Τέλος Διαδρομής (The End of the Tour)
Ένας νεαρός δημοσιογράφος του Rolling Stone, Ντέιβιντ Λίπσκι (Τζέσι Άιζενμπεργκ), αναζητά διέξοδο από τα άρθρα για τα boybands που γράφει. Προτείνει στο περιοδικό, και γίνεται δεκτό, να ακολουθήσει τον Ντέιβιντ Φ. Γουάλας (Τζέισον Σίγκελ), έναν εκκεντρικό συγγραφέα που οι κριτικοί εκθειάζουν, σ’ένα πενθήμερο road trip με σκοπό να του αποσπάσει μια αποκαλυπιτκή συνέντευξη. Ο Γουάλας ευαίσθητος και πληγωμένος στην προσωπική του ζωή, δέχεται τον Λίπσκι σαν εκείνον τον φίλο που δεν έχει και δεν ξέρει τι πρέπει να τον κάνει και ο Λίπσκι αρχικά φιλόδοξος και αποφασισμένος τελικά καταλήγει να νιώσει τύψεις και αγάπη για ότι αρχικά ήταν το «άρθρο της ζωής του».
Η ιστορία βασίζεται στο ταξίδι το οποίο πραγματοποίησαν οι δύο άνδρες τον χειμώνα του 1996, λίγο μετά την έκδοση του Infinite Jest του Γουάλας, το οποίο έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό απο τους βιβλιολάτρεις. Η συνέντευξη που αποτέλεσε την αιτία για το ταξίδι δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, παρά έμειναν οι συζητήσεις τους κρυμμένες σε κασέτες στην ντουλάπα του Λίπσκι. Μετά το τέλος του ταξιδιού, οι δύο άντρες δεν ξανασυναντήθηκαν. Όταν όμως το 2008 έγινε γνωστή η αυτοκτονία του Γουάλας, ο οποίος υπέφερε απο κατάθλιψη, ο Λίπσκι έδωσε ζωή ξανά σ’ αυτές τις κασέτες μέσα απο το βιβλίο του Although of Course You End Up Becoming Yourself: A Road Trip with David Foster Wallace. Βασιζόμενος στο βιβλίο, αλλά και στο διασκευασμένο σενάριο του Ντόναλτ Μάρκουλις, ο Τζέιμς Πόνσολντ έδωσε εικόνα σε μια συνέντευξη που δεν διαβάστηκε ποτέ και σε μια φιλία που γεννήθηκε μέσα απο την πιο απρόσμενη μίξη χαρακτήρων.
Η προσωπικόητα του Γουάλας είναι ιδαιίτερη και με εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί έναν συγγραφέα πνιγμένο στην δική του θλίψη αλλά και με ξεχωριστό ταλέντο. Ευαίσθητος και μοναχικός έρχεται αντιμέτωπος με το αδιέξοδο της συνεχούς επαφής μ’έναν άγνωστο άνθρωπο, τον Λίπσκι. Ο Λίπσκι, εξωστρεφής και ανυπόμονος να γευτεί την επιτυχία, καταλήγει να λοξοδρομεί απο τον αρχικό του στόχο προκειμένου να προστατεύσει την εύθραυστη φύση ενός ανθρώπου που μέσα σε πέντε μέρες τον έκανε να θυμώσει, να γελάσει, να νιώσει πραγματικά συναισθήματα.
Αν και η γενική αίσθηση του ταξιδιού σου προκαλεί μια οικειότητα με τους χαρακτήρες που σιγά σιγά ξετυλίγουν στοιχεία της προσωπικότητας τους, η ταινία δεν έχει να σου προσφέρει κάτι περισσότερο απο το γενικό. Ατελείωτοι διάλογοι, με πλουσιοπάροχα νοήματα μεταξύ δύο συγγραφέων – καθώς και ο Λίπσκι είχε γράψει την εποχή εκείνη το πρώτο του βιβλίο- γεμάτα με ανησυχίες πάνω στις έννοιες της επιτυχίας, της μοναξιάς και της συντροφικότητας. Αν κάπου χαθείς στις μεγάλες αναλύσεις- που προσωπικά θα σου έλεγα να τους δώσεις μια ευκαιρία-, σίγουρα θα συγκρατήσεις τις ερμηνείες του Σίγκελ (που τόσο το είχε ανάγκη μετά το SexTape) και του Άιζενμπεργκ. Τελικά οι γεύσεις που θα σου μείνουν μετά το έργο είναι εκείνες της τρυφερότητας, του θαυμασμού αλλά και μια πικρία για το πως τελικά κάποια μυαλά χάνονται στο δικό τους βάθος.
Τελικά να το δώ; Αν αντέχεις τις ταινίες που μιλάνε πολύ και όλο το σενάριο βασίζεται πάνω σε φιλοσοφικές κουβέντες μεταξύ φίλων είναι μια επιλογή κατάλληλη για σένα. Αν πάλι θες και την φασαρία σου στην ταινία, πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις για κάτι άλλο.
Fun Trivia: Ο Ντέιβιντ Φ. Γουάλας αγαπούσε πάρα πολύ τις τηλεοπτικές σειρές. Αρχικά ήταν μεγάλος φαν των X-Files και προς το τέλος της ζωής του έβλεπε House και The Wire, θεωρώντας ότι το καλύτερο πράγμα που κάνουν στην Αμερική είναι οι σειρές.
