Η τελευταία παραλία (L’ Ultima Spiaggia)

Στην Ιταλία υπάρχει η πιο παράξενη παραλία του κόσμου.  Χωρίζει με έναν τοίχο τους άνδρες από τις γυναίκες και αποτελεί το τελευταίο αθώο σύνορο σε μία Ευρώπη που αρέσκεται να υψώνει φράχτες και σύνορα.

Το ντοκιμαντέρ των Θάνου Αναστόπουλου και Ντάβιντε Ντελ Ντεγκάν παρακολουθεί τα «μπάνια» του λαού, τις καθημερινές συνήθειες των παράξενων επισκεπτών αυτής της παραλίας: τα τραγούδια τους, τα γέλια τους, τα παράπονα και τους μικροκαβγάδες τους.

Οι δύο σκηνοθέτες μιλούν, όμως, και για την ταυτότητα των επισκεπτών. Παιδιά ή εγγόνια προσφύγων πολλοί, άνθρωποι που οι πρόγονοί τους είδαν τα σπίτια τους να χωρίζονται και τις ζωές τους να ξεριζώνονται παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ευρώπη, μιλούν για τη μετανάστευση και για τα σύνορα που υψώνονται.

Η παραλία Λα Λαντέρνα (γνωστή και ως El Pedocin) βρίσκεται στην Τριέστη, κοντά στα σύνορα με την Σλοβενία και την Κροατία. Αφηγήσεις που αφορούν την ιστορία της περιοχής βρίσκουμε στην ταινία, ωστόσο οι Αναστόπουλος και Ντελ Ντεγκάν επιλέγουν κυρίως να παρακολουθήσουν τι συμβαίνει στην παραλία (έστηναν την κάμερά τους εκεί επί έναν χρόνο).

Το ντοκιμαντέρ -το οποίο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών- ρίχνει μια ματιά σε αυτόν τον μικρόκοσμο. Δεν φεύγει σχεδόν καθόλου από την παραλία, θέλοντας να αποδώσει ένα μωσαϊκό παράξενων χαρακτήρων. Η ταινία διαθέτει αρκετές στιγμές χιούμορ (κυρίως εξαιτίας των ανθρώπων που επιλέγουν αυτή την λαϊκή παραλία), αν και δεν αποδίδει πλήρως την πλούσια ιστορία της Τεργέστης (ο συνδυασμός του φράχτη με τους φράχτες της Ευρώπης και το εθνοτικό παρελθόν της περιοχής δημιουργεί ενδιαφέροντες συνειρμούς).

Παρά τις χαριτωμένες στιγμές, τα τραγούδια, τα αστεία, η διάρκεια της «Τελευταίας Παραλίας» (το ντοκιμαντέρ αγγίζει τις δύο ώρες) δεν μοιάζει να δικαιολογείται πλήρως. Αντιθέτως υπάρχουν στιγμές που θα κουράσει τον θεατή.