Το Κορίτσι του Τρένου (The Girl on the Train)
Βασισμένο στο best – seller της Πόλα Χόκινς, το φιλμ του Τέιτ Τέιλορ (Υπηρέτριες) έχει ως κεντρική ηρωίδα μία γυναίκα συντετριμμένη από τη ζωή. Έχοντας μεγάλο πρόβλημα αλκοολισμού, η Ρέιτσελ (Έμιλι Μπλαντ) είναι αναγκασμένη να βλέπει τον πρώην σύζυγό της Τομ (Τζάστιν Θερού) με τη νέα του οικογένεια: τη σύζυγό του Άννα (Ρεμπέκα Φέργκιουσον) και τη μικρή τους κόρη. Η Ρέιτσελ είναι αναγκασμένη να παρακολουθεί τη ζωή τους μέσα από το τρένο που την μεταφέρει καθημερινά στη Νέα Υόρκη και δεν μπορεί να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα. Μέχρι τη στιγμή που μία νεαρή κοπέλα θα εξαφανιστεί και η Ρέιτσελ θα προσπαθήσει να μάθει τι έγινε. Σε όλα αυτά προσθέστε τον σύζυγο της εξαφανισμένης και τον ψυχιάτρό της και έχετε ένα κοκτέιλ με μυστήριο και αρκετούς υπόπτους.
Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Πόλα Χόκινς μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη σε χρόνο – ρεκόρ (μόλις έναν χρόνο από την κυκλοφορία του στα βιβλιοπωλεία) και κατάφερε να προσελκύσει την Έμιλι Μπλαντ σε έναν ρόλο που τη θέλει να υποφέρει, να κλαίει και γενικώς να οδύρεται. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας οι χαρακτήρες μοιάζουν να αντιδρούν με τρόπους ακατανόητους. Γιατί η Ρέιτσελ δεν μπορεί όχι μόνο να συνέλθει; Πώς είναι δυνατόν να μη θυμάται γεγονότα που φαίνεται ότι συγκλόνισαν τη ζωή της; Πώς γίνεται αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι που η ίδια βλέπει από το τρένο, να τα βλέπει από τόσο κοντά (είναι το σπίτι χτισμένο δίπλα στις γραμμές); Αυτά είναι ερωτήματα που ο θεατής καλείται να μην σκεφτεί και πολύ, καθώς η ταινία του Τέιλορ ακολουθεί τους κανόνες ενός best-seller αστυνομικού μυθιστορήματος: σε κρατάει σε υποτυπώδη αγωνία μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία. Και στη συνέχεια μπορείς να το ξεχάσεις στο ράφι της βιβλιοθήκης σου και να το ξεχάσεις.
Κίνητρα και ανάπτυξη χαρακτήρων δεν μοιάζουν να έχουν τόση σημασία στο «Κορίτσι του Τρένου» (άλλο ένα κορίτσι μετά το «Κορίτσι με το Τατουάζ» ή «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε»). Φυσικά, το Κορίτσι του Τρένου απέχει πολύ από την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ και τελικά εκεί φαίνεται η διαφορά ενός σκηνοθέτη σαν τον Φίντσερ, από έναν σαν τον Τέιλορ που δεν έχει την εμπειρία να βάλει στην ταινία του μαύρο χιούμορ ή κάποιο βαθύτερο σχόλιο για το… οτιδήποτε.
Άσε που η ταινία (και το βιβλίο υποθέτω) έχει μία παράξενη στάση απέναντι στις γυναίκες: δεν ξέρεις εάν θα πρέπει να προσβληθείς ή να φωνάξεις “girl power”.
Αν και ο ρόλος της Έμιλι Μπλαντ συνίσταται κυρίως από την ίδια να κλαίει, να κάνει τη μεθυσμένη και να οδύρεται, είναι αυτή που ξεχωρίζει στην ταινία -χωρίς αυτό να λέει και πολλά πράγματα, καθώς ο ρόλος της δεν προσφέρεται για πολλά περισσότερα.
Το Κορίτσι του Τρένου είναι μία από αυτές τις ταινίες που θα παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον, θα απολαύσεις ίσως το twist και θα την ξεχάσεις μέχρι να βγεις από την κινηματογραφική αίθουσα.
