Η Γιορτή της Μητέρας

Θέλοντας να εκμεταλλευτεί πλήρως τη Γιορτή της Μητέρας, ο Γκάρι Μάρσαλ μετά το Valentine’s Day, γυρίζει μία ταινία με… μανάδες.

Μητέρες εργαζόμενες, σε κρίση, που αναζητούν τον εαυτό τους, που αναζητούν τις μητέρες τους, που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τη μητριά στη ζωή των παιδιών τους.

Η Σάντι (Τζένιφερ Άνιστον) είναι χωρισμένη και έχει σχεδόν συμβιβαστεί με τον γάμο του πρώην συζύγου της με μία κατά πολύ νεότερη γυναίκα. Αυτό που τη δυσκολεύει είναι ότι η μητριά διεκδικεί την αγάπη των παιδιών της. Εδώ η Άνιστον κάνει αυτό που κάνει συνήθως, αλλά δεν είναι κακή σε αυτό, οπότε η δική της παρουσία είναι σε γενικές γραμμές από τις πιο υποφερτές της ταινίας.

Η Τζέσε (Κέιτ Χάντσον) είναι παντρεμένη με έναν Ινδό, αλλά δεν το έχει πει στους γονείς της (υπερσυντηρητικοί Αμερικανοί, θα μπορούσαν να είναι ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ). Η Τζούλια Ρόμπερτς ερμηνεύει την Μιράντα, μία επιτυχημένη παρουσιάστρια εκπομπής τηλεπωλήσεων, μία γυναίκα καριέρας με ένα μυστικό. Ο Τζέισον Σουντέικις ερμηνεύει τον Μπράντλεϊ που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος του τα παιδιά του, μετά τον θάνατο της γυναίκας του.

Οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες είναι αδιάφορες, όσο και αν οι σταρ που ερμηνεύουν τους κεντρικούς ρόλους είναι πολύ μεγάλα ονόματα και κάποιοι (όπως η Άνιστον ή η Ρόμπερτς) κάνουν ό,τι μπορούν.

Δυστυχώς, η ταινία σού δίνει συνεχώς την αίσθηση της «ξεπέτας». Μιας ταινίας που δημιουργήθηκε με αποκλειστικό στόχο να αποσπάσει χρήματα από τους θεατές και όχι γιατί θέλει να αποκαλύψει κάποια βαθύτερη αλήθεια ή συναίσθημα για τη σχέση μητέρας – παιδιού.

Συχνά η ταινία θυμίζει επεισόδιο sitcom σειράς, και μάλιστα κακογραμμένης και κακοπαιγμένης.

Σίγουρα όχι και το καλύτερο δώρο για τη μαμά σας…