Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ: ΠΙΣΤΟΣ (THE EXORCIST: BELIEVER)
Η Κάθριν και η Άντζελα δύο φίλες και συμμαθήτριες θα κάνουν σκασιαρχείο στο δάσος μετά το σχολείο για να καλέσουν τα πνεύματα. Τρεις μέρες μετά θα βρεθούν 48 χιλιόμετρα μακριά, παντελώς αποπροσανατολισμένες και χωρίς να έχουν καμία ανάμνηση του τι έχει συμβεί. Η παράξενη συμπεριφορά τους και η σταδιακή τους μετάλλαξη σε κάτι επιθετικό, θα φέρει για βοήθεια την Κρις ΜακΝηλ, που φαίνεται να γνωρίζει καλά τον τρόπο που μπορούν να σωθούν τα δύο κορίτσια.
Η βαριά κληρονομιά του ΕΞΟΡΙΚΙΣΤΗ του 1973 από τον Γουίλιαμ Φρίντκιν που για το σινεμά θεωρείται ως ταινία τα Ιμαλάια στο είδος του τρόμου, εξακολουθεί να πέφτει σαν ταφόπλακα πάνω σε οιαδήποτε άλλη ταινία προσπαθεί να ασχοληθεί με το θέμα του δαιμονισμού και του εξορκισμού. Και αφού η Universal κατέβαλλε το αστρονομικό ποσό των 400 εκατομυρίων δολαρίων για να αγοράσει τα δικαιώματα από την Warner, είχε την πολύ καλή ιδέα να ξεκινήσει μία συνέχεια, 50 χρόνια μετά, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν της τις προηγούμενες συνέχειες της ταινίας , που ούτως ή άλλως κανείς δεν θυμάται (τουλάχιστον το ευρύ κοινό). Κατάφεραν και έπεισαν την Έλλεν Μπέρστιν να επιστρέψει (άλλο ένα θετικό) και επιβεβαίωναν πως θα σεβαστούν την κληρονομιά της ταινίας. Όπως και έγινε, όμως στην εκτέλεση της ”συνταγής” κάπου τα πράγματα φάνηκαν να ζορίζουν. Εξού και τα επαναληπτικά γυρίσματα, μοντάζ στο μοντάζ (στα δύο trailers βλέπουμε σκηνές που δεν υπάρχουν στην ταινία) αλλά επειδή είμαστε εργοκεντρικοί, δηλαδή εστιάζουμε στην ταινία καθαυτή τα πράγματα έχουν ως εξής:
Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ: ΠΙΣΤΟΣ πρόκειται για μία καλή παραγωγή η οποία λειτουργεί πολύ ωραία μέχρι το πρώτο μισό της. Το σενάριο δανείζεται αλλά και αναπαράγει τις ευρεσιτεχνίες της πρώτης ταινίας, οι οποίες όμως δεν λειτουργούν λόγω της ιλουστρασιόν αισθητικής (κάτι που οι Φρίντκιν απέφυγε ηθελημένα) , ένα ξεκίνημα στην Αιτή, ένας καταστροφικός σεισμός, έπειτα από χρόνια τα δύο κορίτσια (λάθος η ιδέα του διπλού δαιμονισμού) όμως μέχρι και το σημείο της επιστροφής τους και των πρώτων περίεργων συμπτωμάτων, όλα λειτουργούν ομαλά και καλά. Από την στιγμή της εμφάνισης της Έλλεν Μπέρστιν και άρα σύνδεσης με την πρώτη ταινία και άρα οδεύουμε για τον εξορκισμό η ταινία αποτυγχάνει παταγωδώς σε κάθε τομέα του είδους της (ατμόσφαιρα, τρόμο, αγωνία) και μετατρέπεται σε μία συρραφή σκηνών και καταστάσεων που αγγίζουν την μετριότητα αλλά και την προχειρότητα.
Εξορκιστής δεν υπάρχει, υπάρχουν εξορκιστές. Πολλοί μαζί. Αγαπημένοι μου γείτονες συντρεχούτε με. Οι ρόλοι (γονείς, παπάς) καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, ο χαρακτήρας της Αν Ντάουντ είναι ο μόνος που διασώζεται λίγο μαζί με τον ρόλο της μικρής Κάθριν (πολύ καλή η Ολίβια Ο Νηλ) και ο εξορκισμός μοιάζει σαν ένα επεισόδιο του American Horror Story. Δηλαδή λίγος για τέτοια κληρονομιά. Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε πως όλοι έχουν αποτύχει στους κινηματογραφικούς εξορκισμούς μετά την ταινία του Φρίντκιν, με μοναδική εξαίρεση τον ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΜΙΛΥ ΡΟΟΥΖ το 2005.
Στο τεχνικό κομμάτι και στα εφέ, το μακιγιάζ και τα προσθετικά των κοριτσιών o οσκαρούχος Κρίστοφερ Νέλσον πατάει πάνω στην επική δουλειά του Ντικ Σμιθ που είχε μεταμορφώσει την Λίντα Μπλαιρ, αλλά και πάλι χωρίς να προκαλεί την παραμικρή αποστροφή. Εν κατακλείδι Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ αυτός βροντοφώναζε πως είναι πιστός στην κληρονομιά της πρώτης ταινίας αλλά ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν αποδεικνύεται περίτρανα πλέον ως ένας σκηνοθέτης υπάλληλος της Universal, χωρίς όραμα, χωρίς ίχνος μαγκιάς και το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει ο σκηνοθέτης των reboots μεγάλων ταινιών του είδους που απλά τις ”ξεχειλώνει”. Σώμα και Αίμα, άλλη μία χαμένη ευκαιρία που πλέον μας καθιστά 50 χρόνια μετά απόλυτα σίγουρους πως Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ είναι ένας, η δαιμονισμένη είναι μία, η μουσική τους είναι μία και ο σκηνοθέτης ήταν ένας. Εάν ο Φρήντκιν εξαπέλυε ύβρεις προς κάθε κατεύθυνση για τις συνέχειες της ταινίας τους όσο ζούσε, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να τον ακούγαμε για αυτό. Ευτυχώς έφυγε και πήγε να βρει τον αληθινό ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ τον Μαξ Φον Σύντοφ. Φαντάζομαι τα γέλια που θα ρίχνουν…
Η ταινία κυκλοφορεί 12 Οκτωβρίου σε διανομή TANWEER
