Της αδερφής σου την αδερφή…την αγαπάμε πιο πολύ;
Το Your Sister’s Sister, όπως και το Eye of the Storm (από τις νέες ταινίες αυτής της εβδομάδας) είναι ταινία του 2011. Για πολλούς και διαφόρους λόγους έμεινε στο ράφι για να κάνει το γρήγορο πέρασμα του στις ελληνικές αίθουσες αυτή την αδιάφορη εισπρακτικά εβδομάδα του 15αύγουστου. Με λίγα λόγια δεν περιμένει κανείς τίποτα το ιδιαίτερο από αυτή την ταινία και όντως το αποτέλεσμα ήταν ανάλογο των προσδοκιών.
Η υπόθεση με δυο λόγια: H Iris (Emily Blunt) θέλει να βοηθήσει τον κολλητό της φίλο Jack (Mark Duplass) να ξεχαστεί μετά τον θάνατο του αδερφού του. Τον καλεί λοιπόν στο απομονωμένο σε ένα νησάκι οικογενειακό εξοχικό της να περάσει λίγες μέρες. Ο Jack όμως μισομεθυσμένος φτάνει γρηγορότερα και πέφτει πάνω στην αδερφή της, Hannah (Rosemarie DeWitt), επίσης μεθυσμένη μετά τον πρόσφατο χωρισμό της… και σταματώ!
Νομίζω, εξάλλου, ότι πλέον καταλάβατε όλη την ταινια. Το hook του σεναρίου είναι ότι με την έλευση της Emily Blunt στο νησί, καθώς στους δυο τρίτος δε χωρεί, είναι το «πως τόλμησες κολλητέ μου να κάνεις κάτι με την αδερφή μου;», το οποίο μοιάζει κάπως λίγο παλαιομοδίτικο. Το πως βιώνει την απώλεια ο Jack και η αδερφική σχέση των δυο γυναικών παρουσιάζεται λίγο ιδιόρρυθμα, με αναμενόμενο πάντως τρόπο. Θα δείτε ότι όλα, σενάριο, ερμηνείες, στο υποβόσκων χιούμορ, ακόμα και η εικόνα θα θυμίσουν περισσότερο βρετανική ταινία παρά αμερικάνικη -κι όχι μόνο επειδή η Emily Blunt είναι Βρετανίδα. Στην προσέγγιση της ψυχολογίας των χαρακτήρων και τις “στρώσεις ευαισθησίας” η ταινία γέρνει περισσότερο προς το γυναικείο φύλο. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει με την Lynn Shelton που υπογράφει το σενάριο και την σκηνοθεσία η οποία περιέργως σε πολλές προηγούμενες ταινίες της –πάντα παρόμοιου ύφους (My Effortless Brilliance, Humpday), προσέγγισε περισσότερο τον αντρικό εσωτερικό κόσμο.
Αν κάτι θεωρώ ενδιαφέρον στην ταινία είναι αυτή η πιο «ευρωπαϊκή» φωτογραφία της, η μουντίλα που βοηθάει στην χαλαρή αφήγηση. Το αισθηματικό-δραμα που παρουσιάζεται δεν μπορώ να πω ότι βοηθά και το τελικό αποτέλεσμα δείχνει λες και υπήρχε σεναριακή ασάφεια για τι έργο θα γυρίζανε. Ο Mark Duplass στην δεύτερη συνεργασία του με την σκηνοθέτη μετά το Humpday είναι πέραν του δέοντος κωμικός στο ρόλο του, ενώ η Emily Blunt σχετικά αδιάφορη έως και overacting. Η μόνη που μου φάνηκε μέσα στο χαρακτήρα της ήταν η Rosemarie DeWitt, την οποία τελικά επέλεξε η Lynn Shelton και έπαιξε και στην επόμενη ταινία της Touchy Feely.
Αυτή (Touchy Feely) κι αν έχει υπόθεση: Η γιόγκα-style φυσιοθεραπεύτρια κι ο σφιχτοκουμπωμένος οδοντίατρος αδερφός της ανταλλάζουν χαρίσματα, με αποτέλεσμα η πρώτη να αποκτήσει απέχθεια για το ανθρώπινο σώμα, ενώ ο δεύτερος να δει τη ζωή με άλλο μάτι. Τι σας το είπα αυτό τώρα; Για να επιχειρηματολογήσω για το πώς βρίσκει τη θεματολογία της η Lynn Shelton: Βρίσκει μια κωμική ιδέα και την παρουσιάζει σαν δράμα. Συγνώμη, αλλά έτσι το αποτέλεσμα είναι λογικό να μη μπορέσει να ξεπεράσει την μετριότητα.Είναι μερικά σημεία που ευχόμουν να είχε πιο ουσιαστικές ατάκες (ακόμα και κωμικές) ή έντονα συγκινησιακά ξεσπάσματα -ξέρετε από αυτά που σιχαίνομαι και κράζω μετά!
Η αλήθεια είναι ότι οι διάλογοι (ή η απουσία τους) σε συνδιασμό με τις ερμηνείες ίσως να έκαναν τη “μέρα νύχτα” στο τελικό αποτέλεσμα. Θα μου πείτε, όλα πρέπει στο έργο να συμβαίνουν για να βοηθούν την αποδόμηση των χαρακτήρων στα μάτια του κοινού; Δεν μπορούν κάποια πράγματα απλά να συμβαίνουν; Μάλλον όλα κρίνονται εκ του τελικού αποτελέσματος. Πάντως όλοι χαιρόμαστε όταν μια ταινία μας αφήσει στοιχεία που θέλουμε να συζητήσουμε μετά. Ίσως η κατηγορία των ταινιών Comedy Drama μπλέκει τους θεατές. Βασικός παράγοντας και οι προσδοκίες. Αυτό το είχα παρατηρήσει κυρίως σε ταινίες Woody Allen, όπου δηλαδή το κοινό να νομίζει πως θα δει κλασική κωμωδία και γελά στην αρχή με οτιδήποτε, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αστείο και στην πορεία να απογοητεύεται. Από την άλλη φανταστείτε να είχε γυρίσει ο φίλτατος Woody το Your Sister’s Sister και να είχαμε ατελείωτους μονολόγους του Mark Duplass για τα παιδικά του χρόνια και τα ψυχολογικά προβλήματα του με τη σεξουαλικότητα του και πάει λέγοντας. Αυτό πρέπει να είναι ο ορισμός του άλλου άκρου!
Το αστείο που επικράτησε για το Your Sister’s Sister ήταν ότι το συγκεκριμένο σενάριο θα μπορούσε να είχε παρουσιάσει ένα καθωσπρέπει όργιο αν η ταινία είχε περιπέσει στα χέρια ενός άντρα σκηνοθέτη που το μετέτρεπε σε πορνό!
Περιέργως προς το τέλος η ταινία αποκτά λίγο ροή, συγκριτικά με το μουδιασμένο ξεκίνημα της και μπορώ να πω ότι κλείνει καλά, χωρίς να αποκαλύψω οποιοδήποτε spoiler για οποιον ενδιαφέρεται να ζήσει μια χλιαρή προβολή.
