Στο Μάτι του Κυκλώνα

Από το 2011 χρονολογείται η ταινία «Στο Μάτι του Κυκλώνα» που προβάλλεται από αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες.

Στην Αυστραλία της δεκαετίας του 1970, μία επιβλητική μητέρα (Σάρλοτ Ράμπλινγκ) βρίσκεται στα τελευταία της. Τα δύο παιδιά της, ο κάπως επηρμένος ηθοποιός θεάτρου, Μπάζιλ (Τζέφρι Ρας) και η κόρη της Ντόροθι (Τζούντι Ντέιβις) που όλοι φωνάζουν «πριγκίπισσα» εξαιτίας ενός γάμου με κάποιον ευρωπαίο αριστοκράτη, την επισκέπτονται για να την αποχαιρετήσουν.

Οι σχέσεις με το προσωπικό του σπιτιού, τα flash back που επαναφέρουν μία ιστορία που οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να ξεχάσουν, δημιουργούν ένα πολυπρόσωπο δράμα χαρακτήρων που είναι κάπως «βαρύ», αλλά έχει την τύχη να διαθέτει ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τρίο -ενώ στον ρόλο μίας από τις νοσοκόμες βρίσκουμε την Ελληνοαυστραλή, Μαρία Θεοδωράκη.

Δεν θα έλεγα ότι το Στο Μάτι του Κυκλώνα είναι μία ιστορία που πρωτοτυπεί. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό, μία αφορμή για επιστροφή στην πατρική εστία (στην συγκεκριμένη περίπτωση η υγεία της μητέρας), το ξεδίπλωμα των «αναπηριών» των παιδιών που δεν ξέρεις αν οφείλονται στον δυναμικό χαρακτήρα της μητέρας τους ή στην άρνησή τους γι’ αυτόν. Πάθη μυστικά και κρυμμένα που για κάποιους αποτελούν πηγή πόνου, για άλλους πηγή έμπνευσης.

Ο Φρεντ Σκέπισι κάνει μια κάπως ακαδημαϊκή ταινία (η κόρη του Αλεξάντρα ερμηνεύει τη νεαρή νοσοκόμα που «βάζει στο μάτι» ο Τζέφρι Ρας), η οποία μοιάζει και αρκετά φιλόδοξη, χωρίς, όμως, να δικαιολογεί αυτόν τον φιλόδοξο χαρακτήρα της, ειδικά όσον αφορά την υπόθεσή της.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του μοναδικού Αυστραλού που έχει αποσπάσει ως και σήμερα το Νόμπελ Λογοτεχνίας, Πάτρικ Γουάιτ.

Ωστόσο, η ταινία έχει την τύχη να φέρει τρία σπουδαία ονόματα της υποκριτικής. Προσωπικά, βρήκα ειδικά τις δύο βασικές πρωταγωνίστριες εξαιρετικές. Η Τζούντι Ντέιβις παίζει με θλιμμένη αμηχανία μία γυναίκα άτυχη στον έρωτα που ποθεί να τον ζήσει, ποθεί να γίνει όπως η μητέρα της, τη ζηλεύει γι’ αυτό και δεν τη συγχωρεί. Από την άλλη, η μητέρα δείχνει ότι η φαινομενική της δύναμη καταρρέει μπροστά σε μία μεγαλύτερου είδους δύναμης (εν προκειμένω την δύναμη της φύσης και την ανάγκη να αγαπηθεί).

Ο Μπάζιλ, από την άλλη, παίζει έναν άνδρα μονίμως στη μέση που έκανε πάντα μια υπερ-προσπάθεια να ξεφύγει από την ισοπεδωτική δύναμη της μητέρας.

Ανάμεσα στους τρεις υπάρχουν πολλά που γίνονται, αλλά και πολλά που λέγονται. Μικρές φράσεις – παιχνίδια εξουσίας, προσπάθειες να βρει καθένας από τους χαρακτήρες τον χώρο του και τον χρόνο του, να διεκδικήσει, να καταπατήσει, να αποδεχθεί, να καταπατηθεί.

Εάν σε αυτούς τους ρόλους βρίσκονταν κάποιοι άλλοι ηθοποιοί, τότε η ταινία θα ήταν παντελώς αδιάφορη (αν και δεν ξεφεύγει τελείως από τον χαρακτηρισμό βαρετή). Και οι τρεις όμως (Ντέιβις, Ρας, Ράμπλινγκ) είναι βετεράνοι και καταφέρνουν να αποδώσουν εξαιρετικά τις πολύ λεπτές αποχρώσεις που απαιτούν οι ρόλοι τους.

Αυτές οι ερμηνείες, μαζί με τα εντυπωσιακά σκηνικά και την ενδιαφέρουσα αναβίωση της εποχής, ανεβάζει (αν και δεν σώζει εντελώς) την ταινία, μετατρέποντας μια κατά τα άλλα προορισμένη για μίνι σειρά ιστορία, σε ένα κάπως «παρακολουθήσιμο» (κατά το αγγλικό watchable) δράμα χαρακτήρων.

Τελικά να τη δω;

Σε DVD και μόνο για τις πολύ καλές ερμηνείες της πρωταγωνιστικής τριάδας. Κατά τα άλλα δεν θα χαράμιζα τον Δεκαπενταύγουστό μου, γι’ αυτήν…