Σε θέση βολής (The Gunman)

Δεν ξέρω τι είναι πιο ανήθικο: το πόσο έχει εκμεταλλευτεί η Δύση την Αφρική ή το γεγονός ότι αποφάσισε να κάνει ένα μπλοκμπάστερ γι’ αυτό;

Γιατί το Σε Θέση Βολής έχει έναν ήρωα που έχει κάνει μερικά φρικτά εγκλήματα στο Κονγκό (ή τουλάχιστον έτσι ακούμε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας) και έχει δολοφονήσει επίσης έναν υπουργό για να εξυπηρετήσει συμφέροντα μιας μεταλλευτικής εταιρείας.

Το κυνηγητό που ακολουθεί δεν έχει σχέση με έναν άνθρωπο που αποφασίζει να εξιλεωθεί, αλλά με έναν άνθρωπο που προσπαθεί να τη γλιτώσει.

Στην πραγματικότητα, αυτό είναι και το μόνο έντιμο στοιχείο της ταινίας. Προς το τέλος της, σε μία αντιπαράθεση ένας από τους χαρακτήρες λέει στον «Gunman», Σον Πεν, εάν νομίζει ότι το να χτίσει μερικά σημάδια σημαίνει ότι εξιλεώθηκε για τα εγκλήματα του.

Όχι, το Χόλιγουντ επιλέγει να χειριστεί το θέμα όπως μια οποιαδήποτε άλλη περιπέτεια. Και προσπαθεί να σε κάνει να συμπαθήσεις έναν εκτελεστή.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να συμπαθήσεις τον χαρακτήρα του Σον Πεν. Το μόνο που βλέπεις επί της οθόνης είναι ένα μάτσο μπράτσα και ένας κουρασμένος action hero. Φυσικά και εδώ εμπλέκονται όλα τα κλισέ μιας ταινίας τέτοιου είδους. Η γυναίκα που έχει παντρευτεί τον πρώην συνεργάτη του κεντρικού ήρωα, αλλά είναι κρυφά ερωτευμένη με τον ευαίσθητο και σκληρό πρωταγωνιστή, μερικοί συνεργάτες που αποδεικνύεται ότι έχουν εχθρικές διαθέσεις και πολλά κυνηγητά και μάχες σώμα με σώμα. Αχρείαστη βία ως απάντηση στη βία του παρελθόντος; Και ένας χαρακτήρας που δεν επιθυμεί να ομολογήσει τα εγκλήματά του, αλλά θεωρεί ότι με το να προσφέρει λίγη βοήθεια στην Αφρική έχει κάνει το καθήκον του.

Πρόκειται, επίσης, για το μεγαλύτερο ξόδεμα ταλέντου που έχω δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη. Ο Σον Πεν απλά δεν πείθει, ενώ οι Χαβιέ Μπαρδέμ, Ίντρις Έλμπα και Ρέιν Γουίνστον στην πραγματικότητα δεν κάνουν… τίποτα.

Τελικά να τη δω;

Ωραία να μιλά κανείς για πολιτικά θέματα, αλλά καλό είναι να προσέχει και πώς τα προσεγγίζει. Και το να τα μετατρέπει σε προϊόν του Χόλιγουντ και σε μία ακόμα αδιάφορη περιπετειούλα, που θέλει να πείσει τον θεατή για τις ανθρωπιστικές της ανησυχίες, δεν είναι η σωστή προσέγγιση.