Ο Κυνηγός: Η Μάχη του Χειμώνα (The Huntsman: Winter’s War)
Η ιστορία ξεκινά πριν από τα γεγονότα της «Χιονάτης και του Κυνηγού» στο παγωμένο βασίλειο της Φρέια έχει δημιουργηθεί ένας στρατός από ειδικά εκπαιδευμένους Κυνηγούς, ανάμεσά τους και ο Κυνηγός της Χιονάτης, ο Έρικ. Όταν ο Έρικ και η αγαπημένη του θελήσουν να φύγουν, η τραγωδία θα χτυπήσει. Η δράση μεταφέρεται αρκετά χρόνια μετά -μετά τα γεγονότα της Χιονάτης-, όταν η Χιονάτη (στην οποία γίνεται μία βιαστική αναφορά, καθώς η Κρίστεν Στούαρτ δεν εμφανίζεται στην ταινία) αποφασίζει να στείλει μακριά τον μαγικό καθρέφτη της μητριάς της, Ραβένα (Σαρλίζ Θερόν).
Διατηρώντας την εντυπωσιακή παραγωγή και το παραμυθένιο στοιχείο, η νέα ταινία με ήρωα τον Κυνηγό επιχειρεί να εντυπωσιάσει. Οπτικά τα καταφέρνει. Τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ, τα κοστούμια, τα σκηνικά, η φωτογραφία του πάντα εξαιρετικού Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ταινίας που στόχο έχει να τραβήξει το βλέμμα του θεατή.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην ιστορία, αλλά κυρίως στους χαρακτήρες. Ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι η Χιονάτη που ήταν η πρωταγωνίστρια της προηγούμενης ιστορίας, εξωβελίζεται από την υπόθεση, ζήτημα παραμένει το εξής: οι χαρακτήρες που ερμηνεύουν ο Κρις Χέμσγουορθ και η Τζέσικα Τσαστέιν απλά δεν σε αφορούν. Οι δύο ηθοποιοί δεν έχουν χημεία, αλλά και οι ερμηνείες τους είναι μάλλον αδιάφορες. Εκείνον τον χαζεύεις, αλλά εκείνη είναι μάλλον κακή (μία άβουλο πλάσμα, μία δυναμική πολεμίστρια, μια αμηχανία που διακρίνεται και στον τρόπο που προσεγγίζει η ίδια τον χαρακτήρα της). Εκείνες που ξεχωρίζουν είναι οι δύο κακές της υπόθεσης: Η Έμιλι Μπλαντ ως Φρέια είναι εύθραυστη, παγωμένη, ευάλωτη και σκληρή ταυτόχρονα και χτίζει τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της ταινίας, ενώ είναι ανακουφιστική η επιστροφή της Σαρλίζ Θερόν. Εκθαμβωτική, αλλά χωρίς την ανάγκη να απολογηθεί για τον χαρακτήρα της, αποτελεί και αυτή απολαυστικό κομμάτι της ταινίας.
Βέβαια, βασικό πρόβλημα είναι όταν ο θεατής συνειδητοποιεί πώς αντί για τους ήρωες, ενδιαφέρεται περισσότερο για τους κακούς. Γιατί εκεί που υπολείπεται η ταινία είναι σε καρδιά. Δεν μπορεί να σε κάνει να συμπάσχεις (ή να συμπαθήσεις) τους ήρωές της και παρά τις προσπάθειες των Μπλαντ και Θερόν, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
