Το πάρτι του αποχαιρετισμού (The Farewell Party)
Το Πάρτι του Αποχαιρετισμού είναι μία κωμωδία που καταφέρνει να γελάσει με το αδιανόητο: τον θάνατο, το τέλος, την ευθανασία.
Ήρωες είναι μία ομάδα ηλικιωμένων που ζουν σε έναν οίκο ευγηρίας της Ιερουσαλήμ. Όταν ο Μαξ αρρωσταίνει, ο Ιεζεκιήλ θα αποφασίσει να τον βοηθήσει να πεθάνει ήρεμος, με αξιοπρέπεια. Σε βοήθεια προστρέχουν ο Δρ. Ντάνιελ ένας κτηνίατρος, ο συνταξιούχος αστυνομικός Ράφι Σεγκάλ και η σύζυγος του Μαξ. Όμως ο Ιεζεκιήλ βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σύζυγό του που θεωρεί ότι η ευθανασία αποτελεί μεγάλο αμάρτημα και απειλεί να τινάξει την προσπάθεια στον αέρα.
Αυτοσχέδιες μηχανές ευθανασίας, μία γυναίκα με άνοια, στιγμές τρυφερές και συγκινητικές σε μία ταινία που καταφέρνει με κομψό τρόπο να συνδυάσει το δράμα και την κωμωδία. Καταφέρνει να γελάσει με τον θάνατο, τα γεράματα και αντιμετωπίζει τους ήρωές του με τρόπο πραγματικό: είναι άνθρωποι, ντρέπονται, φοβούνται, γελάνε, αλλά εξαιτίας των εμπειριών τους έχουν καταφέρει να απομυθοποιήσουν πολλά από τα πράγματα που παλαιότερα τους φόβιζαν.
Αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται πολλά για να γυριστεί μία καλή ταινία. Βοηθά σίγουρα και το γεγονός ότι υπάρχει ένα καστ γεμάτο βετεράνους ισραηλινούς ηθοποιούς, ανάμεσά τους ο Ζε’εβ Ρεβά που κέρδισε βραβείο ερμηνείας για τον ρόλο του 75χρονου Ιεζεκιήλ.
Αυτή η… ομάδα θανάτου διαθέτει αρχηγό (τον Ιεζεκιήλ), μέλη και αρκετή συμπόνοια. Είναι σοκαριστικό με τι ευκολία αντιμετωπίζουν κάποιοι τον θάνατο. Σίγουρα θα μπορούσε να κάνει κάποιον που τάσσεται κατά της ευθανασίας ή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας (γιατί περί αυτού πρόκειται) να το ξανασκεφτεί.
Τελικά να τη δω;
Μπορεί να φαίνεται μακάβριο θέμα για καλοκαίρι, αλλά αυτή η ισραηλινή κωμωδία για την ευθανασία (των Σάρον Μέιμον και Ταλ Γκράνιτ) προκαλεί γέλιο.
Fun trivia: Η Σάρον Μέιμον αναφέρει ότι ο σπόρος για την ταινία ήταν ο θάνατος της ηλικιωμένης γιαγιάς του πρώην φίλου της. «Νιώσαμε ότι ο θάνατος την ανακούφισε από τον πόνο και την ταλαιπωρία, αλλά οι διασώστες μπήκαν στο σπίτι προσπάθησαν να την επαναφέρουν στη ζωή για μισή ώρα» λέει η σκηνοθέτις σε μία συνέντευξη στη Βενετία. «Αγωνιζόντουσαν για αυτή λες και ήταν 16 χρονών. Ήταν τόσο παράλογο και έτσι προέκυψε η ιδέα. Ήταν αστείο όταν ο γιος είπε στους νοσοκόμους: Αν την ξυπνήσετε, θα την πάρετε μαζί σας».
