Κάννες 2015: The Lobster

Ανταπόκριση από τις Κάννες: Charesma

Ο Αστακός, το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Γιώργου Λάνθιμου αποτελεί  μία ταινία που συνδυάζει τη μαύρη κωμωδία με το δυστοπικό δράμα και αφορά ένα σύμπαν όπου το να είσαι εργένης θεωρείται αρρώστια και όπου οι μοναχικές καρδιές πρέπει να πάνε σε ένα τύπου ξενοδοχείο για να γνωρίσουν το ταίρι τους βασισμένοι σε κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο: για παράδειγμα αυτός που ψευδίζει πρέπει να βρει κάποιον που ψευδίζει και αυτός που είναι σαδιστής πρέπει να βρει κάποιον σαδιστή.

Μετά από μία περίοδο 45 ημερών, αυτοί που δεν κατάφεραν να βρουν ταίρι μεταμορφώνονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Ο Ντέιβιντ (τον ερμηνεύει ο Κόλιν Φάρελ) πηγαίνει στο ξενοδοχείο για να βρει ταίρι και δηλώνει ως ζώο της επιλογής του τον αστακό, ένα ζώο «αρχοντικό», λόγω της μακροζωίας του. Η εναλλακτική είναι να καταφύγει στο δάσος, όπου βρίσκει τους Μοναχικούς και την αρχηγό τους, -την  ερμηνεύει η Λέα Σεϊντού.  Αλλά και εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με κανόνες, καθώς η αρχηγός των Μοναχικών απαγορεύει αυστηρά το φλερτ με άλλους Μοναχικούς. Ο Ντέιβιντ θα φύγει ξανά και θα συναντήσει την Ρέιτσελ Βάις με την οποία θα ξεκινήσει μια ερωτική σχέση.

• Δείτε τα πρώτα κλιπ από την ταινία
• Οι πρώτες -ενθουσιώδεις- αντιδράσεις στο Twitter
• Τι είπαν οι συντελεστές στη συνέντευξη Τύπου

Για να εισέλθει κανείς στο σύμπαν του Λάνθιμου είναι απαραίτητη η αναστολή της δυσπιστίας, καθώς και εδώ η παραδοξότητα είναι το κυρίαρχο αφηγηματικό μέσο, μαζί με κάποια κωμικά στοιχεία που προκαλούν χαμόγελο, αλλά στόχος τους δεν είναι να προκαλέσουν και το υστερικό γέλιο. Όπως και οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, η ταινία βασίζεται στην αμηχανία και όχι στο ξεκάθαρο χιούμορ.

Ο Λάνθιμος είναι ιδιαίτερα ικανός στο να δημιουργεί ένα ανησυχητικό φιλμικό σύμπαν και μία δυσοίωνη ατμόσφαιρα χωρίς να καταφεύγει σε τεχνάσματα ή ειδικά εφέ, αλλά μέσω της κομψής φωτογραφίας και της ερμηνευτικής παραξενιάς. Στην περίπτωση του Φάρελ, η παραδοξότητα αποφέρει καρπούς, με τον ηθοποιό να τσαλακώνει την εικόνα του και να καταφέρνει -όπως απαιτεί ο ρόλος του- να αποτινάξει οποιοδήποτε ίχνος γοητείας. Είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ερμηνείες στην καριέρα του ηθοποιού. Στην περίπτωση των δύο κεντρικών ηρωίδων η προσπάθεια της παραδοξότητας και του μαύρου χιούμορ δεν πετυχαίνει τόσο, με το voicover της Ρέιτσελ Βάις να μοιάζει αρκετά σκηνοθετημένο και τον χαρακτήρα της Λέα Σεϊντού να είναι σχεδόν ενοχλητικός.

Όπως και οι άλλες ταινίες του Λάνθιμου, ο Αστακός δεν έχει στόχο να αρέσει, αλλά να προκαλέσει αμηχανία και να ντύσει με την αίσθηση του ανοίκειου συγκεκριμένες, κυρίαρχες κοινωνικές επιταγές. Σε αυτά τα σημεία τα καταφέρνει πολύ καλά, δημιουργώντας ένα παράδοξο σύμπαν όπου οι κάτοικοί του -ερωτευμένοι ή μη- υπάρχουν και αναπνέουν πραγματικά.

Charesma