Στα βαθιά: αξιοπρεπείς προθέσεις…

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ναυαγού που κατάφερε να μείνει ζωντανός επί έξι ώρες ανοιχτά της Ισλανδίας, κολυμπώντας στα παγωμένα νερά του ωκεανού. Αν και «ακούγεται» ως ιστορία επιβίωσης, μάλλον δεν είναι, τουλάχιστον όχι με την έννοια που ήταν το Όλα Χάθηκαν με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Ναι, παρακολουθούμε την αγωνία του άνδρα-ναυαγού, αλλά τελικά δεν είναι αυτή που απασχολεί τον σκηνοθέτη Μπαλτάζαρ Κορμακούρ, ούτε ο τρόπος που ο άνδρας καταφέρνει να φτάσει σε βοήθεια. Ούτε καν οι σκέψεις του την ώρα εκείνη. Αυτό που περισσότερο από όλα φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος που μοιάζει ήρωας ή κάτι υπερφυσικό, αντιμετωπίζεται από τον περίγυρο, ή ακόμα και τα συναισθήματα του ίδιου του ήρωα. Εάν έμενε μόνο στο θέμα της επανένταξης, εκτιμώ ότι η ταινία θα ήταν πιο δυνατή.

Ωστόσο, επειδή μπλέκεται ως προς τους δρόμους που θέλει να ακολουθήσει, είναι μάλλον μπερδεμένη. Ωστόσο, διατηρεί τις αρετές σύγχρονων σκανδιναβικών ταινιών (αν και η Ισλανδία δεν ανήκει στις σκανδιναβικές χώρες, τη συνδέουν ισχυροί πολιτισμικοί δεσμοί), όπως το Μια Πειρατεία στον Ωκεανό. Μακριά από χολιγουντιανές «κορώνες» -όπου θα είχες για παράδειγμα και έναν καρχαρία να περιτριγυρίζει τον ήρωα-, η ταινία ακολουθεί τον ρεαλισμό, διαθέτει «βρώμικη» φωτογραφία και τρυφερή ματιά, καθώς και έναν ήρωα που εκ πρώτης όψεως μοιάζει αδιάφορος, στη συνέχεια, όμως, ωριμάζει και συγκινεί τον θεατή.