Παραλογος Άνθρωπος
Ο Γούντι Άλεν πιστός στο ετήσιο ραντεβού του, αυτήν την φορά με τον Παράλογο Άνθρωπο. Ένας μίζερος καθηγητής φιλοσοφίας που αναζητά το νόημα της ζωής του καταναλώνοντας ταυτόχρονα αξιόλογες ποσότητες αλκοόλ, μετατίθεται σε νέο πανεπιστήμιο για θερινά μαθήματα. Μια καθηγήτρια του ίδιου πανεπιστημίου αλλά και μια φοιτήτρια τον έχουν από κοντά. Σταδιακά αναπτύσσει σχέσεις και με τις δύο, ενώ αιφνιδίως βρίσκει και το νόημα της ζωής σε μια εγκληματική πράξη.
Για τον Γούντι Άλεν δεν έχουμε να πούμε πολλά –τα λέμε εξάλλου κάθε χρόνο! Δυστυχώς αυτήν την φορά δεν έχουμε να πούμε και πολλά για την ταινία. Ανήκω σ’ αυτούς που έχουν κορεστεί από τις ταινίες του και κοιτούν με αυστηρό μάτι οτιδήποτε νέο από τον δημιουργό. Το Παράλογος άνθρωπος (τίτλος που παραπέμπει στον υπαρξιστικό έργο του Γουίλιαμ Μπάρετ) μοιάζει να είναι ένα κατηγορώ του ΄Αλεν στην φιλοσοφία – που όπως δηλώνει ο ήρωας του είναι ένας «λεκτικός αυνανισμός»- αλλά και στην έννοια της ηθικής. Στο περιεχόμενο των διαλόγων υπάρχουν συνεχώς λέξεις-κλειδιά, όπως ονόματα μεγάλων φιλοσόφων, έργων τους και των πιο mainstream ρήσεων τους, τα οποία όμως μοιάζουν να ποδοπατούνται επιδεικτικά από την χρήση τους σε ένα εντελώς επιφανειακό επίπεδο. Όσο, όμως, σκόρπια και αν είναι η χρήση της φιλοσοφίας σ’ αυτό το σενάριο άλλο τόσο σκόρπια είναι και τα γεγονότα που αποτελούν τον ιστό της υπόθεσης. Όλα στο σύμπαν του Παράλογου Ανθρώπου γίνονται απλά, οι σχέσεις μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, οι φόνοι, η κάλυψη της ενοχής όπως και η αποδοχή της ενοχής αλλά και η αποκάλυψη του σχεδίου με απλοϊκά σεναριακά επιτεύγματα.
Αν κάτι σώζει την κατάσταση είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Χοακίν Φίνιξ και Έμα Στόουν, που στέκουν αξιοπρεπώς στην ερμηνεία των ρόλων τους. Ο Γούντι Άλεν τους χρησιμοποιεί για να στοχαστεί ο ίδιος μέσα από τα δικά τους λόγια στο δίπολο μεταξύ κατάθλιψης και ματαιότητας από την μια πλευρά και ρομαντισμού και ευαισθησίας από την άλλη, και πως οι δύο αυτές πλευρές ασκούν γοητεία η μία στην άλλη. Προβληματίζεται, όμως, και σε θέματα διαχείρισης ηθικής αμφισβητώντας πρωτίστως τον διανοούμενο πρωταγωνιστή του. Και όλα αυτά δεν είναι σαφώς κατακριτέα, το κατακριτέο στην υπόθεση είναι η ερασιτεχνική χρήση των τιτάνων της φιλοσοφίας, όπως για παράδειγμα η σύνδεση που αγωνιά να γίνει με το μεγαλούργημα του Ντοστογιέφσκι, όταν σε μια σκηνή του έργου έχει ιεροσυλικά τοποθετήσει σ’ ένα γραφείο το Έγκλημα και Τιμωρία.
Τελικά να την δώ; Ξέρω ότι το κοινό του Γούντι Άλεν θα πάει τρέχοντας σινεμά για να δει την ταινία, και ειδικά στην Ελλάδα τον αγαπάμε πολύ. Εγώ πάλι θα είχα δεύτερες σκέψεις στην θέση σας και θα αναρωτιόμουν μήπως παίζει σε επανεκτέλεση κάποιος θερινός ένα από τα πραγματικά αριστουργήματα του;
Fun Trivia: Ο Παράλογος άνθρωπος είναι η τελευταία ταινία του παραγωγού Τζακ Ρόλινς, που πέθανε τον Ιούνιο του 2015 και συμμετείχε στην παραγωγή ταινιών του Γούντι Άλεν απο την δεκαετία του ’70.
