Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ (The Last Duel)
Στις 28 Δεκεμβρίου 1386 στο Παρίσι ο Σερ Ζαν Ντε Καρούζ θα αναμετρηθεί με τον πρώην φίλο αλλά και συμπολεμιστή του Ζακ Λε Γκρι έπειτα από την κατηγορία της συζύγου του πρώτου πως ο Ζακ Λε Γκρι την βίασε και έτσι θα λάβει χώρα η τελευταία και αιματηρή μονομαχία που έγινε για λόγους τιμής και ικανοποίησης. Ποιος όμως λέει την αλήθεια; Και πόσο σημασία έχει τελικά αυτή;
Ο Ρίντλευ Σκοτ επιστρέφει σε γνωστά του εδάφη ως σκηνοθέτης, τα οποία δείχνει όχι μόνο να γνωρίζει καλά αλλά και να καταφέρνει εν έτη 2021 να παραδίδει μία σκοτεινή, διεστραμμένη και βάναυση ταινία αντικατοπτρίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την ίδια την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία του. Ξεκινάει με ε΄να συγκλονιστικό δεκάλεπτο ( με την βοήθεια της βραβευμένης με Oscar μοντέρ για το Πλατούν, Κλαιρ Σίμπσον) που ντύνει τους ήρωες του λίγα λεπτά πριν την μονομαχία για να μας κόψει απότομα πριν την διεξαγωγή της και να μας παρουσιάσει τα γεγονότα χωρισμένα όμως σε τρία κεφάλαια ή καλύτερα στις τρεις εκδοχές των τριών πρωταγωνιστών. Η εκδοχή του Ζαν Ντε Καρούζ στην αρχή, μας συστήνει το πρόβλημα, η εκδοχή του Ζακ Λε Γκρι μας βάζει σε υποψίες αλλά η αλήθεια αποκαθιστάται με ένα τρίτο αναπάντεχο κεφάλαιο με την εκδοχή της συζύγου Μαργκερίτ. Και αφού ολοκληρώσει τις εκδοχές, επιστρέφουμε στην βάναυση μονομαχία για να γίνουμε και εμείς μάρτυρες της εκδίκησης, της ικανοποίησης και ενός φινάλε που τελικά δεν μπορεί να διορθώσει ουσιαστικά τίποτα παρά μόνο να αποδοθεί ηθική δικαιοσύνη.
Απόλυτα σύγχρονο και επίκαιρο ως έργο, η Τελευταία Μονομαχία κερδίζει το ενδιαφέρον και προκαλεί θαυμασμό όχι τόσο ως επική περιπέτεια μαχών (επειδή δεν είναι) ούτε ως μεσαιωνικό μπλοκμπάστερ (επίσης δεν είναι) αλλά ως ταινία χαρακτήρων, καταστάσεων μέσα σε ένα άγριο και απάνθρωπο περιβάλλον αλλά και σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ. Οι Οσκαρούχοι Ματ Ντέημον και Μπεν Άφλεκ στο σενάριο (μαζί τους και η Νικόλ Χολοφσένερ υποψήφια για Oscar για το Can You Ever Forgive me) με τον πρώτο να πρωταγωνιστεί με διπλές υποστάσεις λόγω εκδοχών και τον δεύτερο σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια. Ο Άνταμ Ντράιβερ σε μεγάλη φόρμα πλέον και με την στόφα του ηθοποιού σταρ, γεμίζει την οθόνη με το εκτόπισμα του αλλά και με τον καλογραμμένο ρόλο του και η Τζόντι Κόμερ (Killing Eve) να αποτελεί τον χημικό καταλύτη της ιστορίας αλλά και της ίδιας της ταινίας κερδίζοντας στο τέλος τον τίτλο της απόλυτης πρωταγωνίστριας.
Από τα καλύτερα δείγματα για φέτος εκ μέρους του Αμερικανικού κινηματογράφου που προσφέρει ψυχαψωγ΄ία με ουσία και με την σφραγίδα ενός μεγάλου σκηνοθέτη ο οποίος μπορεί να υποκύπτει για λίγο σε φεμινιστικές νόρμες και me too νοήματα, όμως δείχνει να μην τα προσκυνά και να μην είναι ικανά (ευτυχώς) να αλλοιώσουν το έργο του. Το ζητούμενο είναι τελικά αν η αναζήτηση της αλήθειας γίνεται με τις σωστές και τις καλύτερες προθέσεις και η ταινία το βροντοφωνάζει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της. Η τιμή τιμή δεν έχει, αλλά ο Σκοτ σέβεται την δικιά του την κινηματογραφική και την δικιά μας επιθυμία για ωραίο σινεμά. Λάβαμε ικανοποίηση.
