Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν (The Dead Dont Die)
Στο Σέντερβιλ, επαρχιακή πόλη της Αμερικής κάτι αρχίζει να πηγαίνει στραβά. Το φως της ημέρας είναι παράξενο, τα ρολόγια σταματούν, πουλιά και ζώα συμπεριφέρονται περίεργα και οι ειδήσεις στην τηλεόραση μιλούν για τον πλανήτη που αρχίζει να ξεφεύγει από τον άξονα του. Μέσα σε όλα αυτά κάποιες δολοφονίες στο μοναδικό καφέ της πόλης πείθουν τους δύο αστυνόμους της περιοχής πως πρόκειται για επιθέσεις ζόμπι. Το κακό και το τέλος του κόσμου βρίσκεται προ των πυλών.
Ήταν πολύ καλοδεχούμενη η ιδέα, ιδίως όταν ανακοινώθηκε η ταινία ως έναρξη στο Φεστιβάλ Καννών, πως ο Τζιμ Τζάρμους θα είχε κάνει μια κωμωδία, με το γνωστό του μπλαζέ κινηματογραφικό ύφος, που θα είχε μέσα ζόμπι. Και υποσχόμενο με τα ονόματα του cast. Μια ταινία όμως χωρίς σενάριο, όσο και να προσπαθεί απλά δεν μπορεί! Νόμος. Και εκεί είναι και η παγίδα του Τζάρμους (για να κάνουμε και λογοπαίγνιο με μία από τις πρώτες του επιτυχίες την Παγίδα του Νόμου). Ο Άνταμ Ντράιβερ και ο Μπιλ Μάρεη φαίνεται καθαρά πως αυτοσχεδιάζουν και όχι πάντα επιτυχημένα. Τα ζόμπι είναι αστεία (με την κακή έννοια) καθώς και το ειρωνικό σχόλιο πως οι νεκροί ξυπνάνε και αναζητάνε από wi fi ως και καφέ! Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ανανέωση σε ένα είδος κορεσμένο ήδη από την εποχή του Τα Ζόμπι Δεν Είναι Χορτοφάγα, αλλά δυστυχώς η έλειψη ρυθμού στην ταινία- η πιο φλατ ταινία του Τζάρμους- καθώς και αστεία που μόνο οι οικείοι του σκηνοθέτη θα καταλάβαιναν καθιστούν την ταινία απλά ανιαρή.
Πλειάδα ηθοποιών σε μικρούς ρόλους οι οποίοι δεν αποδίδουν κάτι σπουδαίο, με μία εξαίρεση ίσως την Κλόε Σεβινί η οποία σώζεται, ίσως γιατί δεν παρασύρθηκε από τις ερμηνείες των Μάρεη και Ντράιβερ οι οποίες από ένα σημείο και μετά είναι απλά ενοχλητικές. Ιδίως του Μπιλ Μάρεη. Ο Στηβ Μπουσέμι κλασικός ρατσιστής επαρχιώτης, ο Τομ Γουέιτς απλά παρατηρητής, η Σελίνα Γκομέζ βγαίνει εκτός πολύ γρήγορα, ο Ιγκυ Ποπ είναι απλά ο εαυτός του και η Τίλντα Σουίτον ίσως κάτι να πετυχαίνει ως σαμουράι ιδιοκτήτρια γραφείου τελετών με σκοτσέζικη προφορά αλλά το φινάλε που της δίνει ο Τζάρμους προδίδει και την έλειψη έμπνευσης που κυριαρχεί σε όλη την ταινία.
Ούτε κωμωδία, ούτε θρίλερ, ούτε ατμόσφαιρα παρά μόνο συρραφή εξυπνάδων και μία ωραία απλά κινηματογραφημένη σκηνή του φινάλε, δεν σώζουν την ταινία από την απόλυτη μετριότητα που αν δεν έφερε την υπογραφή του Τζάρμους απλά δεν θα έβλεπε και ποτέ το φως προς τις αίθουσες. Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν αλλά τα είδη του σινεμά δεν αστειεύονται. Αν μπλεχτείς με αυτά οφείλεις να ξέρεις τους κανόνες τους. Αλλιώς σε τρώνε ζωντανό.
