι τον φιλοξενεί για λίγες μέρες, συνειδητοποιεί την άθλια κατάσταση, λόγω συμμετοχής του σε συμμορία, του αδερφού του αλλά και του γιού του, Μάνα. Ακολουθώντας τις συμβουλές των γιατρών του ο Τζεν ψάχνει να ασχοληθεί με εκείνο που αγαπάει πιο πολύ, το σκάκι. Θεωρεί ευκαιρία, την λέσχη παιδιών με το όνομα Ανατολικοί Ιππότες, και ενθουσιασμένος τους προτείνει να τους προετοιμάσει για την συμμετοχή τους στο εθνικό τουρνουά. Ξεχνάει, όμως, ότι αναφέρεται σε παιδιά με κομμένα όνειρα που επιβιώνουν σε μια σκληρή πραγματικότητα. Θα μείνει άστεγος όταν ο Αρίκι θα τον διώξει από το σπίτι για να μην ξεσηκώνει τον Μάνα φυτρώνοντάς του στο μυαλό όνειρα για ένα μέλλον μακριά από την συμμορία. Όμως, δεν θα σταματήσει να αγωνίζεται για το μέλλον των παιδιών της λέσχης αλλά και του ανιψιού του.

Η ταινία του Τζέιμς Ναπιέρ Ρόμπερτσον, που ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός κυρίως της τηλεόρασης, έρχεται να σε πείσει ότι όσες φορές και αν έχεις δει αντίστοιχες κινηματογραφικές ιστορίες δεν θα βαρεθείς ποτέ, ειδικά όταν αναφέρονται σε πραγματικά πρόσωπα. Και αυτό το απέδειξαν και τα βραβεία που έρχονται να προστεθούν στο βιογραφικό του Μαύρου Αλόγου, που πέρα από τις μεγάλες κατηγορίες των κινηματογραφικών βραβείων της Νέας Ζηλανδίας (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου…) έχει κερδίσει και τα βραβεία κοινού σε φεστιβάλ όπως του Σηάλτ, Σαν Φρανσίσκο, Ρότερνταμ και Παλμ Σπρινκγς. Η κινηματογράφηση του συγκινητική, ανθρώπινη, ευαίσθητη προς τους ήρωες του, αποφεύγοντας να δείξει σκηνές σκληρής βίας παρά μόνο σεναριακά να τις υπονοήσει και σε σημεία αγχωτική απλά και μόνο επειδή δείχνει μια παρτίδα σκάκι – ακόμα και αν δεν έχεις ιδέα από σκάκι, και δεν καταλαβαίνεις ποιος κάνει τι!

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ενσαρκώνεται από τον Κλιφ Κέρτις, ο οποίος πέρα από την εμφανισιακή αλλαγή που επιβαλλόταν κατάφερε και σε ερμηνευτικό πλαίσιο να είναι αξιόλογος, όπως και ο ανιψιός του Μάνα (Τζειμς Ρόλεστον). Μεγάλη εντύπωση προκαλεί ο Γουέιν Χάπι στο ρόλο του Αρίκι, ο οποίος δεν είναι ηθοποιός αλλά πήρε τον ρόλο λόγω της συμμετοχής του στο παρελθόν σε συμμορίες, και πραγματικά σε τρομοκρατεί με το λιγομίλητο ύφος και το αυστηρό και ταυτόχρονα θλιμμένο βλέμμα.

Τελικά να την δώ; Όπως “λέει” και η ταινία, το θάρρος είναι μεταδοτικό και ταινίες που μπορούν να μας εμπνεύσουν αισιοδοξία, ότι όλα μπορούν να αλλάξουν αν προσπαθήσουμε, αξίζουν τον χρόνο μας.

Fun Trivia: Ο Κλιφ Κέρτις για τις ανάγκες του ρόλου ¨πήρε¨περίπου 27 κιλά, ενώ κατά την διάρκεια των γυρισμάτων παρέμενε στον χαρακτήρα του Τζένεσις συνεχώς.