This is Classic: Ο Άγγλος Ασθενής (1996)
1996: Ένα πινέλο ζωγραφίζει ανθρώπους που αιωρούνται ή κολυμπάνε, ακούμε την Marta Sebastien να τραγουδάει ένα Ουγγρικό νανούρισμα και όταν ξεκινάει η μουσική του Gabriel Yared το πλάνο ανοίγει και η σκιά ενός διθέσιου αεροπλάνου με 2 εραστές καθρεφτίζεται στους αμμόλοφους της ερήμου. Μια γυναίκα με κλειστά μάτια μπροστά και ένας άντρας από πίσω. Ο θεατής σιγουρεύεται πως κάτι δεν πάει καλά από την στιγμή που το αεροπλάνο αρχίζει να δέχεται πυρά και αναπόφευκτα τυλίγεται στις φλόγες. Αυτό που δεν είχαμε υποψιαστεί τότε, ήταν ότι θα παρακολουθούσαμε το τελευταίο, ακόμα και ως τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, μεγάλο και επιτυχημένο ρομαντικό έπος που έβγαλε το Hollywood, η ταινία των 9 Oscars Ο Άγγλος Ασθενής του Antony Mighella.
Βασισμένο στο ομώνυμο υπερεπιτυχημένο μυθιστόρημα του Michael Ondaatje και σε παραγωγή του πρόσφατα χαμένου και τρεις φορές Oscar winner παραγωγού Saul Zaentz (Amadeus, One Flew Over Cuckoos nest, The Unbearable Lightness of Being), ο οποίος είχε εξασφαλίσει αρχικά την υποστήριξη της 20th Century Fox η οποία όμως αποσύρθηκε και την χρηματοδότηση ανέλαβε η Miramax, η ταινία ξεκινάει χρονικά στα τέλη του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με την σκηνή που προαναφέραμε και έπειτα με την νεαρή νοσοκόμα, που αναλαμβάνει να περιθάλψει σε ένα απομονωμένο σπίτι κάπου στην Τοσκάνη έναν ασθενή με σοβαρά εγκαύματα από αεροπορικό δυστύχημα. Εκεί θα ξετυλιχθεί με Flash back η ιστορία του, παρουσιάζοντας μας έναν μεγάλο έρωτα και μερικά παιχνίδια της μοίρας, όχι τόσο ευχάριστα για τον ίδιο. Το τραγικό φινάλε βρίσκει τον καλύτερο εκπρόσωπο του στην ιστορία του ασθενή και μόνο η ιστορία της νοσοκόμας θα λειτουργήσει ως αντίβαρο σε αυτή την μοιραία περίπλοκη ερωτική ιστορία.
Σαν να βλέπουμε κινηματογράφο του David Lean (Lawrence Of Arabia, Ryan’sDaughter, A Passage to India), αλλά αυτή την φορά με πολύ πάθος και ψυχή, ο Άγγλος Ασθενής είναι πραγματικά ένα έπος και πληρεί όλες τις προϋποθέσεις. Πόλεμος, απαγορευμένος έρωτας, έρημος, όμορφοι ηθοποιοί. Η ιστορία όμως είναι σκέτος λαβύρινθος και η μοίρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην πορεία των πρωταγωνιστών. Η ερωτική ιστορία μας συνεπαίρνει από το πρώτο δευτερόλεπτο της εναρκτήριας σκηνής και μας λυγίζει με το τραγικό φινάλε της.
Μην βιαστείτε λοιπόν να πείτε πως ο Αγγλος Ασθενής ήταν απλά μια επιτυχημένη συνταγή. Έχω να σας απαριθμήσω πολλές ιστορίες έρωτα σε περίοδο πολέμου που δεν ευόδωσαν κινηματογραφικά. Ο Antonny Mighella, πάντα είχε μαζί του ένα λαμπρό επιτελείο συνεργατών και φημιζόταν πως τα έργα του αποτελούσαν συλλογική δουλειά (The Talented Mr Ripley, Cold Mountain).Από τον ίδιο που γοητευμένος από την ποιητική διάσταση του βιβλίου κατάφερε να κάνει σενάριο το ογκωδέστατο και γεμάτο λεπτομέρειες μυθιστόρημα αφιερώνοντας τρία ολόκληρα χρόνια στην επεξεργασία του, μέχρι και την Ann Roth στα κοστούμια και την εσάρπα της Kristin Scott Thomas στις βραδυνές σκηνές στην έρημο, όταν εξιστορεί την ιστορία του Κανδαύλη. Τον Gabriel Yared (Betty Blue) στην καλύτερη ίσως μουσική που έγραψε για ταινία, την δουλειά στην φωτογραφία και τα σκηνικά. Σε όλα αυτά όμως οι ηθοποιοί της ταινίας έδωσαν ζωή και εμφύσησαν πάθος σε αυτήν την Ιστορία. Το καταραμένο ζευγάρι, Ralph Fiennes και Kristin Scott Thomas λειτουργούν με απίστευτη χημεία και με φόντο την αχανή έρημο, αμμοθύελλες και κανονιοβολισμούς θα προσπαθήσει μάταια να ζήσει τον παράνομο έρωτα του. Και στην δεύτερη περίοδο, η νοσοκόμα Juliette Binoche, που κουράρει τον Άγγλο Ασθενή, το αντίβαρο της Ιστορίας που θα δώσει στο τραγικό φινάλε την νότα αισιοδοξίας και που φυσικά θα τιμηθεί και με Oscar ο συγκεκριμένος ρόλος κλειδί. Πλήθος δεύτερων χαρακτήρων, από τον Colin Firth και τον Willem Daffoe θα παρελάσουν στην ταινία, σαν απαραίτητοι πληροφοριοδότες για να ολοκληρωθεί το παζλ της ιστορίας.
Υποψήφιο για 12 Oscar, αποτέλεσε θρίαμβο της 67ης απονομής Βραβείων Oscar ,κερδίζοντας τελικά 9 Oscar (Ταινίας, σκηνοθεσίας, β’γυναικείου ρόλου για την Juliette Binoche, Κοστουμιών, Φωτογραφίας, σκηνικών, ήχου, μοντάζ και μουσικής) o Άγγλος Ασθενής αποτελεί ένα μεγαλειώδες έργο και ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα με ένα κλασσικό και παθιασμένο ρομάντζο στο επίκεντρο του. Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να είμαστε ευγνώμονες για τον δημιουργό του, τον Antony Mighella, που μπορεί να έφτασε στα όρια της απελπισίας προκειμένου να δει το έργο του να ολοκληρώνεται αλλά η επιβράβευση του τον δικαίωσε και χάρισε σε εμάς που αγαπάμε τον κινηματογράφο, ένα classic που θα μας συναρπάζει και θα μας συγκινεί για πάντα.
